اعمال روز دوازدهم تا هفدهم ماه ربیع الاول

روز دوازدهم:به قول جناب کلینى،و مسعودى،و مشهور بین عامّه،ولادت رسول خدا صلّى اللّه و علیه و آله در این روز بوده،و در آن دو رکعت نماز مستحبّ است که در رکعت اول پس از سوره حمد سه مرتبه سوره کافرون و در رکعت دوم سه مرتبه سوره توحید خوانده مى‏شود،و در این روز رسول خدا صلّى اللّه و علیه و آله به مدینه وارد شدند،و شیخ فرموده:در چنین روزى در سال صدوسى‏ودو حکومت‏ بنى مروان به پایان رسید.

روز چهاردهم:در سال شصت‏وچهار یزید بن معاویه به سوى درکات دوزخ شتافت،در کتاب اخبار الدّول آمده است‏ که یزید به بیمارى ذات الجنب در منطقه حوران از دنیا رفت،جنازه پلیدش را به دمشق آوردند،و در باب صغیر به خاک سپردند، و محل قبرش هم اکنون محّل انباشتن زباله است،سن او در زمان مرگ سى‏وهفت سال بوده،و سه سال‏ونه ماه حکومت کرد

شب هفدهم:شب ولادت حضرت خاتم انبیا صلّى اللّه و علیه و آله و شب بسیار مبارکى است،و سیّد نقل کرده که در چنین شبى یک سال‏ پیش از هجرت،معراج آن حضرت واقع شد.

نبوت پیامبر صل الله علیه و آله

از واجبات نماز «تشهد» و شهادت بر یگانگی خداوند و رسالت پیامبر صل الله علیه و آله است. سید بن طاووس در فلاح السائل می‌فرماید:

آنچه در رابطه با این شهادت مهم است آن است که در شهادت دادن به توحید، معبودی را جز او شایسته پرستش ندانی و در شهادت به رسالت رسول خدا صل الله علیه و آله صادق باشی و معنای این سخن آن است که کردار و گفتارت پیروی از پیامبر صل الله علیه و آله را تصدیق کند زیرا خداوند در قرآن گروهی را که کردارشان با گفتارشان سازگار نبوده و به رسالت او شهادت داده‌اند دروغگو نامیده است.(۱)

نبوت یکی از اصول دین است و به لحاظ اهمیت آن در اذان و اقامه و تشهد نمازها شهادت بر نبوت و رسالت پیامبر صل الله علیه و آله آمده است و در این زمینه احکام و مسائلی وجود دارد در این جا به چند نمونه از آن‌ها اشاره می‌شود:

مسئله: کسی که پیغمبری حضرت خاتم الانبیا صل الله علیه و آله را قبول ندارد نجس است.(۲)

مسئله: کسی که ادعای نبوت نماید قتل او واجب است و خونش برای کسی که ادعای نبوت را از او شنیده مباح است مگر این که خوف داشته باشد.(۳)

مسئله: مسلمانی که منکر خدا یا پیامبر صل الله علیه و آله شود یا حکم ضروری دین را که مسلمانان جزء دین اسلام می‌دانند مثل واجب بودن نماز و روزه را انکار کند در صورتی که منکر شدن آن حکم به انکار خدا یا پیامبر صل الله علیه و آله برگردد مرتد است.(۴)

منابع:

۱. ادب حضور، ترجمه فلاح السائل ص۲۱۷

۲. توضیح المسائل مراجع ج۱ م۱۰۶

۳. تحریرالوسیله ج۲ حد قذف

۴. توضیح المسائل مراجع ج۲ ص۴۲۴

پیاده رفتن شاه عباس به مشهد

چهارم: صاحب «مطلع الشمس» نقل کرده: در بیست ‏وپنجم ذو الحجه سال هزار وشش،شاه عباس اول وارد مشهد مقدس شد،مشاهد کرد،عبد المؤمن خان اوزبکى حرم مطهر را غارت کرده،و غیر از محجّر طلا چیز دیگرى در آنجا نگذاشته،در بیست‏ وهشتم ذو الحجه از مشهد به هرات رفت،و هرات را به ایران بازگرداند و پس از ساماندهى آنجا،به مشهد بازگشت و یک ماه در آنجا ماند،و صحن مقدّس را مرمّت کرد،و خدّام بارگاه مبارک‏ را مورد احسان و لطف خویش قرار داد،و به عراق بازگشت،و در اواخر سال هزاروهشت،دوباره به مشهد مقدّس‏ رفته،زمستان را در آنجا گذرانید،و خدمت افتخارى آستانه را خود به گردن گرفت و مشغول بود،چنان‏که شبى با قیچى‏ سر شمعها را مى‏ گرفت،شیخ بهایى علیه الرحمه«بالبداهه»این ربعاى را سرود:

