دعای سی و چهارم: در وقت گرفتاری

نیایش وى هرگاه گرفتار مى‏شد یا کسى را به رسوائى گناه گرفتار مى‏ دید

 وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السّلَامُ إِذَا ابْتُلِیَ أَوْ رَأَى مُبْتَلًى بِفَضِیحَهٍ بِذَنْبٍ

 

اللّهُمّ لَکَ الْحَمْدُ عَلَى سِتْرِکَ بَعْدَ عِلْمِکَ، وَ مُعَافَاتِکَ بَعْدَ خُبْرِکَ، فَکُلّنَا قَدِ اقْتَرَفَ الْعَائِبَهَ فَلَمْ تَشْهَرْهُ، وَ ارْتَکَبَ الْفَاحِشَهَ فَلَمْ تَفْضَحْهُ، وَ تَسَتّرَ بِالْمَسَاوِئِ فَلَمْ تَدْلُلْ عَلَیْهِ.
کَمْ نَهْیٍ لَکَ قَدْ أَتَیْنَاهُ، وَ أَمْرٍ قَدْ وَقَفْتَنَا عَلَیْهِ فَتَعَدّیْنَاهُ، وَ سَیّئَهٍ اکْتَسَبْنَاهَا، وَ خَطِیئَهٍ ارْتَکَبْنَاهَا، کُنْتَ الْمُطّلِعَ عَلَیْهَا دُونَ النّاظِرِینَ، وَ الْقَادِرَ عَلَى إِعْلَانِهَا فَوْقَ الْقَادِرِینَ، کَانَتْ عَافِیَتُکَ لَنَا حِجَاباً دُونَ أَبْصَارِهِمْ، وَ رَدْماً دُونَ أَسْمَاعِهِمْ‏
فَاجْعَلْ مَا سَتَرْتَ مِنَ الْعَوْرَهِ، وَ أَخْفَیْتَ مِنَ الدّخِیلَهِ، وَاعِظاً لَنَا، وَ زَاجِراً عَنْ سُوءِ الْخُلُقِ، وَ اقْتِرَافِ الْخَطِیئَهِ، وَ سَعْیاً إِلَى التّوْبَهِ الْمَاحِیَهِ، وَ الطّرِیقِ الْمَحْمُودَهِ
وَ قَرّبِ الْوَقْتَ فِیهِ، وَ لَا تَسُمْنَا الْغَفْلَهَ عَنْکَ، إِنّا إِلَیْکَ رَاغِبُونَ، وَ مِنَ الذّنُوبِ تَائِبُونَ.
وَ صَلّ عَلَى خِیَرَتِکَ اللّهُمّ مِنْ خَلْقِکَ مُحَمّدٍ وَ عِتْرَتِهِ الصّفْوَهِ مِنْ بَرِیّتِکَ الطّاهِرِینَ، وَ اجْعَلْنَا لَهُمْ سَامِعِینَ وَ مُطِیعِینَ کَمَا أَمَرْتَ.

 

ترجمه :
خدایا سپاس ترا بر پرده پوشیت پس از علمت، و بر عافیت بخشیدنت پس از آگاهیت. زیرا هر یک از ما، در کسب عیب کوشیده است و تو او را مشهور نکرده‏اى و مرتکب کار زشت شده و تو او را رسوا نساخته‏اى، و در پرده استتار خود را به نقائص و عیوب بیالوده وتو کسى را به راز او رهبرى نکرده‏اى. و چه بسا نهى تو که ما آن را مرتکب شده‏ایم! و چه بسا امر تو که ما را بر آن واقف ساخته‏اى و ما از آن تجاوز و تعدى کرده‏ایم! و چه بسا گناهان که در کسب آن کوشیده‏ایم و چه بسا خطاها که آن را مرتکب شده‏ایم! در صورتى که تو بر آن مطلع بوده‏اى، نه ناظر آن، و تو بر افشاء آن قادر بوده‏اى بیشتر از قادران و در همگى این موارد و احوال عافیت تو در برابر چشمهاى ایشان براى ما حجابى و در مقابل گوشهاشان سدى بوده. پس این پرده‏دارى و عیب‏پوشى را براى ما واعظ و زاجر از ارتکاب گناه و وسیله پیمودن راه توبه معصیت‏زداى و پوییدن طریقه پسندیده قرار ده، و وقت پیمودن این راه را نزدیک ساز، و ما را به غفلت از خود گرفتار مکن. زیرا که ما بسوى تو راغب و از گناهان تائبیم.
خدایا رحمت فرست به برگزیده ‏ات از خلقت: محمد و عترتش که از آفریدگانت ممتاز و پاکیزه و پاکند. و ما را بر آنگونه که خود فرموده‏ اى، در برابر ایشان نیوشنده و فرمانبردار ساز.

