وظیفه شیعه در برابر امام 

حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمود
عده ای نزد پدرم امام باقر علیه السلام رفتند و پرسیدند:«وظیفه‌ی شیعه در برابر امام چیست؟» 

امام باقر علیه السلام فرمود:«شما شیعیان وظایف زیادی در برابر امام دارید. هر گاه نزد او رفتید، او را احترام کنید و بزرگ بشمارید و هر چه فرمود اطاعت کنید. بر امام نیز واجب است که شما را هدایت فرماید. همه‌ی امامان نشانه‌ی مشترکی دارند و آن این است که به دلیل جلال و هیبت‌شان، هیچ‌کس نمی‌تواند در چشم آنان خیره شود. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نیز چنین بوده است.» 

پرسیدند:« آیا امام، شیعیان خود را می‌شناسد؟» 

فرمود:«بله. در همان نگاه اول.» 

پرسیدند:«آیا ما شیعه شما هستیم؟» 

امام فرمود:«بله. همه شما شیعه من هستید.» 

گفتند:«علامت آن را برای ما بگویید.» 

امام فرمود:«آیا می‌خواهید نام خودتان و پدرانتان و قبایل‌تان را بگویم؟» 

گفتند:«بله.» 

امام یک‌به‌یک نام آنان، پدران و قبایلشان را ذکر کرد. سپس فرمود:« آیا می‌خواهید بگویم سؤال بعدی‌تان چیست؟ می‌خواهید تفسیر این آیه را بپرسید [کشجره طیبه اصلها ثابت و فرعها فی السماء توتی اکلها کل حین باذن ربها] سوره ابراهیم آیه ۲۴

گفتند «بله.» 

فرمود:«درختی که ریشه‌اش ثابت و شاخه‌هایش در آسمان است، ما ائمه معصومین هستیم. ماییم که از علم خود، هر چه بخواهیم به هر کس از شیعیان خود عطا می کنیم.» سپس فرمود آیا قانع شدید یا بیشتر بگویم؟

گفتند ما به کمتر از اینها نیز قانع بودیم
 بحار الانوار، ج ۴۶ ص ۲۴۴ حدیث ۳۲

‍ درباره ماه رجب ماه ولایت

 کسانى که مى ‏خواهند مقامات لیالى قدر و شهرالله را ادراک کنند، از ابتداى شهر ولایت، که ماه رجب است، خودشان را آماده مى ‏کنند، بعد از شهر ولایت، شهر رسول الله است و بعد از آن شهرالله است،غرض از اول ماه رجب، رجبیون اهل ولایت، کسانى که مى ‏خواهند ادراک شهرالله کنند، خودشان را مواظب و مراقبند که عمده آن است که این حقایق در آدم تحقق یابد.
 اینها که مى ‏خوانیم عرفان نظرى است. خواندن درس طب چیزى است، اما عملى ‏اش چیز دیگر است. آن دانستن فرمول و قواعد و فراگرفتن حرفى است، و اجرا کردن در مقام عمل حرفى است دیگر. عرفان عملى ورزیده شدن و ورزش کردن و پیاده کردن در متن ذات خود، و چشیدن و یافتن است، غیر از عرفان نظرى که آگاهى به مفاهیم اسماء و عبارات بوده و دانایى مفهومى است و غیر از آن دارایى حقیقى است.
 خداوند، إن شاءالله، شما را مؤید بدارد، جانى پیدا کنید که اگر کتاب و اصطلاح و الفاظ را کنار بگذارید زبان حال شما این بوده باشد:
من آنچه خواندم همه از یاد من برفت

الا حدیث دوست که تکرار مى‏ کنم‏
 یک وجود قرآنى و یک انسان الهى شوید و بچشید و بیایید و برسید که:
ایام خوش آن بود که با دوست به سر شد

باقى همه بى ‏حاصلى و بى ‏خبرى بود
اگر چنانچه این کتاب‏ها و درس و بحث آدم را براى ابدش درست نسازد این تلاش‏ها بى ‏فایده است. تأمل در ابد بفرمایید , ابد، یعنى هستیم که هستیم. داریم خودمان را در این مقطع زمان و در این نشأه، که مزرعه است، براى ابد مى ‏سازیم: «اقرء و ارق». خداوند، إن شاءالله، سر شما را به اسرار ولایت نورانى بفرماید و ما هم در این دعاى خیر با شما شریک بوده باشیم.
 شرح فارسی اسفار اربعه، جلد سوم صفحه ۴۳، علامه حسن زاده ی آملی روحی فداه

