❇️ آی اهل محرم ، چرا فریاد شادی و هلهله سر نمی‌دهید؟!

– اگر غدیر عید ولایت است، مباهله عید فضیلت است.

– عاشقان اهل بیت(ع) کجا هستند که بزرگترین جشن محبت را برگزار کنند؟

– امام رضا(ع) : آیۀ مباهله بالاترین فضلیت علی(ع) است.

– باشکوه‌ترین تجمع اهل بیت(ع) در روز مباهله بوده است.

– باید غربت مباهله برطرف شود، این خیلی مهمتر از بسیاری دیگر از ایام الله است.

– باید داستان مباهله را به کودکان خود بیاموزیم.

– آی اهل محرم ببینید حسین(ع) در آغوش پیامبر(ص) است؛ چرا فریاد شادی و هلهله سر نمی‌دهید؟

 

? اگر غدیر عید ولایت است مباهله عید فضیلت است. چون بزرگترین فضیلت علی(ع) در روز مباهله و آن‌هم صریحاً در قرآن کریم بیان شده است.

 

امام رضا(ع) به مأمون فرمودند: بالاترین فضیلت علی(ع) آیۀ مباهله است. چون در این آیه علی(ع) نفس پیامبر(ص) اعلام شده است. باید غربت مباهله برطرف بشود، این خیلی مهمتر از بسیاری دیگر از ایام الله است.

 

در جهان اسلام احدی نیست که منکر مباهله و این فضیلت باعظمت علی(ع) بشود. آیۀ صریح قرآن است و داستان مباهله را همه بیان کرده‌اند.

 

عاشقان اهل بیت(ع) کجا هستند که بزرگترین جشن محبت را برگزار کنند، و سرور خود را در نزول آیۀ مباهله به اهل عالم نشان بدهند؟ قبول کنیم ما هنوز در مکتب محبت اهل بیت(ع) آنچنان که باید رشد نکرده‌ایم.

 

شادی از نزول آیۀ مباهله، موجب صعود دل‌ها در عزای محرم است. باشکوه‌ترین تجمع اهل بیت(ع)در طول تاریخ اسلام در مباهله است.

 

باید داستان مباهله را به کودکان خود بیاموزیم. آی اهل محرم ببینید حسین(ع) در آغوش پیامبر(ص) است. چرا فریاد شادی و هلهله سر نمی‌دهید؟ تنها منتظرید اباعبدالله(ع) در گودی قتل‌گاه بیفتد تا فریاد عزا سر کنید؟ الان باید عالم را باخبر کنید تا علت گریه‌ها و فریادهای عاشورای شما را بفهمند.

گریه ام البنین بر امام حسین علیه السلام

امام صادق علیه السلام :

بُکِیَ الحُسَینُ علیه السلام خَمسَ حِجَجٍ ، وکانَت اُمُّ جَعفَرٍ الکِلابِیَّهُ تَندُبُ الحُسَینَ علیه السلام وتَبکیهِ وقَد کُفَّ بَصَرُها ، فَکانَ مَروانُ وهُوَ والِ المَدینَهِ یَجیءُ مُتَنَکِّرا بِاللَّیلِ حَتّى یَقِفُ ، فَیَسمَعُ بُکاءَها ونَدبَها.

?بر حسین علیه السلام پنج سال گریسته شد . اُمّ جعفر کِلابى (امّ البنین)، براى حسین علیه السلام مرثیه مى سرایید و مى گریست تا این که چشمانش نابینا شد. مروان ، حاکم مدینه، به صورت ناشناس مى آمد و پشتِ در مى ایستاد و به گریه و مرثیه سرایى او گوش مى داد.

? دانشنامه امام حسین علیه السلام، ج ۶ ص ۴۲۴٫

بر امام حسین علیه السلام گریه کنید و بگریانید

 یک وقتی یک نفر در خواب دیده بود که امام حسین علیه السلام، از حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام پرسیده بودند که: «روضه خوانها چند نفر هستند؟ صورتشان را بده من ببینم»

 صورت را که به امام حسین علیه السلام مےدهند، نام بعضے از روضه خوان ها را قلم می زنند. زمان شاه بعضی روضه خوانها و واعظ ها از طرف دولت به گلستان دعوت می‌شدند، شاه آن بالا می نشست و اینها روضه می‌خواندند. امام حسین علیه السلام نام این روضه خوان ها را خط می زند.

