اعتقادات ۴

نوشته شده توسط مدیر    بدون دیدگاه |

خداوند متعال خلقت را با خلق این چهارده نور مقدس آغاز کرد.

بِکُم فَتَحَ الّلهُ.

این چهارده روح مقدس به قدری از علم و معرفت الهی برخوردار بودند که رنگ و بوئی خدایی داشتند. پرتوهای نور بودند از خورشید الهی. انوار الهی بودند.

خدا به اونها نیازی نداشت اما دوستشون داشت.

خدا میخواست مخلوقاتی وجود داشته باشند که با شناختن اون انوار مقدس و پیدا کردن معرفتی نورانی به اون انوار الهی، معرفت خدا رو پیدا کنند. معرفت به همون گنج پنهان. در واقع این انوار مقدس واسطه ای شدند برای ادامهٔ تحقق همون حدیث قدسی که خداوند گفته بود: من گنجی پنهان بودم، پس خلق کردم تا شناخته بشم.

به همین خاطر، خدا مواد اولیه عالم خلقت (جهت خلق کهکشانها و سیارات و موجودات روی اونها و غیره) رو ایجاد کرد بنام دُخان (که سوره ای هم در قرآن به همین نام داریم). دُخان یعنی ماده ای به شکل دود یا گاز.

خدا به این انوار مقدس به عنوان خلفا و جانشینان خودش یاد داد که از این دُخان ، دست به خلقت بزنند. درواقع از اینجا به بعدِ قضیهٔ خلقت، بدست این چهارده نور مقدس و چهارده خلیفهٔ خدا صورت گرفت. و این طوری بود که کهکشانها بدست این انوار الهی خلق شدند.

برای اینکه این نظام پیچیده با جزئیاتش درست کار کنه، نیاز به وجود کارگزارانی بود تا مراقب درست کارکردنِ این نظام هستی باشند. به همین خاطر این چهارده روح مقدس، ملائک رو به تعداد فوق العاده زیادی خلق کردند.