شهریور
19
1396

ولادت امام موسی کاظم علیه السلام

نوشته شده توسط موذن Comments

بدون دیدگاه |

نتیجه تصویری برای ولادت امام موسی کاظم

بر امام منتظر بادا مبارک این ولادت

تهنیت بر شیعیان حضرتش از این ولادت

رسید شادى شیعیان به عرش اعلى

چونکه شد نور رخ موسوى هویدا

تصویر مرتبط

سلام بر تو که نیازمندان را باب الحوائجی.

سلام بر نام معطر و زیبایت، که الهام بخش ِ صبوری ، شکیبایی ، بردباری و حلم است.

ولادت هفتمین فخر عالم امکان امام موسی کاظم علیه السلام تهنیت باد

تصویر مرتبط

شهریور
19
1396

امام کاظم (ع) // مناسبت

علم و اخلاق امام موسی بن جعفر(علیه السلام)

نوشته شده توسط موذن Comments

بدون دیدگاه |

درباره‌ی گستره‌ی علم امام کاظم(علیه السلام) در علوم مختلف و فضایل اخلاقی و معنوی آن حضرت، روایات فراوانی وجود دارد. چگونه آن حضرت جامع علوم مختلف و دارای کمالات و فضایل اخلاقی و معنوی نباشد، در حالی‌که در خانه‌ی نبوّت، معدن رسالت و مهبط ملائکه پرورش یافته است.

در این‌جا به سه نمونه از روایات اشاره می‌کنیم:

یک. ابوحنیفه می‌گوید: در زمان امام صادق(علیه السلام) به حج رفته بودم، زمانی که وارد مدینه شدم، به منزل آن حضرت رفتم. در دهلیز (دم در) به انتظار نشستم تا حضرت اجازۀ ورود دهد، در این هنگام پسر بچه‌ای از منزل خارج شد، از او پرسیدم دستشویی کجاست؟ گفت صبر کن، سپس به دیوار تکیه داد و نشست و گفت: «بپرهیز از این که در کنار جوی آب، زیر درختان میوه، حیاط مساجد، در مسیر راه‌ها، ادرار و قضای حاجت کنی. برو پشت دیوار، از پشت به قبله و رو به قبله نشستن بپرهیز…». ابوحنیفه می‌گوید: از شنیدن این سخنان از این بچه به تعجب آمدم، از او پرسیدم نامت چیست؟ گفت: من موسی بن جعفر(علیه السلام) هستم. از او پرسیدم: ای جوان! گناه و معصیت چیست؟ در پاسخ گفت: «برای گناه و معصیت سه حالت تصوّر می‌شود:

این‌که گناه از طرف خداوند باشد، نه از جانب بنده، در این صورت، سزاوار نیست که خداوند بنده را عذاب کند به چیزی که مرتکب نشده است.

این‌که گناه از طرف خدا و بنده مشترکاً باشد، در این صورت، هم سزاوار نیست که شریک قوی نسبت به شریک ضعیف ظلم کند.

این‌که گناه از سوی بنده باشد که درست این است. در این صورت، اگر خداوند بر بنده ببخشاید، نشانه‌ی جود و کرم اوست و اگر عقاب کند، به سبب گناه عبد و نافرمانی بنده است».

ابو حنیفه می‌گوید: پس گفتم: «آنها فرزندان و (دودمانى) بودند که (از نظر پاکى و تقوا و فضیلت،) بعضى از بعض دیگر گرفته شده بودند».

علما در فنون مختلف علم و دانش از آن حضرت فراوان حدیث نقل کرده‌اند که متون دینی ما مملوّ از این علوم است.

ابوالفرج اصفهانی می‌گوید: یحیی بن حسن برایم نقل کرد: موسی بن جعفر(علیه السلام) این گونه بود که اگر به آن حضرت خبر می‌رسید که مردی با آن حضرت خوب نیست و پشت سرش بد گویی می‌کند، برایش کیسه‌ای پر از دینار می‌فرستاد و کیسه‌اش بین دویست تا سیصد دینار در آن وجود داشت، این کار حضرت ضرب المثل شده بود.

