زینتِ صاحب الزمان (عج) باشیم

 

امام صادق علیه السلام فرمودند :

اى گروه شیعه! براى ما زینت باشید نه ننگ و عار، با مردم خوش گفتار بوده و از سخنان بیهوده و زشت برحذر باشید.

باید طوری زندگی کنیم و با مردم به نحوی معاشرت نمائیم که مایه زینت و سرفرازی امام(عج) باشیم، نه این که موجب رنجش و شرمندگی آن حضرت باشیم.

” کتاب مکیال المکارم “

از نفس خویش حساب بکشید

 

روزى على (علیه السلام) نقل کرد که پیامبر (صلى الله علیه و آله) فرمود: زیرک ترین و هشیارترین انسانها کسى است که خود را به حساب بکشد و براى بعد از مرگ خود کار بکند.

مردى پرسید: اى امیرمؤمنان! چگونه نفس خود را به حساب بکشد؟

امام فرمود: وقتى که صبح کرد و سپس آن روز فرا رسید به خویشتن بازگردد و خطاب به خود بگوید:
ای نفس! امروز روزى بود که بر تو گذشت، و هرگز دیگر باز نمیگردد، و خداوند از تو سوال میکند که:
این روز را در چه راهى به پایان رساندى؟
چه کارى در آن کردى؟
آیا خدا را به یاد آوردى و او را ستودى؟
آیا نیازهاى مؤمنان را برآوردى؟
آیا رفع اندوه از مؤمنى نمودى؟
آیا در غیاب مؤمن نزد اهل و فرزندانش آبروى او را حفظ کردى؟
و پس از مرگ او، آیا آبرویش را در میان بازماندگانش نگه داشتى؟
آیا از غیبت و بدگویى پشت سر مؤمن خوددارى نمودى؟
آیا مسلمانى را یارى کردى؟
تو در این روز چه کردى؟

اگر در پاسخ گفت: کارهاى نیک انجام دادم، خدا را حمد و سپاس کن و تکبیر بگو به خاطر توفیقى که نصیب تو شده است.

و اگر گفت: امروز گناه کردم یا کوتاهى نمودم از درگاه خداوند استغفار و طلب آمرزش کن و تصمیم بگیر که دیگر تکرار گناه نکنى.

وسایل الشیعه، ج ۱۱، ص ۳۷۹

اصحاب کهف از رجعت‌کنندگان و یاران حضرت مهدی (علیه السلام)

 

در قصه‌های قرآنی «اصحاب کهف»، نام گروهی از مؤمنان است که از ستم پادشاهی مشرک به غاری پناه بردند و سالیانی دراز به خواب عمیقی فرو رفتند. بر پــایه روایات، این پــادشاه مشــرک «دقیانوس» و محل واقعه «افسوس» دانسته شده است.(۱) داستان این گروه، با اشاراتی کوتاه اما پر مغز، در آیه‌های نخستین سوره «کهف» یاد شده است.

در آن آیات، سخن از یکتاپرستانی است که برای گریز از پرستش خدایان دروغین، به غاری پناه بردند تا از گزند ستمکاران بت‌پرست برهند. خوابی که آنان را در ربود، به فرمان پروردگار سالیانی به طول انجامید و در ایــن مدت، چنان هیبتی داشتند کــه کسی را یارای نزدیک شدن و نگریستن به آنان نبود و آنان را بیدار می‌پنداشتند.

این خفتگان سالیانی چند را (بر پایه آیات قرآنی، ۳۰۹ سال) در همان حال گذراندند. چون به خواست الهی از خواب برخاستند، چنان گمان بردند که فقط روزی یا نصفی از روز را خواب بوده‌اند. چون یکی از ایشان، برای فراهم آوردن غذا به شهر در آمد، مردم از حال شگفت انگیزشان آگاهی یافتند و بر آن شدند بر در غار آنان، مسجدی به پا ســازند.(۲)

در روایات، آنان را گروهی از یــاران حضرت مهدی (علیه السلام) دانسته‌اند که در ایــن بازگشت، از حکـومت جهــانی عدل و قسط، بهره وافری خواهند برد.

امام صادق (علیه السلام) در این باره فرمود:
هنگامی که قائم (صلی الله علیه و آله) از پشت این خــانه ظهـور کند، خداوند همراه او ۲۷ تن بر می‌انگیزد که چهارده تن از قوم موسی (علیه السلام) هستند، و هشت تن از اصحاب کهف و مقداد و جابر انصاری و مؤمن آل فرعون و یوشع بن نون وصی موسی.(۳)

اگر چه اهل سنّت به شدّت با اعتقاد به رجعت مخالفند اما برخی از مفسران آن‌ها به زنده شدن اصحاب کهف در دوران ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) اشاره کرده‌اند.(۴)

منابع:
۱- ر.ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۱۴، ص۴۱۱؛ حسن بن ابی الحسن دیلمی، ارشاد القلوب، ج۲، ص۳۶۰٫
۲- ر.ک: ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۱۲، ص۳۵۴٫
۳- «اِذَا ظَهَرَ القائمُ مِنْ ظَهْرِ هَذا البَیْتِ بَعَثَ اللهُ مَعَهُ سَبْعَهً وَعِشْرینَ رَجُلاً مِنْهُم اَرْبَعَهَ عَشَرَ رَجُلاً مِنْ قَومِ مُوسی و اَصْحابُ الکَهْفِ ثَمانِیَهٌ وَالمِقدادُ وَجابِرُ الاَنْصارِیُّ وَمُؤمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ وَ یُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَصیُّ مُوسی»، ر.ک: طبری، دلائل الامامه، ص۲۴۸؛ فتال نیشابوری، روضه الواعظین، ص۲۶۶٫
۴- محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القران، ج۱۰، ص۳۹۰؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۴، ص۲۱۵؛ متقی هندی، البرهان، ص۱۵۰، ح۱۵٫

نشانه های قبل ازظهور

 

امام صادق علیه السلام می فرمایند:
قبل از ظهور مهدی، برای مؤمنان از سوی خداوند نشانه هایی است:

قطعا همه شما را با چیزی از ترس، گرسنگی و کاهش در مال ها، جان ها، میوه ها آزمایش می کنیم، بشارت ده به استقامت کنندگان

مراد از گرسنگی، گرانی قیمت هاست.
منظور از کمی دارایی ها؛ کسادی تجارت و کمبود درآمد است.
مقصود از نقصان جانها؛ مرگهای فراوان و سریع است.
مراد از کمبود میوه ها؛ کمبود عایدات و محصولات کشاورزی ست.

پس صابران را بشارت باد به تعجیل ظهور قائم (عج) در آن هنگام. (ان شاء الله)
کمال الدین ج۲ ص۶۵۰