سکوت در هنگام تلاوت قرآن

در حدیثى از امام صادق (ع) مى‏ خوانیم که فرمود: “بر تو واجب است که در نماز و غیر نماز در برابر شنیدن قرآن سکوت و استماع کنى و هنگامى که نزد تو قرآن خوانده شود، لازم است سکوت کردن و گوش فرا دادن”

حتى از برخى از روایات استفاده مى‏ شود که اگر امام جماعت مشغول قرائت باشد فرد دیگرى، آیه اى از قرآن تلاوت کند، مستحبّ است سکوت کند تا او آیه را پایان دهد، سپس امام قرائت را تکمیل کند، چنان که از امام صادق (ع) نقل شده که على (ع) در نماز صبح بود و “ابن کوا” منافق در پشت سر امام (ع) مشغول نماز بود، ناگاه در نماز این آیه را تلاوت کرد:”وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَ إِلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ”

(و هدفش از خواندن آیه این بود که به طور کنایه به على (ع) احتمالا در مورد قبول حکمیت در میدان “صفین” اعتراض کند) اما با این حال امام (ع) براى احترام قرآن سکوت کرد تا وى آیه را به پایان رسانید، سپس امام (ع) به ادامه قرائت نماز بازگشت، و” ابن کوا” کار خود را دو مرتبه تکرار کرد، باز امام (ع) سکوت کرد و” ابن کوا” براى سومین بار آیه را تکرار نمود، و على (ع) مجدداً به احترام قرآن سکوت کرد، سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود:” فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ” (اشاره به این که مجازات دردناک الاهى در انتظار منافقان و افراد بى ایمان است و در برابر آنها باید تحمّل و حوصله به خرج داد) سرانجام امام سوره را تمام کرده و به رکوع رفت.

منبع: تفسیر برهان، ج ۲، ص ۵۷ و ۵۶

۹. برگزارى جلسات قرآنى

نشست‏‌هاى قرآنى با محوریت تلاوت آیات با صوتى خوش و ارائه مفاهیم دقیق و مناسب مردم، یکى از راهکارهاى گرویدن جوانان به قرآن است. این راهکار با اخلاص قاریان و بانیان جلسات می‌تواند رونق بیشترى یابد. تأکید روایات بر تلاوت روزانه بیش از ۱۰ آیه[۱] و یا اهتمام بسیارى از بزرگان بر تلاوت یک جزء یا بیشتر از قرآن، نشان از تأثیر تلاوت بر شخصیت انسان دارد.

توصیه امام خمینى‏«رحمه الله» در این زمینه چنین است: «فرزندم ! به قرآن، این کتاب معرفت آشنا شو اگر چه با قرائت آن، و راهى از آن به سوى محبوب باز کن و تصور نکن قرائت بدون معرفت اثرى ندارد که این وسوسه شیطان است».[۲]