همو می‌گوید: یکی از نوه‌های خیلفه‌ی دوم هنگامی که موسی بن جعفر(علیه السلام) را می‌دید، شروع می‌کرد به دشنام دادن حضرت علی(علیه السلام) و بدرفتاری با موسی بن جعفر(علیه السلام)، بعضی از شیعیانش به حضرت گفتند اجازه بده تا او را بکشیم، امام(علیه السلام) فرمود: نه؛ روزی حضرت در حالی‌که بر مرکب سوار بود، وارد مزرعه‌ی این شخص شد، آن شخص صدا زد، زراعت و محصول مرا از بین بردی! حضرت به او اعتنایی نکرد، همچنان می‌رفت تا این‌که به نزدیک او رسید، پیاده شد، در کنارش نشست و شروع کرد با او به صحبت و شوخی کردن و گفت: غرامت محصولت چقدر است؟ آن مرد گفت: صد درهم، امام فرمود: چقدر سود آن می‌شود؟ گفت: نمی‌دانم، حضرت(علیه السلام) فرمود: من پرسیدم چقدر حدس می‌زنی؟ گفت: صد درهم دیگر، امام(علیه السلام) سیصد درهم به او داد. پس آن شخص از جا برخاست و سر حضرت را بوسید. از این به بعد هر وقت امام وارد مسجد می‌شد، آن مرد از جایش بلند می‌شد، بر حضرت سلام می‌داد و می‌گفت: «الله اعلم حیث یجعل رسالته». امام(علیه السلام) به شیعیانش که خواهان کشتن آن شخص بودند، فرمود: کدام‌یک از این دو کار بهتر بود، آن‌که شما می‌خواستید، یا این کاری که من انجام دادم؟!

امام کاظم(علیه السلام) در انجام عبادات مستحبی و نافله‌ی شب به گونه‌ای بود که نافله‌ی شب را به نماز صبح متصل می‌کرد. پس از نماز صبح تعقیباتش تا طلوع صبح به درازا می‌کشید، در حال سجده و دعا بود تا نزدیک طلوع خورشید.

آن‌حضرت فراوان این دعا را می‌خواند: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الرَّاحَهَ عِنْدَ الْمَوْتِ وَ الْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسَابِ»؛بار خدایا! آسودگی و راحتی به هنگام مرگ و عفو و گذشت به هنگام حساب را از تو درخواست می‌کنم.

یکی از دعاهایش این بود: «عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ»؛ گناه بنده‌ات بزرگ است، پس باید گذشت و عفو تو نیز نیکو باشد.

از ترس خداوند چنان گریه می‌کرد که ریش مبارکش از اشک خیس می‌شد.

امام کاظم(علیه السلام) در انجام صله‌ی رحم سرآمد بود. شب‌ها از فقرای مدینه سرکشی می‌کرد، برای آنان پول، نان و خرما می‌برد، در حالی‌که مردم متوجه حضرتش نمی‌شدند و نمی‌دانستند این پول و غذا از طرف موسی بن جعفر است.

بنا بر روایتی؛ امام موسی کاظم(علیه السلام)، در چهار عمره؛ مسافت مدینه تا مکه را برای انجام مناسک پیاده پیمودند:

على بن جعفر گفت: «با برادرم موسى بن جعفر(علیه السلام) در چهار عمره به مکه مشرف شدیم. با خانواده‌اش یک مرتبه در بیست و شش روز راه را پیمودیم، مرتبه دوم بیست و پنج روز و سومین مرتبه بیست و چهار روز و در مرتبه دیگر به بیست و یک روز راه را طى کردیم».

شهریور
19
1396

امام کاظم (ع) // مناسبت

مختصری از زندگینامه امام موسی کاظم علیه السلام

نوشته شده توسط موذن Comments

بدون دیدگاه |

نام:موسى‏ بن جعفر.

کنیه: ابو ابراهیم، ابوالحسن، ابوالحسن اوّل، ابوالحسن ماضى، ابوعلى و ابواسماعیل.

القاب: کاظم، صابر، صالح، امین و عبدالصالح.

نکته: آن حضرت در میان شیعیان به «باب الحوائج» معروف است.

