ذوالقرنین به روایت ﺣﻀﺮﺕ علی ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎم

شو ﺍﺯ ﺍﺻﺒﻎ ﺑﻦ ﻧﺒﺎﺗﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎم ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺩم ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻴﻦ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻨﺎم ﺭﻗﺎﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺮ ﻗﺎﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎﺱ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﻫﻞ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺮﺩم ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻬﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎم ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻗﺪﻣﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺭﻛﻮﻉ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﺠﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮﻧﻤﻴﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻴﭙﺮﺩﺍﺯﺩ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺭﻗﺎﺋﻴﻞ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻢ ﺭﻗﺎﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﺑﻨﺎم ﭼﺸﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﻟﻠّﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺁﻥ ﺍﺛﺮ ﻭ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﻣﺮﮒ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺑﻨﻮﺷﻰ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﺤﻞ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﻰ؟

ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺧﻴﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺎﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺪم ﺍﻧﺲ ﻭ ﺟﻦ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﻛﺠﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺭﻗﺎﺋﻴﻞ ﺑﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺤﻀﻮﺭﺵ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻴﺮﺩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻇﻠﻤﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﻗﺪم ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺴﻰ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﻛﺪﺍم ﻧﻘﻄﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺒﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻏﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎﺋﻰ ﺑﺬﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﺨﻨﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻳﺪ

ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩم ﭘﺮﺳﺸﻰ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺻﻠﺎﺣﻴﺖ ﻋﺮﺽ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻤﻘﺼﺪ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺭﺍ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺩﻫﻢ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺘﺤﻘﻴﻖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺗﻤﺎم ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻯ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺎء ﮔﺮﺍم ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺳﻠﻒ ﺑﻤﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺩﻳﺪم ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻯ ﺑﻨﺎم ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻣﺤﻞ ﺁﻧﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻴﺪﺍﻧﻰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺑﻠﻰ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﻗﺮﻥ ﺷﻤﺲ ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻧﺠﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎ ﺗﺪﺍﺭﻙ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﭽﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻤﺴﺎﻓﺮﺕ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻣﺪﺕ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺟﻠﮕﻪ ﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻈﻠﻤﺎﺕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻇﻠﻤﺖ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ

ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﻭﺩ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﻠﺘﺰﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭم ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺩﻯ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﭽﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﺮﺳﻢ ﺭﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﻴﺎم ﺑﺎﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﻄﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﻫﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻃﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻈﻔﺮ ﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺪﺍﻯ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻪ ﺁﺳﻴﺒﻰ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺿﺎﻳﻌﻪ ﺍﺳﻒ ﺍﻧﮕﻴﺰﻯ ﺭﻭﻯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩم ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﺷﻮﻣﻰ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮم ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺩﻯ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺑﮕﺬﺭم ﻭ ﺑﺴﻮﻯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﭘﻴﺸﺮﻭﻯ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﻣﻠﺘﺰﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺷﺎﻩ ﻋﺮﺽ ﺗﻤﻜﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻣﻄﻴﻊ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺟﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﻛﺪﺍم ﻳﻚ ﺍﺯ ﭼﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺘﺎﺭﻳﻜﻰ ﻣﺄﻧﻮﺱ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ؟

ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻔﺖ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻜﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺸﻬﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩ ﻳﻜﻬﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺒﺮﻯ ﻭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺧﻀﺮ ﭘﻴﺸﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺨﻀﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﻛﻮﻯ ﺯﺭﻳﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﮓ ﺳﺮﺥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻴﺪﺭﺧﺸﺪ ﭘﻴﺸﺮﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺍﺯ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﺎﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻞ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﺪﺕ ﺑﺴﻠﺎﻣﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻤﻮﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ ﻫﺮ ﺩﺳﺘﻪ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﺠﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺧﻀﺮ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻧﺶ ﻭﺍﺭﺩ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺴﻮﻯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﻛﺐ ﺧﻀﺮ ﺭﺍ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻃﻰ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻀﺮ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺭﺣﻞ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﻀﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺣﺮﻛﺖ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻭﻯ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﺭﻭﺯﻯ ﺧﻀﺮ ﺑﻤﻨﻄﻘﻪ ﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺪﺕ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺣﺪﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻀﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺗﺠﺴﺲ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﺧﻀﺮ ﮔﻮﻯ ﺯﺭﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺰﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﺍﺋﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺸﻨﻴﺪ ﻣﺘﻮﺣﺶ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻮﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻮﻯ ﺑﺪﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﮔﻮﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﺑﺶ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺴﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺧﻀﺮ ﻗﺒﻠﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪ

ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﻤﺎﺋﻰ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﻏﺴﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﮔﻮﻯ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺎﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻀﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻤﺤﻞ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﻴﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﺵ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻯ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺑﺠﺎﺋﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﻭﺍﺩﻯ ﻗﺒﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻰ ﺁﻥ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻰ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻣﺪﺗﻰ ﻃﻰ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﺴﺮﺯﻣﻴﻨﻰ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺳﺮﺥ ﺭﻧﮓ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻟﺆﻟﺆ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﻗﺼﺮﻯ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻔﺮﺳﺦ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻧﺶ ﺩﻭﺭ ﻗﺼﺮ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺵ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺪﺭﺏ ﺁﻫﻨﻰ ﺯﻳﺒﺎﻯ ﻗﺼﺮ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺫﺍﺕ ﺩﺭﺏ ﻗﺼﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺤﻈﺎﻑ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻨﻈﺮ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩﻯ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻧﺎم ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺍﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻛﺴﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻘﺼﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻯ؟

ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺩﭼﺎﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﺷﺪﻩ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻠﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﺍﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺁﺭﺍم ﺑﺎﺵ ﻭ ﺳﺆﺍﻟﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻩ: ﺑﮕﻮ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺑﻨﺎﻫﺎﻯ ﺁﺟﺮ ﻭ ﮔﭻ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻰ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺣﺮﻛﺘﻰ ﺑﺨﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﺩﻭ ﺛﻠﺚ ﺍﺯ ﺁﻫﻦ ﺩﺭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺯﻳﺎﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺜﺒﺖ ﺩﺍﺩ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺣﺮﻛﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺛﻠﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺏ ﺁﻫﻦ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩم ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠّﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺁﺭﻯ ﺛﻠﺚ ﺁﻫﻦ ﺩﺭﺏ ﺑﻘﺼﺮ ﻣﻨﻀﻢ ﺷﺪ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩم ﺗﺮﻙ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺮ ﺛﻠﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺏ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﻘﺴﻤﺖ ﺍﻭﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩم ﺗﺮﻙ ﻏﺴﻞ ﺟﻨﺎﺑﺖ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺧﻴﺮ ﺛﻠﺚ ﺳﻮم ﻫﻢ ﺑﺪﺭﺏ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻜﻨﮕﺮﻩ ﻗﺼﺮ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﻯ ﻗﺼﺮ ﺑﻔﺮﺍﺯ ﺁﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺑﺒﺎﻟﺎﻯ ﻗﺼﺮ ﺭﻓﺖ ﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻓﻀﺎﻯ ﻭﺳﻴﻊ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﺳﺮ ﺑﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍﻯ ﭘﺎﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟

ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺮﺩ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺵ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺑﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺘﻮ ﻋﻄﺎ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻯ؟! ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﻛﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﻦ ﻫﻴﺌﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺻﻮﺭ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻣﺮ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻔﺨﻪ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺧﻠﺎﻳﻖ ﻣﻴﺒﺎﺷﻢ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺴﻮﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮﻯ.

ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﺯ ﻗﺼﺮ ﺑﺰﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﺴﻮﻯ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﺼﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺻﻮﺭ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻴﻚ ﻛﻔﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺣﺠﻢ ﺩﺭ ﻛﻔﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺸﺪ ﺳﻨﮓ ﺭﻭﻯ ﺳﻨﮓ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺴﺎﻭﻯ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺤﻴﺮ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺧﻀﺮ ﭼﻮﻥ ﻭﺿﻊ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﺣﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩم ﻓﺎﻗﺪ ﻋﻠﻮم ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﻀﺮ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍ ﺣﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﺑﺴﺎﺯﺩ

