گناهان کبیره

از مجلسى (ره)- پدرم در برخى مؤلفاتِ خود طبق استنباط از اخبار، گناهانِ کبیره را چنین آمار کرده است در دو قسمت:

قسمت اول، کبائرِ قطعى، به این شرح:

۱- شرک

۲- نومیدى از رحمتِ خدا

۳- ایمنى از مکرِ خدا

۴- قتلِ نفس

۵- عقوق والدین

۶- نسبتِ زنا به مؤمن و مؤمنه

۷- خوردنِ مالِ یتیم به ناحق

۸- گریز از جبهه جهاد

۹- رباخوارى

۱۰- سحر

۱۱- کاهنى

۱۲- زنا

۱۳- لواط

۱۴- دزدى، بخصوص از غنیمت

۱۵- قسم به دروغ

۱۶- ترک واجباتِ الهیّه چون نماز و زکاه و روزه ماهِ رمضان و تأخیرِ حج از سالِ استطاعت بدون عذر

۱۷- شهادتِ ناحق و کتمان شهادتِ حق

۱۸-شربِ خمر و بلکه هر مسکر

۱۹- نقضِ قرارداد

۲۰- نقضِ عهد با خدا و خلق

۲۱- قطعِ رحم

۲۲- تعرب بعد الهجره

۲۳- دروغ بستن بر خدا و رسول و ائمّه (ع)

۲۴- غیبت

۲۵- بهتان.

 

قسمت دوم، کبائرِ احتمالى، که گفته شده است:

۲۶- ترک همه مستحبات

۲۷- منع آب زیادى از رهگذرانِ تشنه، با عدم حاجتِ خود

۲۸- بى‏احتیاطى از بول

۲۹- وسیله سازى براى دشنام به پدر و مادر

۳۰- اضرار در وصیت

۳۱- خشم از قضاى الهى

۳۲- اعتراض بر مقدرات الهیه

۳۳- تکبر

۳۴- حسد بردن

۳۵- دشمنى با مؤمنین

۳۶- الحاد در حرم مکه و مدینه

۳۷- سخن چینى

۳۸- بریدنِ عضوى از مؤمن بناحق

۳۹- خوردن مردار و نجاساتِ دیگر

۴۰- جاکشى

۴۱- اصرار بر صغیره

۴۲- امر به منکر و نهى از معروف بنا بر احتمالى

۴۳- دروغ و خلف وعده

۴۴- خیانت

۴۵- لعن بر مؤمن

۴۶- دشنام به مؤمن

۴۷- آزار کردنِ مؤمن

۴۸- زدنِ خدمتکار بیش از استحقاق

۴۹- منع آب مباح از ذى حقّ آن

۵۰- سدّ راه مردم

۵۱- تضییع عیال

۵۲- تعصب

۵۳- ظلم

۵۴- دغلى

۵۵- دوروئى

۵۶- خوار شمردنِ مؤمن

۵۷- عیب‏جوئى از مؤمن

۵۸- سرزنش مؤمن

۵۹- افتراء بر مؤمن

۶۰- سبّ مؤمن

۶۱- بدگمانى به مؤمن

۶۲- ترسانیدن مؤمن

۶۳- کم دادن در پیمانه و ترازو

۶۴- ترک امر به معروف و نهى از منکر

۶۵- همنشینى با فاسقان، خصوص در مجلس مى خوارى بى‏عذر ۶

۶- بدعت در دین

۶۷- همنشینى با بدعت‏گذاران

۶۸- کوچک شمردن گناه

۶۹- قمار کردن

۷۰- حرام خوردن.

حکمت و فلسفه اذان

 

الله اکبَر:‌ اول مرتبه اذان را برای تنبیه غفلت زدگان به وادی حیرت مقرر ساخته‌اند که اول در تکبیر بزرگواری خداوند را به یاد ایشان بیاورند، تا آنکه غیر خدا از منظورات ایشان در نظرشان حقیر شود، چون در عین غفلتند، چهار مرتبه بر ایشان می‌خوانند که شاید متنبّه شوند و بدانند که چون خداوند ایشان در رتبه جلال و عظمت از همه چیز عظیم‌تر است؛ بلکه از آن بزرگوار‌تر است که عقل‌ها به کُنه ذات مقدس او توانند رسید. پس چنین بزرگواری را اطاعت نمودن و عبادت کردن، واجب و لازم است.

اَشهَد أن لا اله الاّ الله: بعد از آن، شهادت به وحدانیت الهی را بر گوش ایشان می‌خوانند تا بدانند که به غیر او خداوندی ندارند و یگانه در جمیع کمالات و صفات است؛ پس چاره‌ای جز توسل به جناب اقدس او نیست و او را به یگانگی و اخلاص باید پرستید.

أشهَد أنّ محَمّدا رَسولُ الله: دیگر به گوش دل ایشان می‌رسانند که چنین خداوند عظیم به ایشان یگانه پیغمبری فرزانه فرستاده، پس باید عبادت را به طوری که پیغمبر آورده و به شرایطی که او امر فرموده، به جا آورند.

حَیّ عَلی الصلوه حَیّ علی الفلاح: بعد از تمهید این مقدمات، از جانب خدا ایشان را ندا می‌کنند و به خوان انعام و اکرام الهی می‌خوانند که: بشتابید و مسارعت نمایید به سوی نماز! پس عظمت نماز را در نظر ایشان جلوه می‌دهند که بشتابید به امری که باعث فلاح و رستگاری دنیا و آخرت است.

حَیّ علی خَیرِ العَمَل:  دیگر عظیم‌تر از آن را یاد می‌کند که بشتابید به عملی که بهترین اعمال و عبادات است.

الله اکبَر، لا اله الّا الله:  دیگر باره خدا را به عظمت و جلال و یگانگی یاد می‌کنند که: ای غافلان! مخالفت چنین خداوندی که بر همه چیز قادر است و یگانه و معارض و شریکی ندارد روا نیست.

 این ندا را مؤذنان ظاهر به گوش سر می‌خوانند و آنان که دیده ایمان و یقینشان شنوا گردیده و نداهای روحانی را نیز به گوش دل می‌شنوند.

چنان‌که نقل شده است وقت هر نماز که می‌شود منادی از جانب رب‌العزّه ندا می‌کند :« ای گروه مؤمنان! برخیزید و آتش‌های گناهان را که بر پشت خود افروخته‌اید به نور نماز فرو نشانید و خاموش گردانید.»

منبع: عین‌الحیات، مجلسی ۶۷ /۶۸