منصب: معصوم نهم و امام هفتم شیعیان.

تاریخ ولادت:هفتم ماه صفر سال ۱۲۸ هجرى. برخى نیز سال ۱۲۹ را ذکر کردند.

محل تولد: ابواء (منطقه‏اى در میان مکه و مدینه) در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى).

نسب پدرى: امام جعفر بن محمد بن على بن حسین بن على بن ابى‏طالب علیهم السلام.

نام مادر:حمیده مصفّاه. نام‏هاى دیگرى نیز مانند حمیده بربریه و حمیده اندلسیه نیز براى او نقل شده است. این بانو از زنان بزرگ زمان خویش بود و چندان فقیه و عالم به احکام و مسائل بود که امام صادق علیه السلام زنان را در یادگیرى مسائل و احکام دینى به ایشان ارجاع مى‏داد. و درباره‏اش فرمود: «حمیده، تصفیه شده است از هر دنس و چرکى؛ مانند شمش طلا. پیوسته فرشتگان او را حفاظت و پاسبانى نموده تا رسیده است به من، به خاطر آن کرامتى که از خداى متعال براى من و حجت پس از من است.»

مدت امامت:از زمان شهادت پدرش، امام جعفر صادق علیه السلام، در شوال ۱۴۸ هجرى تا رجب سال ۱۸۳ هجرى، به مدت ۳۵ سال. آن حضرت در سن بیست سالگى به امامت رسید.

تاریخ و سبب شهادت: ۲۵ رجب سال ۱۸۳ هجرى، در سن ۵۵ سالگى، به‏ وسیله زهرى که در زندان سندى بن شاهک به دستور هارون ‏الرشید به آن حضرت خورانیده شد.

محل دفن: مکانی به نام مقابر قریش در بغداد (در سرزمین عراق) که هم اکنون به «کاظمین» معروف است.

همسران: ۱٫ فاطمه بنت على. ۲٫ نجمه.

فرزندان: درباره تعداد فرزندان آن حضرت چند قول وجود دارد. بنابر نقل یکى از آنها، آن حضرت ۳۷ فرزند داشت که ۱۸ تن از آنان پسر و ۱۹ تن دختر بودند.

یکى از دختران آن حضرت به نام فاطمه، معروف به حضرت معصومه علیهاالسلام که براى دیدار برادرش امام رضا علیه السلام عازم ایران شده بود، در شهر قم بیمار شد و پس از چند روز بیمارى، وفات یافت و در این شهر مدفون گردید. هم اکنون مقبره ایشان زیارتگاه شیعیان سراسر جهان و دانشگاه عالمان و مجتهدان شیعى است.

اصحاب ویاران:

تعداد یاران، اصحاب و راویان امام موسى کاظم علیه السلام بسیار است. در این جا نام تعدادى از اصحاب بزرگ آن حضرت ذکر مى‏گردد:

۱٫ على بن یقطین.

۲٫ ابوصلت بن صالح هروى .

۳٫ اسماعیل بن مهران.

۴٫ حمّاد بن عیسى.

۵٫ عبدالرحمن بن حجّاج بجلى.

۶٫ عبداللّه بن جندب بجلى.

۷٫ عبداللّه بن مغیره بجلى.

۸٫ عبداللّه بن یحیى کاهلى.

۹٫ مفضّل بن عمر کوفى.

۱۰٫ هشام بن حکم.

۱۱٫ یونس بن عبدالرحمن.

۱۲٫ یونس بن یعقوب.

زمامداران معاصر:

۱٫ مروان بن محمد اموى – معروف به مروان حمار- (۱۲۶ – ۱۳۲ ق.).

۲٫ ابوالعباس سفاح عباسى (۱۳۲ – ۱۳۶ ق.).

۳٫ منصور عباسى (۱۳۶ – ۱۵۸ ق.).

۴٫ مهدى عباسى (۱۵۸ – ۱۶۹ ق.).

۵٫ هادى عباسى (۱۶۹ – ۱۷۰ ق.).

۶٫ هارون الرشید (۱۷۰ – ۱۹۳ ق.).