پیوسته بود ملائک علیّین       پروانه شمع روضه خلد آیین

مقراض به احتیاط زن اى خادم       ترسم ببرى شهپر جبریل امین

و در سال هزارونه،بنا به نذرى که شاه عباس کرده بود تا پیاده به مشهد برود،پیاده به مشهد مشرّف شد،و آن مسافت‏ دور را در بیست ‏وهشت روز طى کرد.صاحب تاریخ«عالم‏ آرا»این اشعار را به همین مناسبت نگاشته است:

غلام شاه مردان شاه عباس       شه والا گهر خاقان امجد

به طوف مرقد شاه خراسان       پیاده رفت با اخلاص بى‏حدّ

تا آنجا که گفته است:

پیاده رفت شد تاریخ رفتن       ز اصفاهان پیاده تا به مشهد

چون به مشهد مقدّس رسید،صحن مبارک را وسعت داد،و ایوان على شیر،که درگاه روضه متبرکه از آنجا بوده،و در یک گوشه صحن قرار داشت و بد نما بود،در وسط قرار داد،و ایوانى برابر آن در طرف دیگر ساخت و خیابانى از دروازه غربى شهر تا شرقى طرح کرد که از هر طرف به صحن رسیده از میان ایوانها بگذشت و چشمه‏ها و قناتها احداث کرد و به شهر آورد،و نهرى از میان خیابان و حوضى بزرگ در وسط ایجاد کرد،که آب از حوض گذشته به خیابان شرقى جارى گردد،و در بناهاى مذکور کتیبه‏ها به خط میرزا محمّد رضا«صدر الکتاب»و علیرضا عبّاسى و محمّد رضا امامى رسم شد و بارگاه مطهّر را به طلا تذهیب کرد،چنان‏که در کتیبه بارگاه مطهر به آن اشاره شده و نوشته آن کتیبه چنین است:
بسم الله الرحمن الرحیم من عظائم توفیقات الله سبحانه أن وفق السلطان الأعظم مولى ملوک العرب و العجم صاحب النسب الطاهر النبوی و الحسب الباهر العلوی تراب أقدام خدام هذه العتبه المطهره اللاهوتیه غبار نعال زوار هذه الروضه المنوره الملکوتیه مروج آثار أجداده المعصومین السلطان بن السلطان أبو المظفر شاه عباس الحسینی الموسوی الصفوی بهادر خان فاستسعد بالمجی‏ء ماشیا على قدمیه من دار السلطنه أصفهان إلى زیاره هذا الحرم الأشرف و قد تشرف بزینه هذه القبه من خلص ماله فی سنه ألف و عشر و تم فی سنه ألف و ست و عشر.
به نام خدا که رحمتش بسیار مهربانى‏ اش همیشگى است،از بزرگ توفیقات خداى سبحان اینکه موفق نمود سلطان اعظم‏ سرور پادشاهان عرب و عجم،دارنده نسب پاک نبوى،و حسب تابناک علوى‏ خاک قدمهاى خدمتکاران این قبّه مطهّر لاهوتى،غبار کفشهاى زائران این گلشن‏ نورانى،رواج‏دهنده آثار اجداد معصومینش،سلطان فرزند سلطان،ابو المظفر شاه عباس حسینى موسوى صفوى بهادر خان،پس سعادت یافت به آمدن با پاى پیاده از اصفهان پایتخت کشور،به زیارت این حرم شریف و به طلاکارى این گنبد از مال خالصش در سال هزاروده تشرّف پیدا کرد و در سال هزاوشانزده به پایان‏ رسید.