 آن کسی که این خواب را دیده بود متوجه میشود که نام« آسید عبدالهادی» هم جزو روضه خوان هاست. تعجب می‌کند چون که آسید عبدالهادی مرجع بودند. بعد از رحلت آقای بروجردی رحمت الله، آسید عبدالهادی مرجع شد.

 فردای آن شب خدمت آسید عبدالهادی رسید و گفت: که آقا من یک چنین خوابی دیده ام که اسم شما را جزوه روضه خوان های امام حسین علیه السلام نوشته بودند.

 ایشان فرموده بودند: درست است من کتابی خواندم روایاتی بود راجع به فضیلت گریاندن بر امام حسین علیه السلام؛ مثل این روایت که مَنْ بَکیٰ؛ کسی که خودش بر مصیبت امام حسین علیه السلام گریه کند، أَوْ اَبْکیٰ یا مردم را بر مصیبت آن حضرت علیه السلام بگریاند یعنی روضه بخواند و دیگران را به گریه بیندازد، أَوْ تَباکیٰ یا گریہ اش نمےآید، اما تباکی کند، مثل گریه دروغین که دختر بچه ها مےکنند، وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّه؛ بهشت بر او واجب می‌شود.

 من این روایات را مطالعه کردم و با خودم گفتم: «عجب، ما خودمان چرا این کار را نکنیم؟ من در هفته یک شب کتاب مقتل را به دست می‌گیرم و برای زن و بچه ام روضه می‌خوانم»

 بعد آسید عبدالهادی فرمودند: «معلوم می شود که این کاری که ما کردیم مورد قبول واقع شده است، که اسم ما را هم جزو روضه خوان ها نوشته اند»

“از بیانات آیت الله مجتهدی_تهرانی (ره)”

چه کسى براى حسینم گریه مى کند؟

هنگامى که پیامبر صلى الله علیه و آله وسلم شهادت حسین علیه السلام و سایر مصیبت هاى او را به دختر خود، خبر داد؛ فاطمه علیهاالسلام سخت گریه نمود و عرض کرد:- پدر جان ! این گرفتارى چه زمانى رخ مى دهد؟

رسول خدا فرمود:- زمانى که من و تو و على در دنیا نباشیم .

آن گاه گریه فاطمه شدیدتر شد. عرض کرد:- چه کسى بر حسینم گریه مى کند، و به عزادارى او قیام مى نماید؟

پیامبر فرمود:- فاطمه ! زنان امتم بر زنان اهل بیتم ، و مردان بر مردان گریه مى کنند و در هر سال ، عزادارى او را تجدید مى کنند. روز قیامت که فرا رسد، تو براى زنان شفاعت مى کنى و من براى مردان ، و هر که بر گرفتارى حسین گریه کند، دست او را مى گیریم و داخل بهشت مى کنیم . فاطمه جان ! تمام دیده ها روز قیامت گریان است ، مگر چشمى که بر مصیبت حسین گریه کند! آن چشم براى رسیدن به نعمت هاى بهشت خندان است !

القای یک باور سکولار

روزنامه رسالت در یادداشتی از آنچه آن را القای باورهای سکولار در میان عزاداران حسینی نامیده انتقاد کرده است.

 

 

دیروز پیامکی به دستم رسید که در آن بدون مقدمه و موخره به نقل از یکی از بزرگان عنوان شده بود:” محرم و صفر ماه بالیدن هم هست نه فقط نالیدن! تمرین خوب نگریستن هم هست نه فقط خوب گریستن! ”

 

در اولین مواجهه تصور کردم این پیامک صرفا پیامکی است مانند سایر پیامکها که دوستان به همدیگر می‌فرستند اما بعد متوجه شدم که این پیام طی یک اقدام سازماندهی شده در تیراژ گسترده‌ای برای بسیاری فرستاده شده است. تاکید بر عقلانیت و نگرشهای صواب (درست) در سوگواری اباعبدالله الحسین(علیه السلام) حرف درستی است که ناشی از فلسفه بلند عاشوراست و از زبان آن بزرگ بیان شده است اما بخش نگران‌کننده این پیامک بازی گفتمانی با کلمات برای القای یک باور سکولار در بین عزاداران حسینی(علیه‌السلام) است که بدون “بکاء” و “ابکاء” نیز می‌توان به ولایت تولی و از دشمنان ولایت تبری داشت.