امام موسى کاظم علیه السلام در عصر خلافت منصور عباسى به مقام امامت نایل آمد. از آن زمان تا سال ۱۸۳ هجرى، سال وفات آن حضرت، چندین بار توسط خلفاى عباسى دستگیر و زندانى گردید. تنها در دوران خلافت هارون الرشید به مدت چهار سال زندانى و در همان زندان به شهادت رسید.

منبع: از کتاب “خاندان عصمت علیهم السلام” ، سید تقى واردى

شهریور
19
1396

اخلاق اسلامی // فرهنگی // مقالات

اعتقادات ۴۳

نوشته شده توسط مدیر Comments

بدون دیدگاه |

**** نزول قرآن ****

قبلا گفته شد که خدای عالِم و دانا و توانا، گنجی پنهانه که اراده کرده تا ما با شناختن این گنج پنهان و برخوردار شدن از علم و حکمت، از طریق بندگی کردن کسب خیر و رحمت کنیم.

ولی علم خدا بینهایته و جزئی از ذات خداست و چون ما مخلوق و محدود هستیم، نمی تونیم پذیرای همهٔ علم خدا باشیم. لذا خدای مهربون برای اینکه اون بخش از علمی که مورد نیاز ما هست رو در اختیارمون قرار بده، بخشی از علمش رو بصورت خیلی خیلی ساده تر، مختصرتر و قابل فهم تر برای ما، در اختیارمون قرار داده.

خود ما هم شبیه به این کار رو توی زندگیمون خیلی انجام میدیم.

مثلا یه بچهٔ چهار ساله ای میپرسه: هواپیما چه جوری از روی زمین بلند میشه و میره تو آسمون؟ خوب ما اگر بخایم همهٔ تکنولوژی و دانش آیرودینامیکی که موجب حرکت و پریدن هواپیما بشه رو براش توضیح بدیم، اون بچه رو باید حدود ۸ سال تحت تحصیلات دانشگاهی خاصی قرار بدیم تا متوجه همه چیز در مورد نحوهٔ پرواز هواپیما بشه. ولی چون فعلا ظرفیت پذیرش و درک چنین دانشی رو نداره، و از طرفی هم لازمه تا سوالش رو جواب بدیم و موجبات یادگیری و رشدش رو فراهم کنیم، لذا ما کل تکنولوژی و دانش دخیل در امر پرواز هواپیما رو خلاصه کرده و با زبان و بیانی خیلی خیلی ساده و پایینتر از حد تحصیلات دانشگاهی، و فقط در یک جمله، برای اون بچه اینطور توضیح میدیم که: وقتی هواپیما حرکت می کنه، باد میخوره زیر بالهاش و اونو میبره بالا. اون بچه هم مطلب رو میگیره (چون قبلا نیروی باد رو تجربه کرده) و وقتی بخاد بادبادکی رو به پرواز در بیاره، کاری می کنه که باد بخوره زیرش تا بره بالا.

با این مقدمه، میشه گفت که نزول قرآن هم شبیه به همین موضوعه.

قرآن یعنی خواندنی. کتابی از طرف خدای متعال که برای تلاوت و فهم از طرف ما و عمل کردنِ به اون ارسال شده و شاملِ علوم و معارف و حکمتهای خیلی زیاده که فهم هر گوشه ای از این حقایق، نیاز داره به داشتنِ معرفت متناسب با خودش.

اما این قرآن، این جملات و قضایای مطرح شده در قرآن که در اختیار ما قرار گرفته ، همهٔ علم یا شکل اصلیِ اون علم و حکمت الهی نیست. بلکه شبیه به اون مثال قبلی، بیانی خیلی خیلی ساده و خلاصه شده از حقایقی هست که خدا خواسته در قالب جملات، سرگذشتها، علوم و احکام و غیره در قالب آیات قرآن به ما برسونه.

به این ساده سازی کردن علوم و حقایق و ارائه کردن اونها به شکل قابل فهم تر، نُزول گفته میشه. یعنی پایین آوردن چیزی از جایگاهی رفیع و بالاتر به جایگاهی پایین تر و در دسترس تر و ملموس تر قرار دادن.

برچسب ها: نزول قرآن

شهریور
19
1396

امام علی (ع)