اعتقادات ۲

نوشته شده توسط مدیر    بدون دیدگاه |

چون قبلا مقیاس زمان وجود نداشت، برای ما قابل درک نیست که از چه زمانی خدا تصمیم به خلقت گرفت ولی میشه گفت که بالاخره لحظه ای رسید که خدا اراده کرد خلق کنه تا شناخته بشه . در حدیث، خدای تعالی فرموده: من گنجی پنهان بودم، دوست داشتم که شناخته شوم، پس خلق را آفریدم تا مرا بشناسند.

خدای تعالی تعبیر خیلی جالبی کرده. گفته گنجی پنهان بوده. این خدای مهربون و این گنج پنهان، بالاخره اراده میکنه خلق کنه تا به یه معنا، مخلوقش اونو بشناسه و با شناخت این گنج، از این گنج بهره ببره.

از طرف دبگه، خدایی که هیچ نقصی و کمبودی نداره و از هر حیث کامله، اگر بخاد چیزی خلق کنه، مسلماً کاملترین چیز رو خلق میکنه.

در واقع در شأن خدا نیست که مخلوقاتِ ناقص بیافرینه. انسانها چون نقص دارند، اون چیزی که دفعه اول درست می کنند، کامل نیست و به مرور در دفعات بعدی علم و تجربشون زیادتر میشه و کاملترش رو درست می کنند.

ولی خدا اینطور نیست که کم کم علم و تجربش زیاد بشه و موجودی بهتر خلق کنه . برای همین هم وقتی بخاد خلقتی انجام بده، از اول و از هر چیزی، کاملترینش رو خلق میکنه. یعنی موقع خلق کردن، تاجایی که ذاتِ مخلوق ظرفیت و امکانش رو داره، خدا کاملترینش رو خلق میکنه.

ما یه تیکه سنگ رو می تونیم با سرعت زیاد و مثلا تا  30 متری با دست پرتاب کنیم. ولی با وجودیکه قدرت دست ما تغییری نکرده، نمی تونیم یه تیکه پنبه یا یه پَر پرنده رو همون اندازه پرتاب کنیم. چون خلقت پنبه طوریه که چنین چیزی از اون بر نمیاد.

لذا خداوند هم تا جائیکه ذات مخلوق ظرفیتش رو داره، کاملترین مخلوق و شاهکار خلقتش رو خلق کرد.