ﺧﻀﺮ ﺳﻨﮓ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﻔﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻔﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻨﮓ ﻫﻢ ﺣﺠﻢ ﺁﻧﺮﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﺸﺘﻰ ﺧﺎﻙ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻓﻮﺭﺍ ﺩﻭ ﻛﻔﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﺪ ﺗﻤﺎم ﺣﻀﺎﺭ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺑﺴﺠﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺬﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻓﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻓﺎﻗﺪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ ﺑﺼﺤﺖ ﻋﻤﻞ ﺧﻀﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﺎﺣﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺴﺎﻭﻯ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﻀﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺧﻀﺮﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻭ ﻧﻔﻮﺫ ﺍﻣﺮﺵ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﺎﻯ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺣﻜﻤﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﻭ ﺟﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻣﺸﻴﺖ ﺍﺯﻟﻴﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩم ﺭﺍ ﺑﺒﻌﻀﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻫﻞ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﺭﺍ ﺑﻌﺎﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻤﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻤﻦ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﺪ

ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺋﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻤﺎ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﺤﺖ ﺳﻠﻄﻪ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻀﺮ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺻﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻰ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﻰ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺩم ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻨﮓ ﻫﻢ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻯ ﺑﺎﺯ ﻣﺴﺎﻭﻯ ﻧﺸﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﻗﺪﺭﻯ ﺧﺎﻙ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺤﺎﻟﺖ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮﺩﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺸﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻰ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﮔﻴﺘﻰ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻴﺮﻭﻯ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻤﻜﺎﻧﻰ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻯ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﺪم ﺑﺁﻥ ﻣﻜﺎﻥ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺣﺲ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﻃﻠﺒﻰ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻧﻤﻴﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺧﺎﻙ ﮔﻮﺭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﭘﻴﻜﺮﺕ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺒﺮ ﻣﻘﺎم ﻛﻨﻰ ﻭ ﺧﺎﻙ ﮔﻮﺭ ﺗﺮﺍ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻀﺮ ﺳﺨﺖ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻭ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺗﺮﻙ ﻫﻮﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻄﻠﺐ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺮﻧﻤﻴﺁﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﻴﻊ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻭﺍﺩﻯ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﻋﺰم ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻯ ﺍﺳﺐ ﻫﺎ ﺻﺪﺍﺋﻰ ﺑﮕﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺻﺪﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻳﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﻯ ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻧﻬﻢ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﺪﻩ ﺍﻯ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻛﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺳﺨﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ.

ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻭﻣﺔ ﺍﻟﺠﻨﺪﻝ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ.

ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭم ﺫﻭ ﺍﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﺭﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺯﻫﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻯ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﺷﺨﺼﺎ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻫﺪ ﻭ ﺗﻘﻮﻯ ﺩﺍﺷﺖ.

احکام اقتصادی قرآن: خمس

 

واعْلَمُواْ أَنَّمَا غَنِمْتُم مِّن شَیْءٍ فَأَنَّ لِلّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ السَّبِیلِ إِن کُنتُمْ آمَنتُمْ بِاللّهِ وَمَا أَنزَلْنَا عَلَى عَبْدِنَا یَوْمَ الْفُرْقَانِ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۴۱﴾

خمس همه اموال یا غنایم جنگی؟ چه کسانی می توانند از خمس استفاده کنند.؟

در تفسیر نمونه در خصوص این آیه و احکام خمس چنین آمده است:

“۱-منظور از «ذى القربى» چیست؟

منظور از «ذى القربى» در این آیه نه همه خویشاوندان افراد است، و نه همه خویشاوندان پیامبر(صلى الله علیه وآله)، بلکه امامان اهل بیت(علیهم السلام) هستند. دلیل بر این موضوع روایات متواترى است که از طرق اهل بیت پیامبر(صلى الله علیه وآله)نقل شده است. و در کتب اهل سنت نیز اشاراتى به آن وجود دارد.بنابراین، آنها که یک سهم از خمس را متعلق به همه خویشاوندان پیامبر مى دانند، در برابر این سؤال قرار مى گیرند: این چه امتیازى است که اسلام براى اقوام و بستگان پیامبر(صلى الله علیه وآله)قائل شده است، در حالى که مى دانیم اسلام مافوق نژاد و قوم و قبیله است؟

ولى اگر آن را مخصوص امامان اهل بیت(علیهم السلام) بدانیم، با توجه به این که آنها جانشینان پیامبر و رهبران حکومت اسلامى بوده و هستند، علت دادن این یک سهم از خمس به آنها روشن مى گردد.