فضیلت بسمله و حوقله

هفتم:سیّد ابن طاووس به سند معتبر از حضرت‏ رضا علیه السّلام روایت کرده:
هرکه پس از نماز صبح صد مرتبه بگوید:
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ لا حَوْلَ وَلا قُوَّهَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى‏ اش همیشگى است،جنبش و نیرویى نیست جز به خداى والاى بزرگ.
به اسم اعظم خدا نزدیک‏تر خواهد بود از سیاهى چشم به سپیدى آن.
و نیز به سندهاى‏ معتبر از حضرت صادق و حضرت کاظم علیهما السّلام روایت شده:هرکه پس از نماز صبح و مغرب،پیش از آن‏که سخن بگوید،و حرکت‏ کند،هفت مرتبه این دعا را بخواند،هفتاد نوع بلا از او دور مى‏شود،که آسان‏ترین آنها خوره و پیسى و شرّ شیطان و شرّ پادشاهان‏ مى‏ باشد.و در بعضى روایات معتبر سه مرتبه و در بعضى ده مرتبه وارد شده است و حدّاقل آن سه مرتبه،و حدّاکثر آن صدر مرته‏ بیان شده،و هرچه بیشتر بگوید،ثوابش بیشتر خواهد بود.
هشتم:شیخ احمد بن فهد و دیگران روایت کرده ‏اند:مردى به موسى بن‏ جعفر علیه السّلام شکایت کرد که کار من بسته شده،و به هر کارى رو مى‏ کنم سودى نمى‏ یابم،و به هر حاجت که توجّه مى ‏نمایم،برآورده نمى‏ گردد، حضرت فرمود:پس از نماز صبح ده مرتبه بگو: سُبْحانَ اللَّهِ الْعَظیمِ وَبِحَمْدِهِ اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَاَسْئَلُهُ مِنْ فَضْلِهِ راوى گفت:اندک زمانى که‏ بر این دعا مداومت کردم،جمعى از بادیه آمدند،و مرا خبر دادند که مردى از اقوام تو از دنیا رفته،و جز تو وارثى ندارد،پس مال بسیار،به دست من آمد و تا حال بى ‏نیازم.

حکایت نافعه برای گشایش کار

مؤلف گوید:شیخ ما ثقه الاسلام نورى(نور الله مرقده)در کتاب دار السلام از شیخ خود مرحوم خلد مقام‏ عالم ربانى،جناب حاج ملاّ فتحعلى سلطان‏آبادى نقل فرموده:که فاضل مقدس آخوند ملاّ محمّد صادق عراقى در نهایت سختى و پریشانی و بدحالى بود و به هیچ‏ وجه در کارش گشایشى فراهم نمی آمد تا آنکه شبى در خواب دید که در یک وادى خیمه بزرگى با گنبدى برپاست، پرسید این خیمه از کیست؟گفتند:از کهف حصین(دژ محکم)و غیاث مضطر مستکین[یاریگر بیچاره درمانده]امام قائم حضرت مهدى و امام منتظر مرضىّ عجلّ اللّه فرجه میباشد.پس باشتاب خدمت آن حضرت شرفیاب شد و سختى حال خود را به آن جناب عرضه داشت‏ و از آن بزرگوار دعایى براى گشایش کار و رفع اندوه خویش خواست،امام عصر او را به سیّدى از اولاد خود ارجاع نمود و به او و خیمه‏اش اشاره فرمود.

