? محو شدن کار خیر از دیوان اعمال‏

? در اخبار آمده که روزى عیسى علیه السلام با جمعى از حواریان به راهى مى‏ گذشت، ناگهان گناه‏کارى که در آن زمان به فسق و فجور معروف و مشهور بود ایشان را دید، آتش حسرت در سینه ‏اش افروخته شد و آب ندامت از دیده ‏اش روان گشت، از صفاى وقت عیسى علیه السلام و مصاحبان او بر اندیشید و تیرگى روزگار و تاریکى حال خود را مشاهده نمود.

?با خود اندیشید که هر چند در همه عمر قدمى به خیر برنداشته‏ ام و با این آلودگى قابلیت همراهى پاکان ندارم، اما چون این قوم دوستان خدایند، اگر به موافقت ایشان دو سه گامى بروم ضایع نخواهد بود، پس خود را سگ اصحاب ساخت و بر پى آن جوانمردان فریادکنان مى‏رفت.

? یکى از اصحاب پشت سرش را نگاه کرد و آن شخص را که به بدکارى شهره شهر بود را دید که بر عقب ایشان مى‏آید. گفت: یا روح اللّه! این شخص را چه لایق همراهى ماست و بودن این پلید ناپاک در پشت سر ما در کدام طریق رواست؟ اى عیسى! او را بران تا از قفاى ما بازگردد که مبادا شومى گناهان او در ما رسد.

? عیسى علیه السلام متأمل شد تا به آن شخص چه گوید و به چه نوع عذر او را خواهد که ناگاه وحى الهى در رسید که: یا روح اللّه! یار با عُجب و پندار خود را بگوى تا کار از سر گیرد که هر عمل خیرى که تا امروز از او صادر شده بود به یک نظر حقارت که بدان مفلس بدکار کرد، مجموع را از دیوان او محو کردیم‏.

۱۰. همنشینى با قرآن‏‌شناسان و قرآن‏‌پژوهان

یکى دیگر از مؤلفه‏‌هاى تأثیرگذار بر تقویت انس با قرآن براى مردم، همنشینى با قرآن‌پژوهان و قرآن‌شناسان است. از آنجا که قرآن نور است و حاملان وارسته و آشنا به قرآن از این نور بهره‏‌مندند، همنشینى با این گروه خود بر انس با قرآن و رابطه بهتر با خداوند تأثیر دارد.

به تعبیر زیباى پیامبر اکرم ‏«ص»: «حمله القرآن عرفاء اهل الجنه»[۱].

حواریون از حضرت عیسى«‏علیه السلام» پرسیدند: با چه کسانى مجالست کنیم؟حضرت در پاسخ فرمود: «کسى که دیدارش شما را به یاد خداوند بیندازد و گفتارش بر دانش شما بیفزاید و رفتارش شما را به آخرت ترغیب کند».[۲]