خداوند متعال، قرآن را مثل حبل و طنابِ مستحکم به زمین آویخت

آیت الله العظمی جوادی آملی:

«تَمَسَّکْ بِحَبْلِ الْقُرْآنِ‏»؛ اصرار خود قرآن و اصرار اهل بیت(سلام الله علیهم اجمعین) است که قرآن، حبلِ آویخته است؛ یعنی انزال و تنزیلی که خدا درباره قرآن بیان کرده، با انزال و تنزیلِ باران و برف و تگرگ فرق‌ های عمیقی دارد. باران را خدا نازل کرده، برف را و تگرگ را نازل می‌کند، به نحو انداختنِ روی زمین است و به اصطلاح، تجافی است؛ اما قرآن را در شب قدر نازل کرده است، به معنای آویختن است، نه انداختن.قرآن را به زمین نینداخت، قرآن را مثل حبل و طنابِ مستحکم به زمین آویخت که «أَحَدُ طَرَفَیهِ بِیَدِ اللهِ سُبحَانَهُ وَ تَعَالی وَ الطَرَفُ الآخَرُ بَأَیدِیکُم». این طناب را آویخت، فرمود یک طرف آن به دست خود خداست و طرف دیگر آن به دست شماست.دو تا فایده دارد: یکی مانع افتادنِ انسان است؛ دیگری فایده صعود انسان است که «اقْرَأْ وَ ارْقَهْ» ؛بتواند بخواند و بالا برود و به «قربهً إلی الله» بار یابد…»

درس اخلاق ۹۶/٩/٩

 

https://t.me/ebrahim_1364

https://ble.ir/ebrahim_1364

آیا در بهشت هم میتوان بچه دار شد؟

✍آنچه از روایات معصومین به دست می آید این است که هر ازدواجی که در بهشت انجام می شود فرزندی در پی نخواهد داشت.

در روایتی آمده است که محمد بن عبدالله حمیری در سال سیصد وهشت هجری طی نامه ای از طریق حسین بن روح…سومین نایب خاص امام زمان از حضرت پرسید: وقتی در بهشت انسان با حورالعین (یا زن دنیایی خودش ،اگر در بهشت با هم همنشین باشد) ازدواج کند آیا می توانند بچه دار شوند یا خیر؟

حضرت در جواب فرمودند :هیچ زنی در بهشت حامله نمی شود و در اثر همبستری یا همسر دنیایی یا حورالعین بچه ای هم متولد نمی شود و حیض و نفاس در بهشت نیست و مشکلات و گرفتاری بچه داری وجود ندارد و آنجا همان طور که خدا در قران کریم فرموده :«و در آن بهشت آنچه دل ها می خواهند و چشم ها از آن لذت می برند موجود است»

?پس مؤمن در بهشت هر زمان که دلش خواست کودکی داشته باشد ،خداوند بدون حمل ،فرزندی برای او خلق می کند ولی به آن صورت که در ذهن ها هست ،ولادتی در کار نیست ،بلکه آفریدن فرزند مانند آفریدن حضرت آدم است ،که برای عبرت مخلوقات ،بدون هیچ حمل و هیچ ولادتی آفریده شد »

?منبع :آرامش ابدی بهشت و نعمت های آن نوشته : علیرضا زکی زاده رنانی

پیامی از میان قبر

✅این مطالب رو وقتی رفتیم تو قبر بهش می‌رسیم، ولی از الان بدونیم که بعدا جزو اینها نباشیم:

✍️رسول خدا (ص) فرمود:
هیچ شب و روزی نیست مگر اینکه ملک الموت ندا سر میدهد و میگوید:

?ای اهل قبور، امروز غبطه و حسرت چه کسانی را میخورید، در حالیکه از مرحله مرگ گذشتید و به عالم غیب آگاه شدید؟ در جواب، مردگان میگویند:ما غبطه مؤمنین را میخوریم که در مساجد هستند،

زیرا آنان نماز میخوانند و ما نمیخواندیم
آنها زکات میدهند و ما نمیدادیم،
آنها روزه میگیرند و ما نمیگرفتیم،
آنها صدقه میدهند و ما نمیدادیم
آنها ذکر خدا را میگویند و ما نمیگفتیم

?إرشاد القلوب إلى الصواب، ج‏۱، ص: ۵۳

?خوش به حال کسانی که در آنروز به جای حسرت خوردن، از نعمات بهشتی و همجواری با اهل بیت ع لذت می‌برند

وَ رُوِیَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ قَالَ: کُنْتُ مَعَ أَبِی وَ أَنَا غُلَامٌ فَتَعَشَّیْنَا عِنْدَ الرِّضَا ع- لَیْلَهَ خَمْسَهٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَهِ فَقَالَ لَهُ لَیْلَهُ خَمْسَهٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَهِ وُلِدَ فِیهَا إِبْرَاهِیمُ ع‏ وَ وُلِدَ فِیهَا عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع وَ فِیهَا دُحِیَتِ الْأَرْضُ مِنْ تَحْتِ الْکَعْبَهِ فَمَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ کَانَ کَمَنْ صَامَ سِتِّینَ شَهْراً.

وَ رُوِیَ‏ أَنَّ فِی تِسْعٍ وَ عِشْرِینَ‏ مِنْ ذِی الْقَعْدَهِ أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْکَعْبَهَ وَ هِیَ أَوَّلُ رَحْمَهٍ نَزَلَتْ فَمَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ کَانَ کَفَّارَهَ سَبْعِینَ سَنَهً.