به تعبیر دیگر، «سهم خدا» و «سهم پیامبر» و «سهم ذى القربى» هر سه سهم، متعلق به «رهبر حکومت اسلامى» است، او زندگى ساده خود را از آن اداره مى کند و بقیه را در مخارج گوناگونى که لازمه مقام رهبرى امت است مصرف خواهد نمود، یعنى: در نیازهاى جامعه و مردم.

۲-منظور از «یتیمان»، «مسکینان» و «واماندگان در راه» تنها ایتام و مساکین و ابناء سبیل «بنى هاشم» و سادات مى باشند.

اگر چه ظاهر آیه مطلق است و قیدى در آن دیده نمى شود، اما دلیل ما بر این تقیید، روایات زیادى است که در تفسیر آیه از طرق اهل بیت(علیهم السلام) وارد شده.(۳)و مى دانیم بسیارى از احکام در متن قرآن به طور مطلق آمده ولى «شرائط و قیود» آن به وسیله «سنت» بیان شده است و این منحصر به آیه مورد بحث نیست تا جاى تعجب باشد.

به علاوه، با توجه به آن که زکات غیر بنى هاشم، بر نیازمندان بنى هاشم به طور مسلّم حرام است، باید احتیاجات آنها از طریق دیگرى تأمین گردد، و این خود، قرینه مى شود بر این که منظور از آیه فوق، خصوص نیازمندان بنى هاشم است. لذا، در احادیث مى خوانیم: امام صادق(علیه السلام) مى فرموده: «خداوند هنگامى که زکات را بر ما حرام کرد خمس را براى ما قرار داد. بنابراین، زکات بر ما حرام است و خمس حلال»

۳-آیا غنائم، منحصر به غنائم جنگى است؟

آنچه از کتب لغت استفاده مى شود، این است که: در ریشه معنى لغوى این کلمه عنوان جنگ و آنچه از دشمن به دست مى آید، نیفتاده است، بلکه هر درآمدى را شامل مى شود.

در کتاب «مفردات راغب» مى خوانیم: غنیمت از ریشه «غَنَم» به معنى گوسفند گرفته شده و سپس مى گوید:
ثُمَّ اسْتُعْمِلَ فِى کُلِّ مَظْفُورِ بِهِ مِنْ جَهَهِ الْعِدى وَ غَیْرِهِمْ:
«سپس در هر چیزى که انسان از دشمن و یا غیر دشمن به دست مى آورد به کار رفته است»

«قرطبى» مفسر معروف اهل تسنن در تفسیر خود، ذیل آیه چنین مى نویسد:
«غنیمت در لغت، خیرى است که فرد یا جماعتى با کوشش به دست مى آورند… و بدان که اتفاق (علماى تسنن) بر این است که مراد از غنیمت در آیه (وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُم) اموالى است که با قهر و غلبه در جنگ به مردم مى رسد، ولى باید توجه داشت که این قید همان طور که گفتیم در معنى لغوى آن وجود ندارد، ولى در عرف شرع، این قید وارد شده است».(۸)
«فخر رازى» در تفسیر خود تصریح مى کند: أَلْغُنْمُ الْفَوْزُ بِالشَّىْءِ: «غنیمت این است که انسان به چیزى دست یابد».
و پس از ذکر این معنى وسیع از نظر لغت مى گوید: «معنى شرعى غنیمت (به عقیده فقهاى اهل تسنن) همان غنائم جنگى است»

از مجموع آنچه گفته شد چنین نتیجه گرفته مى شود که:
آیه غنیمت، معنى وسیعى دارد و هر گونه درآمد، سود و منفعتى را شامل مى شود; زیرا معنى لغوى این لفظ عمومیت دارد و دلیل روشنى بر تخصیص آن در دست نیست.

تنها چیزى که جمعى از مفسران اهل تسنن روى آن تکیه کرده اند این است که: آیات قبل و بعد در زمینه جهاد وارد شده است و همین موضوع قرینه مى شود که آیه غنیمت نیز اشاره به غنائم جنگى باشد.در حالى که مى دانیم شأن نزول ها و سیاق عمومیت آیه را تخصیص نمى زنند و به عبارت روشن تر، هیچ مانعى ندارد که مفهوم آیه یک معنى کلى و عمومى باشد و در عین حال مورد نزول آیه، غنائم جنگى، که یکى از موارد این حکم کلى است، بوده باشد، و این گونه احکام در قرآن و سنت فراوان است که حکم، کلّى است و مصداق جزئى است”