شهادت امام علی النقی علیه السلام 

امام هادی علیه السلام در سوم رجب سال ۲۵۴ ه . ق به دستور معتز و با سمی که در آب انار ریخته شده بود، مسموم شد و به شهادت رسید. در آن روز بسیاری از بنی هاشم و دیگران در منزل امام جمع شده بودند و شیون می کردند و فریاد می زدند:«وای بر ما از بی کسی و بی یاری! وای بر مستمندان و یتیمان از تنهایی!» سپس امام حسن عسکری علیه السلام بر بدن پاک آن حضرت نماز خواند.

سیل عاشقان آن حضرت که خبر شهادت ایشان را شنیده بودند، با اندوهی از تأثیر و اندوه برای تشییع جنازه آن حضرت گرد آمدند، انبوهی مردم آن قدر زیاد بود که حرکت کردن در بین آن همه جمعیت برای امام حسن عسکری علیه السلام مشکل شده بود.

حرم سامرا، آرامگاه نورانی امام هادی علیه السلام و امام عسکری علیه السلام است. زمین آن را امام هادی علیه السلام از فردی به نام دلیل بن یعقوب خریداری کرد. پس از شهادت امام حسن عسکری علیه السلام و دفن ایشان در آن جا، این خانه زیارت گاه عاشقان و دوستداران ائمه گردید. سپس اطراف خانه را دیوار کشیدند و بر روی هر دو قبر، گنبد قرار دادند. سپس در دوران آل بویه، صندوقی از چوب بر روی قبرها نهادند و خادمانی برای خدمت به حرم انتخاب کردند. سپس ساختمان باشکوهی روی قبرها بنا گردید و در زمان ناصرالدین شاه، ضریح قدیمی تعویض و به نقره تبدیل شد. طلاکاری گنبد و کاشی کاری قسمت بیرونی و سر درهای حرم نیز به دستور او صورت گرفته است. تا پیش از هتک حرمت حرمین عسکریین، گنبد این حرم، بزرگ ترین گنبد در میان گنبدهای عتبات عالیات شمرده می شد.

مردی از تبار یاس 

سال ۲۱۲ هجری است و جواد آل محمد صلی الله علیه و آله ، شکفتن یکی از زیباترین گل های بوستان محمدی و چهارمین علی از خاندان اهل بیت را انتظار می کشد و بر تداوم کوثر فاطمی قامت شُکر بسته است. او علی النقی است که در هشت سالگی سکان کشتی هدایت انسان ها را از پدر دریافت کرد و ۳۳ سال رهبر اهل ایمان و خرد بود.

… سال ۲۵۴ هجری است. خلیفه ستمگر عباسی که تحمل محبوبیت امام در میان مردم را نداشت، فرزند پیامبر را به شهادت رساند و شیعیان و دوستداران را داغ دار غم و پرپر شدن گل فاطمه علیهاالسلام کرد .

امام جواد علیه السلام ، پدر بزرگوار دهمین پیشوا، نام این مولود پربرکت را به نشانه علاقه مندی به اجداد گران قدرش به نام سه جد بزرگوارش، علی نهاد. او در فصاحت و بلاغت همچون جدش امیرمؤمنان علی علیه السلام و در تقوا و عبادت چونان امام زین العابدین علیه السلام بود. او چهارمین معصوم بود که به نام زیبای علی آراسته گردید.

مادر این کودک، زنی بافضیلت به نام سمانه بود که «سیده ام الفضل» شهرت داشت. او به اندازه ای از مقام و منزلت برخوردار بود که افتخار همسری امام جواد علیه السلام و مادریِ امام هادی علیه السلام را یافت. این بانوی والا، چنان در این خاندان پر نور درخشید که امام هادی علیه السلام درباره او فرمود: «مادرم، دانای جایگاه من و اهل بهشت است. او چنان است که شیطان از وی می گریزد و فریب حیله گران دنیاپرست در او اثر نمی کند. خدا پاسدار و نگهبان اوست و او در شمار مادران راستگو و درست کردار است».