دعاهای سجده شکر

اما دعاهاى این سجده بسیار است و آسانترین آنها این چند مورد است.

اول:به سند معتبر از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده:اگر میخواهى صد مرتبه شکرا شکرا بگو و اگر مى‏خواهى صدر مرتبه عفوا عفوا.در«عیون اخبار الرضا»از رجاء بن ابى الضّحاک روایت کرده که حضرت رضا علیه السّلام در راه خراسان،هرگاه از تعقیب نماز ظهر فارغ‏ میشدند صد مرتبه در سجده میگفتند شکرا للّه و چون از تعقیب نماز عصر فارغ میشدند،صد مرتبه مى‏گفتند حمدا للّه

 

دوم:شیخ کلینى به سند معتبر از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده:نزدیکترین احوال بنده به خداى تعالى هنگامى است که در سجده باشد و خداى خود را بخواند.چون به سجده روى بگو:
یا رَبَّ الاَْرْبابِ وَیا مَلِکَ الْمُلُوکِ وَیا سَیِّدَ السّاداتِ وَیا جَبّارَ الْجَبابِرَهِ وَیا اِلهَ الاْلِهَهِ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ
اى پروردگار پرورندگان،و اى پادشاه پادشاهان،و اى سرور سروران،و اى جبّار جبّاران،و اى معبود معبودان،درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد
سپس حاجت خود را بخواه.آنگاه بگو:
فَاِنّى عَبْدُکَ ناصِیَتى فى قَبْضَتِکَ
من بنده توام،اختیارم در دست قدرت توست.
بعد هر دعایى را که خواهى بکن،که خدا بخشنده است،و برآوردن‏ هیچ حاجتى براى او دشوار نیست.

 

سوم:کلینى به سند موثّق از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده:پدرم را شبى در مسجد به حال سجده دیدم،شنیدم مى‏گریست و این دعا را مى‏خواند:
سُبْحانَکَ اَللّهُمَّ اَنْتَ رِبّى حَقّا حَقّا سَجَدْتُ لَکَ یا رَبِّ تَعَبُّدا وَرِقّا اَللّهُمَّ اِنَّ عَمَلى ضَعیفٌ فَضاعِفْهُ لى اَللّهُمَّ قِنى عَذابَکَ یَوْمَ تَبْعَثُ عِبادَکَ وَتُبْ عَلَىَّ اِنَّکَ اَنْتَ التَّوّابُ الرَّحیمُ
منزّهى تو،خدایا تو پروردگار منى،به راستى از روى بندگى و بردگى براى تو سجده کردم،اى پروردگارم خدایا،به درستى که عمل‏ من کم است بر آن بیفزاى،خدایا مرا از عذابت نگاه دار،روزى که بندگانت را برانگیزى و توبه‏ام را بپذیر زیرا تو پذیرنده توبه و مهربانى.

چهارم:کلینى به سند معتبر روایت کرده:حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام این‏ دعا را در سجده مى‏خواند:
اَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ حَرُّها لا یُطْفى وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ جَدیدُها لا یَبْلى وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ عَطْشانُها لا یُرْوى وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ نارٍ مَسْلُوبُها لا یُکْسى
به تو پناه مى‏آورم از آتشى که گرمایش فرو نمى‏نشیند،و به تو پناه مى‏آورم از آتشى که تازه‏اش‏ کهنه نمى‏گردد،و به تو پناه مى‏آورم از آتشى که تشنه‏اش سیراب نشود،و به تو پناه مى‏آورم از آتشى که برهنه‏اش پوشیده نگردد.

پنچم:کلینى به سند معتبر روایت کرده:مردى به حضرت صادق علیه السّلام شکایت کرد:امّ ولدى[امّ ولد به کنیزانى گفته مى‏شود که از مالکان‏ خود داراى فرزندى شوند]دارم که علیل است،فرمود:پس از هر نماز واجب در سجده شکر بگوید:یا رؤوف یا رحیم،یا ربّ یا سیّدى‏ آنگاه حاجت خود را بطلبد.

ششم:در بسیارى از روایات معتبر نقل شده:امام صادق و امام کاظم علیهما السّلام در سجده‏ شکر بسیار مى‏گفتند: اسالک الرّاحه و عند الموت و العوف عند الحساب.

هفتم:به سند صحیح از حضرت‏ صادق علیه السّلام روایت شده:در سجده مى‏گفتند:سجد وجهى اللّئیم لوجه ربّى الکریم.

هشتم:در بعضى از کتب معتبر از امیر مؤمنان على السّلام روایت شده:بهترین سخنان نزد حق تعالى،آن است که بنده‏ در سجده سه مرتبه بگوید:انّى ظلمت نفسى فاغفر لى.

نهم:در«جعفریات»به سند صحیح از حضرت امام صادق علیه السّلام روایت کرده:حضرت رسول  صلى اللّه علیه و آله وقتى سر به سجده مى‏گذاشت این دعا را مى‏خواند:
اَللّهُمَّ مَغْفِرَتُکَ اَوْسَعُ مِنْ ذُ نُوبى وَرَحْمَتُکَ اَلاَرْجى عِنْدى مِنْ عَمَلى فَاغْفِرْ لى ذُ نُوبى یا حَیّا لا یَمُوتُ.
خدایا آمرزشت از گناهان من گسترده‏تر،و مهرت بر من از عملم امیدبخش‏تر است،گناهان مرا بیامرز،اى زنده‏اى که هرگز نمى‏میرد.
دهم:قطب راوندى از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده: هرگاه بر تو شدّت و غمى عارض شود،و به نهایت سختى برسد،بر زمین سجده کن و بگو:
یا مُذِلَّ کُلِّ جَبّارٍ یا مُعِزَّ کُلِّ ذَلیلٍ قَدْ وَحَقِّکَ بَلَغَ مَجْهُودى فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَفَرِّجْ عَنّى.
اى خوار کننده هر سرکش اى عزّت‏بخش هر خوار،به حقّت سوگند،تابم به سرآمد،پس بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست،و مشکل مرا بگشاى
در کتاب«عده الداعى»از آن حضرت روایت کرده:هرگاه به مردى حادثه‏اى یا پیش‏آمد سختى،یا اندوه شدیدى،یا غمى‏ سنگین برسد،زانوها و دستهاى خود را تا مرفق برهنه کند،و به زمین بچسباند و سینه خود،نیز به زمین برساند و حاجت خود را بطلبد.