 

این حرکت تلاشی معنادار برای تهی‌کردن هویت اصیل عزاداریها در ایام ماه محرم است؛ چرا که می‌خواهد به مخاطب خود بباوراند چشمی که بر حسین نگریسته باشد نیز می‌تواند خوب بنگرد و یا کسی که بر مصائب عاشورا ننالیده باشد می‌تواند به این حماسه عظیم و تاریخ‌ساز ببالد! این حرکت مشکوک زمانی معنادارتر می‌شود که در فضای مجازی و همچنین برخی شبکه های ماهواره‌ای انگلیسی و ضدانقلاب در آستانه محرم یک مستند موهن و حقیر تحت عنوان”مغزشویی مقدس” منتشر می‌شود که به دنبال اباحه‌گری و بازی با مقدسات مردم در مجالس روضه و مداحی است. البته از انگلیسی‌ها و ضدانقلاب که بیشترین لطمه را از مراسمات عزاداری اباعبدالله الحسین(علیه السلام) خورده‌اند بعید نیست که بخواهند با این هویت اصیل که به تعبیر حضرت امام خمینی(ره) “اسلام را زنده نگه داشته است” بازی کنند؛ اما جای تاسف اینجاست که برخی در داخل نیز ندانسته در بازی مشکوکی وارد می‌شوند که منشاء آن جایی نیست جز توطئه‌های خناسانه استعمار پیر و جریان انحراف.

 

اشک و گریه بر مصیبت امام حسین (علیه‌السلام) سکه‌ای طلایی است که یک روی آن عشق به امام حسین(علیه‌السلام) و روی دیگر آن تبری از دشمنان ولایت است؛ گریه به حال مردمی است که عزیزترین انسان زمان را پای منافع زودگذر دنیا قربانی کردند و ندای “هل من ناصر” او را بی پاسخ گذاشتند. گریه بر مصیبت عاشورا گریه بر عقل بی‌عقال انسان است که بر انسانیت می‌تازد.

 

در این بکاء مقدس آن‌قدر تاثیر و فضیلت هست که حتی ائمه اطهار (علیهم السلام) در سفارشات فراوانی از عزاداران حسینی(علیه السلام) خواسته‌اند که اگر حال گریه ندارند تباکی کنند و خود را به حالت گریه بزنند. شیخ جلیل جعفر بن قولویه در کامل از ابن خارجه روایت کرده است:”روزی در خدمت امام صادق (علیه السّلام) بودیم و امام حسین (علیه السّلام) را یاد کرده و از او نام بردیم. حضرت صادق (علیه السّلام) بسیار گریستند و ما نیز به تبع ایشان گریستیم. پس حضرت صادق (علیه‎السّلام) فرمودند که امام حسین علیه‌السّلام می‎فرمود من کشته گریه و زاری (اشک) هستم . نام من در نزد هیچ مؤمنی برده نمی‎شود مگر آنکه محزون و گریان می‎شود.”

 

در همین خصوص حضرت آیت‌الله مهدوی کنی در گفتگو با “آدینه تهران” هفته‌نامه ستاد نماز جمعه تهران خطاب به وعاظ و روحانیونی که مراسم عزاداری را در سرتاسر کشور برگزار می‌کنند، فرمودند:”مدیریت احساسات جامعه و پیوند و ارجاع تمام مصائب به مصیبت سیدالشهدا علیه‌السلام نکته‌ایست که مد نظر امامان قرار داشته است و در روایت حضرت رضا فرمود: (إن کنت باکیاً لشی فابک للحسین) …مجالس سوگواری سیدالشهدا علیه‌السلام در طول تاریخ باعث ترویج اسلام ناب محمدی صلی الله علیه و آله و بسط فرهنگ عزت و جهاد بوده است. اظهار حزن، و شرکت در اندوه ولی خدا، تولّی انسان به ولایت الهی را تقویت نموده و اظهار برائت از دشمنان جریان حق، نیز به تقویت تبرّی می‌انجامد، تولی و تبری، حرکت انسان در مسیر قرب الی‌الله را تنظیم می‌کند.”

 

گریه بر مصائب عاشورا یک پیوند عاطفی و احساسی عمیق با ولی زمان است. گریه بر امام حسین(ع) نه از سر عجز است و نه از سر ترس از آینده. این اشک و گریه نمایان‌گر پیوند عاطفی با اهداف ابا عبدالله (علیه‌السلام) است. این گریه نوعی اعلام وفاداری از سر بصیرت و اخلاص است و مگر کسی هست که به فلسفه عاشورا پی ببرد اما بر اباعبدالله (علیه‌السلام) نگرید. مگر می‌شود حماسه بی‌بدیل عاشورا را در ذهن تصویر کرد اما اشک نریخت.