سرانجام ناامیدی از خدا و امید بستن به غیر خدا

«ثقه الاسلام کلینی» در کتاب «کافی» روایت کرده است «حسین بن علوان» گفت: «در مجلس مباحثات علمی و در حال یادگرفتن معرفت بودیم و این در حالی بود که من توشه راه خود را گم کرده بودم در این هنگام یکی از دوستانم به من گفت: حال چه کار می‌کنی و امیدت به کیست؟

گفتم: به فلان کس امیدوارم

گفت: اگر اینگونه است امیدوار نباش، زیرا به خواسته و آرزویت نمی‌رسی.

گفتم: خداوند تو را رحمت کند از کجا می‌دانی؟

گفت: حضرت امام صادق(ع) فرمود که در کتابی خوانده‌ام که خداوند متعال فرموده:«به عزت و جلال و بزرگواری و بلندی عرشم سوگند می‌خورم که هر کس چشم امید به کسی جز من داشته باشد، من به طور حتم، امید او را قطع می‌کنم و آن را به ناامیدی مبدل می‌سازم و به طور حتم لباس ذلت و خواری را بر اندام او می‌پوشانم و به طور قطع او را از بارگاه قرب خویش دور ساخته و از نزدیکی و وصال خود محروم می‌گردانم.

آیا بنده من ، هنگام رویارویی با سختی‌ها و مشکلات، به کسی جز من امید دارد؟ در حالی که کلید همه سختی‌ها و مشکلات، در دست من است و آیا او به کسی غیر از من امیدوار است؟ آیا او در خانه غیر من را می‌زند؟ آیا نمی‌داند که کلید گشاینده‌ تمامی درها در دست من است؟ آیا نمی‌داند که در همه خانه‌ها بسته است و تنها در خانه‌ی من برای کسی که مرا بخواند باز است؟

چه کسی در سختی‌های زندگی به من امید بست و من امید او را قطع کردم؟ چه کسی برای برآورده شدن خواسته‌اش به من امید داشت و من امیدش را ناامید کردم؟

من آن خدایی هستم که آرزوهای بندگانم، هر چه که باشد، نزدم محفوظ است ولی آنان به حفظ من خشنود و راضی نیستند! من آن خدایی هستم که آسمان‌های خود را پر از ستایش‌کنندگانم کردم، ستایش کنندگانی که از ستایش من خسته نمی‌شوند، و به آنها دستور داده‌ام که درهایی را که بین من و بندگانم هست، نبندند ولی بندگانم به سخن من اعتماد و اطمینان نکردند.

آیا بندگان من نمی‌دانند که اگر مصیبتی از سوی من به آنان برسد، جز خودم، کسی قادر به رفع آن نیست؟ آیا با وجود اینکه می‌بینند من پیش از درخواست می‌بخشم فکر می‌کنند که اگر از من بخواهند، من نمی‌بخشم؟! آیا من خدایی بخیل هستم که بنده‌ام مرا بخیل می‌بیند؟! آیا بخشش و کرم صفت من نیست؟! آیا گذشت و رحمت به دست من نیست؟! آیا من محل آرزوها نیستم؟! پس چه کسی جز من، آرزوها را قطع می‌کند؟!

آیا امیدواران نمی‌ترسند از اینکه به کسی جز من امید دارند؟ اگر تمامی آسمانیان و زمینیان خواسته‌ای از من بخواهند و من به هر کدام از آنها، به اندازه آنچه که همگی‌شان خواستند ببخشایم ذره‌ای از داراییم کم نمی‌شود، و چگونه مالی که من عهده‌دار آنم کم می‌شود؟!

بدبخت آن کسانی‌اند که از رحمت و بخشش من ناامید هستند و بیچاره و درمانده آن کسانی‌اند که از دستورات من اطاعت نکرده و مرا در نظر نمی‌گیرند.»