یازدهم:ابن بابویه به سند معتبر از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده:هرگاه بنده در سجده سه مرتبه بگوید:یا اللّه یا ربّاه‏ یا سیّداه خداى کریم در جواب او گوید:لبیّک بنده من،حاجت خود را بخواه.در«مکارم الاخلاق»روایت کرده:هرکه در سجده‏ بگوید:یا ربّاه یا سیّداه آن‏قدر که نفس قطع شود،حق تعالى فرماید:حاجت خود را بخواه.

دوازدهم:در کتاب‏ «مکارم اخلاق»از امام صادق علیه السّلام روایت کرده:حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله به مردى رسید که در حال سجده بود و مى‏گفت:
یا رَبِّ ماذا عَلَیْکَ اَنْ تُرْضِىَ عَنّى کُلَّ مَنْ کانَ لَهُ عِنْدى تَبِعَهٌ وَاَنْ تَغْفِرَ لى ذُ نُوبى وَاَنْ تُدْخِلَنِى الْجَنَّهَ بِرَحْمَتِکَ فَاِنَّما عَفْوُکَ عَنِ الظّالِمینَ وَاَ نَا مِنَ الظّالِمینَ فَلْتَسَعْنى رَحْمَتُکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.
اى پروردگارم،تو را چه مى‏شود که از من خشنود کنى،هرکه را از او نزد من حقىّ است،و اینکه گناهانم را بیامرزى،و به رحمتت مرا وارد بهشت گردانى جز این نیست که،گذشت‏ تو از ستمکاران است،و من از ستمکارانم،پس مرا به مهرت فرا گیر،اى مهربان‏ترین مهربانان.
حضرت فرمود:سر از سجده بردار که دعایت مستجاب شد،به درستى که دعاى پیامبرى را خواندى که در زمان قوم عاد بود.

سجده امام موسی کاظم و بعض اصحاب آن حضرت

چنان‏که روایت شده:حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام پس از طلوع صبح سجده مى‏نمود تا هنگام ظهر شرعى،و بعد از عصر تا هنگام‏ شام،
و در حدیث دیگرى وارد شده:آن حضرت بیشتر از ده سال هر روز پس از طلوع آفتاب،تا هنگام ظهر شرعى در سجده بودند،
و به سند صحیح روایت شده:حضرت رضا علیه السّلام به اندازه‏اى در سجود مى‏ماند،که سنگ‏ریزه مسجد از عرق ایشان تر مى‏شد،و آن حضرت‏ دو طرف روى خود را بر زمین مسجد مى‏چسباندند.
در کتاب رجال کشّى آمده است که فضل به شاذان نزد ابن عمیر آمد درحالى‏که در سجده‏ بود،و سجده را بسیار طول داد،چون سر برداشت،و درباره طول سجده‏اش سخن به میان آمد گفت:اگر سجده جمیل بن درّاج را مى‏دیدى، سجده مرا طولانى نمى‏شمردى،و نیز گفت:روزى نزد جمیل رفتم،او سجده را بسیار طول داد،چون سر برداشت،گفتم:سجد را طول‏ دادید؟گفت:اگر سجده معروف بن خرّبوذ را مى‏دیدى،سجده مرا آسان مى‏شمردى،
و نیز از فضل بن شاذان روایت کرده:حسن بن على‏ بن فضّال براى عبادت به صحرا مى‏رفت،سجده را به اندازه‏اى طول میداد،که پرندگان بر پشتش مى‏نشستند،به گمان این که جامه‏ى افتاده‏اى‏ است،و حیوانات وحشى در اطراف او مى‏چریدند و از او نمى‏هراسیدند
و نیز روایت کرده:علىّ بن مهزیار،به هنگام طلوع آفتاب به سجده مى‏رفت و سر بر نمى‏داشت تا براى هزار نفر از برادران خود دعا مى‏کرد همانند آنچه که براى خود دعا کرده بود،و از کثرت طول سجده بر پیشانى او به مانند زانوى‏ شتر،پینه بود!!
و نیز روایت کرده:ابن عمیر پس از نماز صبح سر به سجده شکر مى‏گذاشت و بر نمیداشت مگر هنگام ظهر.
بهتر این است که سجده شکر پس از تمام‏ تعقیبات و پیش از انجام نوافل باشد و بیشتر اصحاب گفته‏اند:در نماز مغرب پس از نوافل انجام گیرد و بعضى زمان انجام آن را پیش از نوافل گفته‏اند،و ظاهرا هر دو وقت خوب است ولى پیش از نوافل بجا آوردن بهتر است،چنانکه حمیرى از حضرت صاحب الزمان علیه السّلام روایت کرده و اگر هر دو را به عمل آورد، شاید بهتر باشد.