وَ رَوَى الْحَسَنُ بْنُ رَاشِدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ- لِلْمُسْلِمِینَ عِیدٌ غَیْرُ الْعِیدَیْنِ قَالَ نَعَمْ یَا حَسَنُ وَ أَعْظَمُهُمَا وَ أَشْرَفُهُمَا قَالَ قُلْتُ لَهُ فَأَیُّ یَوْمٍ هُوَ قَالَ هُوَ یَوْمٌ نُصِبَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع عَلَماً لِلنَّاسِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ أَیُّ یَوْمٍ هُوَ قَالَ إِنَّ الْأَیَّامَ تَدُورُ وَ هُوَ یَوْمُ ثَمَانِیَهَ عَشَرَ مِنْ ذِی الْحِجَّهِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا یَنْبَغِی لَنَا أَنْ نَصْنَعَ فِیهِ قَالَ تَصُومُهُ یَا حَسَنُ وَ تُکْثِرُ فِیهِ الصَّلَاهَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ ع وَ تَبَرَّأُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِمَّنْ ظَلَمَهُمْ حَقَّهُمْ فَإِنَّ الْأَنْبِیَاءَ ع کَانَتْ تَأْمُرُ الْأَوْصِیَاءَ بِالْیَوْمِ الَّذِی کَانَ یُقَامُ فِیهِ الْوَصِیُّ أَنْ یُتَّخَذَ عِیداً قَالَ قُلْتُ مَا لِمَنْ صَامَهُ مِنَّا قَالَ صِیَامُ سِتِّینَ شَهْراً وَ لَا تَدَعْ صِیَامَ یَوْمِ سَبْعَهٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ رَجَبٍ فَإِنَّهُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی أُنْزِلَتْ فِیهِ النُّبُوَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ ص وَ ثَوَابُهُ مِثْلُ سِتِّینَ شَهْراً لَکُمْ.

من لا یحضره الفقیه، ج‏۲، ص: ۹۰ و ۹۱

---

و از حسن بن علىّ وشّاء روایت شده است که گفت: من در زمان کودکى با پدرم در شب بیست و پنجم ذى القعده شام را نزد حضرت رضا علیه السّلام صرف کردیم، آن حضرت به پدرم فرمود: شب بیست و پنجم ذى القعده شبى است که ابراهیم و عیسى بن مریم علیهما السّلام در آن شب متولّد شده‏اند، و در آن شب زمین از زیر کعبه گسترش یافته است، پس کسى که روز آن را روزه بدارد، به مانند کسى است که شصت ماه روزه داشته باشد.

و روایت شده است که خداى عزّ و جلّ کعبه را در بیست و نهم ذى القعده نازل ساخته است، و آن نخستین رحمتى است که نازل شده است، پس کسى که آن روز را روزه بدارد، روزه‏اش کفّاره هفتاد سال است.

و حسن بن راشد روایت کرده است، که به امام صادق علیه السّلام معروض داشتم: فدایت شوم، آیا براى مسلمین جز آن دو عید عیدى هست؟ فرمود:

آرى، اى حسن، و آن عید اعظم و اشرف از آن دو عید است. راوى گوید: به آن حضرت عرض کردم: آن کدام روز است؟ فرمود: همان روزى که امیر مؤمنان‏ علیه السّلام براى مردم بعنوان شاخص حقّ تعیین شد.

راوى گفت: گفتم: فدایت شوم، آن کدام روز است؟ فرمود: روزها گردش مى‏کند، و آن، روز هجدهم از ذى الحجّه است، گفت: گفتم: فدایت شوم، در آن روز چه کارى براى ما سزاوار است که بجا آوریم؟ فرمود: کار سزاوار این است که آن روز را روزه بدارى، و صلوات بسیار بر محمّد و اهل بیتش نثار کنى و از کسانى که در حقّ ایشان ستم کرده‏اند به سوى خداى عزّ و جلّ بیزارى بجوئى، زیرا که پیامبران، اوصیاء خود را در باره روزى که وصىّ در آن روز منصوب مى‏شد امر مى‏کردند تا آن روز را عید بگیرند گوید: گفتم: اجر کسى از ما که آن روز را روزه بدارد چیست؟ فرمود: اجر شصت ماه روزه داشتن. و روزه روز بیست و هفتم رجب را وامگذار، زیرا که آن همان روزى است که نبوّت در آن روز بر محمّد صلّى اللَّه علیه و آله نازل شد، و ثواب آن براى شما با شصت ماه برابر است.

من لا یحضره الفقیه / ترجمه غفارى، على اکبر ومحمد جواد و بلاغى، صدر، ج‏۲، ص: ۴۱۰

ثواب زیارت عاشورا

مرحوم شهید دستغیب رحمه الله علیه:

✍️یکی از علمای نجف حدود یکصد سال پیش، در خواب حضرت عزراییل را می بیند. پس از سلام می پرسد: از کجا می آیی؟ ملک الموت می فرماید: از شیراز! روح مرحوم میرزا ابراهیم محلاتی را قبض کردم. شیخ می پرسد: روح او در چه حالی است؟ عرزاییل می فرماید: در بهترین حالات و بهترین باغهای عالم برزخ. خداوند هزار ملک را برای انجام دستورات شیخ قرار داده است.
آن عالم پرسید: آیا برای مقام علمی و تدریس و تربیت شاگرد به چنین مقامی دست یافته است؟

?فرمود: نه! گفتم: آیا برای نماز جماعت و بیان احکام! فرمود: نه! گفتم پس برای چه؟ فرمود: برای خواندن زیارت عاشورا.نقل است که مرحوم میرزا، سی سال آخر عمرش زیارت عاشورا را ترک نکرد و هر روز که به سبب بیماری یا امر دیگری نمی توانست بخواند، نایب می گرفت.

? داستان های شگفت، حکایت ۱۱۰