وقایع و مناسبت‌های روز اول ربیع الاول

[مهاجرت حضرت رسول اکرم (صل الله علیه و آله) از مکه و لیله المبیت

در سال سیزدهم بعثت مردم مدینه با رسول خدا در مکه معظمه بیعت نمودند که حضرت به مدینه مهاجرت کند و در مدینه مانند جان خود از ایشان محافظت کنند. چون این معاهده برقرار گشت، مردم مدینه به وطن خود بازگشتند و کفار قریش از پیمان ایشان با پیامبر آگاه شدند، بر کین ایشان افزوده شد و قرار گذاشتند که از هر قبیله مردی دلاور انتخاب کرده تا با هم پیامبر را بکشند و خونش در میان قبائل پراکنده گردد و عشیره پیامبر را قدرت مقابله با تمام قبائل نباشد. این جماعت شب اول ربیع الاول در اطراف خانه پیامبر جمع شده و قرار گذاشتند وقتی پیامبر به رختخواب رود بر سرش ریخته خونش بریزند . خداوند به پیامبر موضوع را اطلاع داد و آیه شریفه ” اذ یمکر بک الذین کفروا لیُثبتوک او یقتلوک او یُخرجوک و یمکرون و یمکر اللّه و اللّه خیر الماکرین“ (سوره انفال آیه ۳۰) نازل شد. و مامور گشت که امیر المؤ منین را به جاى خود بخواباند و از مکه بیرون رود.
پیامبر (صل اللّه علیه و آله و سلم ) به على (علیه السلام) فرمود: خداوند امر کرده در جاى من بخوابى و من خارج شوم على (علیه السلام) عرض کرد: یا رسول الله! اگر من در جاى شما بخوابم شما نجات مى یابى؟ فرمود: بلى. در این موقع عرض کرد “الحمد الله الذى جعل نفسى وقاء لنفس رسول اللّه “و سجده شکر بجا آورد و حضرت رسول اکرم (صل اللّه علیه و آله و سلم ) او را دربرگرفت و بسیار گریست ، جبرئیل نازل شد و دست آن حضرت را گرفت و از خانه بیرون بُرد و حضرت پیامبر این آیه را تلاوت نمود “وجعلنا من بین ایدیهم سدّا و من خلفهم سدّا فاغشیناهم فهم لا یبصرون“ و کف خاکى به روى ایشان پاشید و فرمود “شاهت الوجوه” (یعنى زشت شود رویها). مشرکین حضرت را ندیدند و پیامبر به غار ثور تشریف بردند و سه روز در آنجا ماندند. روز چهارم روانه مدینه گردیده و در دوازدهم ربیع الاول وارد مدینه طیبه شدند و این هجرت به اشاره امیر المؤ منین مبدأ تاریخ مسلمانان قرار گرفت.

 

و به روایتی دیگر حضرت امام حسن عسکرى (علیه السلام) را در این روز مسموم نمودند.