آخوند از خدمت حضرت مرخص شده و به خیمه‏اى که حضرت به آن اشاره فرموده بود رفت،دید که سیّد سند و حبر معتمد[دانشمند مورد اطمینان]عالم امجد مؤید،جناب آقا سید محمّد سلطان‏آبادى است که در آن خیمه روى سجّاده نشسته‏ مشغول دعا و قرائت است.آخوند به محضر سیّد سلام کرد و حکایت حال خود را براى او بازگفت.سیّد او را براى گشایش‏ کار و فراخى روزى دعایى تعلیم کرد.پس از بیدار شدن از خواب درحالیکه آن دعا در خاطر او بود قصد خانه سیّد کرد با آنکه آخوند پیش از این خواب با سیّد به دلیلى که بیان نمیکرد رابطه خوبى نداشت و او را ترک گفته بود،چون به خدمت‏ سید رسید او را به همان صورت که در خواب دیده بود مشاهده کرد که در مصلاّیش نشسته مشغول ذکر و استغفار است، به سیّد سلام کرد،سیّد جواب سلامش را داد و لبخندى زد،چنان‏که گویا از داستان آگاه باشد!

پس آخوند از سیّد براى گشایش امر خود دعایى خواست.سیّد همان دعایى را که در خواب به او آموخته بود تعلیم کرد،آخوند مشغول به‏ آن دعا شد و در اندک مدتى دنیا از هرسو به او روى آورد و از سختى و تنگدستى بیرون آمد.مرحوم حاج ملاّ فتحعلى رحمه اللّه از سیّد به مدح شایسته‏اى تعریف می کرد و چندى به زیارتش نایل شده و زمانى چند هم شاگردى او را نموده بود.

سیّد در خواب ‏و بیدارى به آخوند سه چیز را تعلیم نموده بود

اوّل:آنکه پس از فجر دست بر سینه گذارد و هفتاد مرتبه‏ یا فتّاح[اى گشاینده مشکلات]گوید.

دوّم:آنکه به خواندن این دعا که در کتاب کافى است مداومت نماید. دعایى که حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله به فردى از صحابه خویش که به ناخوشى و پریشانى مبتلا بود تعلیم داد و از برکت خواندن این‏ دعا ناخوشى و پریشانى در اندک زمانى از او برطرف گشت:

لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ إِلا بِاللَّهِ تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَدا وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبِیرا.
هیچ نیرو و توانى نیست مگر آنکه به خدا متکى است،توکل دارم بر زنده جاودانى که هرگز نمی میرد و سپاس خداى را که‏ فرزندى نگرفته،و او را در فرمانروایى انبازى نیست و نیست براى او سرپرستى از خوار و ناتوانى،و او را آنچنان‏که‏ شاید بزرگ شمار.

سوّم:آنکه به دنبال نمازهاى صبح دعایى را که از شیخ بزرگوار ابن فهد روایت شده،بخواند.

این اوراد و اذکار را باید غنیمت شمرد و به خواندن آنها اهتمام داشت و از فوائدش غفلت نکرد.و بدان که سجده شکر بعد از نمازها مستحب مؤکد است و دعاها و اذکار بسیارى در آن‏حال وارد شده است،از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده که اگر خواهى در سجده شکر صد مرتبه«شکرا شکرا»بگو و اگر خواهى صدر مرتبه«عفوا عفوا»و نیز از آنحضرت نقل شده:کمترین ذکرى که در این سجده گویند آن است که سه مرتبه‏ بگویند:«شکرا للّه»