دعای آمرزش گناهان

نوزدهم:شیخ مفید در کتاب«مجالس»،از محمّد بن‏ حنفیّه روایت کرده:روزى پدرم حضرت امیر مؤمنان علیه السّلام کعبه را طواف مى‏کرد،ناگاه مردى را دید،که به پرده‏هاى کعبه‏ چنگ زده،و این دعا را مى‏خواند،به او فرمود:این است دعاى تو؟گفت:آرى مگر شنیدى؟حضرت فرمود:آرى‏ شنیدم،فرمود:پس این دعا را پس از هر نماز بخوان،به خدا سوگند هر مؤمنى این دعا را پس از هر نماز بخواند،بى‏تردید حق تعالى گناهان او را مى‏آمرزد،هرچند به اندازه ستارگان آسمان،و قطره‏هاى باران،و ریگ‏هاى زمین،و ذرّه‏هاى‏ خاک باشد،بعد حضرت امیر علیه السّلام گفت:من این دعا را مى‏دانم،و حقتعالى واسع العطایا(داراى بخشش گسترده)و کریم است،آن مرد گفت: یا امیر المؤمنین راست گفتى،و بالاتر از هر دانایى داناترى است،و آن مرد حضرت خضر علیه السّلام بود.و کفعمى نیز این دعا را در کتاب«بلد الأمین»روایت کرده،و دعاى این است:
یا مَنْ لا یَشْغَلُهُ سَمْعٌ عَنْ سَمْعٍ یا مَنْ لا یُغَلِّطُهُ السّآئِلُونَ وَیا مَنْ لا یُبْرِمُهُ اِلْحاحُ الْمُلِحّینَ اَذِقْنى بَرْدَ عَفْوِکَ وَمَغْفِرَتِکَ وَحَلاوَهَ رَحْمَتِکَ
اى آن‏که او را شنیدنى از شنیدن دیگر منصرف نمى‏کند،اى آن‏که خواهندگان او را به اشتباه نمى‏اندازند،اى آن‏که اصرار اصرارکنندگان او را خسته نمى‏کند،خنکى گذشت،و آمرزشت و شیرینى رحمتت را به من بچشان.
بیستم:دیلمى در کتاب اعلام الدّین از ابن عبّاس روایت کرده:حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله فرمود:هرکه سه مرتبه این آیات را پس از نماز مغرب بخواند،آنچه را از ثواب در روز گذشته از او فوت شده دریابد و نمازش پذیرفته شود،و اگر بعد از هر نماز واجب و مستحبّ بخواند به عدد ستارگان آسمان و قطرات باران،و برگ درختان،و ذرّات خاک زمین برایش حسنات‏ نوشته مى‏شود،و چون بمیرد،در ازاى هر حسنه ده حسنه،در قبر به او داده مى‏شود.این است آیات:
فَسُبْحانَ اللَّهِ حینَ تُمْسُونَ وَحینَ تُصْبِحُونَ وَلَهُ الْحَمْدُ فِى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ وَعَشِیّا وَحینَ تُظْهِرُونَ یُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَیُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَىِّ وَیُحْیِى الاَْرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَکَذلِکَ تُخْرَجُونَ سُبْحانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّهِ عَمّا یَصِفُونَ وَسَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلینَ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ
منزّه است خدا آنگاه که شام کنید،و به صبح درآیید،و ستایش از آن اوست در آسمانها و زمین،و به‏ هنگام شامگاه و زمانى که به ظهر درآیید،زنده را از مرده بیرون مى‏آورد،و مرده را از زنده خارج مى‏کند،و زمین را پس از مرگ‏ آن زنده مى‏سازد،و این چنین از قبرها زنده بیرون آورده مى‏شوید،منزّه است پروردگارت،پروردگار عزّت،از آنچه وصف مى‏کنند،و سلام‏ بر رسولان،و ستایش خداى را،پروردگار جهانیان.

اعمال شب نیمه

شب پانزدهم:از شبهاى پربرکت است،و در آن چند عمل مستحبّ است:

اوّل:غسل کردن.

دوّم:زیارت امام حسین علیه السّلام.

سوم:شش رکعت نماز که در هر رکعت پس از سوره«حمد»سوره‏هاى«یس»و «تبارک الّذى بیده الملک و «قل هو اللّه احد» خوانده شود.

چهارم:صد رکعت نماز بخواند،در هر رکعت پس از سوره«حمد»ده‏ مرتبه سوره«توحید»خوانده شود.شیخ مفید در کتاب«مقنعه»از حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام روایت کرده که‏ هرکه این عمل را بجا آورد حق تعالى ده فرشته به سوى او مى‏فرستد،تا دشمنانش را از پرى و آدمى از او دور کنند،و هنگام مرگ او سى فرشته مى‏فرستد،که او را از عذاب دوزخ ایمن کنند.

پنجم:روایت شده که از امام صادق علیه السّلام‏ پرسیدند:چه مى‏فرمایى در حق کسى‏که در شب نیمه ماه رمضان کنار قبر امام حسین علیه السّلام حاضر شود؟حضرت فرمود:خوشا به حال کسى‏که در شب نیمه ماه رمضان پس از نماز عشا ده رکعت نماز کنار قبر آن حضرت بجار آورد،البته این نماز غیر از نافله شب مى‏باشد،و بخواند در هر رکعت پس از سوره«حمد»ده مرتبه«توحید»را،و به خداى تعالى‏ از آتش دوزخ پناه ببرد،خدا او را نجات یافته از آتش ثبت مى‏کند،و از دنیا نرود تا فرشتگانى را در خواب ببیند، که او را به بهشت بشارت مى‏دهند،و نیز فرشتگانى که او را از آتش ایمن مى‏کنند.

روز نیمه ماه رمضان:در چنین روزى در سال دوم هجرى ولادت باسعادت حضرت امام حسن مجتبى علیه السّلام واقع شد،و شیخ مفید فرموده:ولادت امام محمّد تقى علیه السّلام در چنین روزى در سال صدونودوپنج هجرى بوده،اما مشهور از علما برآنند که آن در غیر این روز بوده است،به هر صورت این روز روز بسیار شریفى است،و دادن صدقات‏ و بخششها در این روز فضیلت بسیار دارد.

کیفیت زیارت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام

آگاه باش زیارت‏هاى روایت‏شده براى آن حضرت بر دو بخش است:یکى مطلقه،که مقیّد به وقتى از اوقات نیست‏ و دیگر مخصوصه،که مقیّد به وقت معیّن است،و این زیارات در ضمن دو مقصد بیان مى‏شود.

مقصد اول:در زیارات مطلقه که بسیار است،و ما در اینجا تنها به ذکر چند زیارت اکتفا مى‏کنیم.اول:زیارتى است که‏ شیخ مفید و شهید و سیّد ابن طاووس و دیگران ذکر کرده‏اند و کیفیت آن به این صورت است:هرگاه اراده زیارت کنى غسل کن،و دو جامه پاک بپوش و به چیزى از بوى خوش خود را خوشبو کن و اگر بوى خوش نیافتى مانعى ندارد،چون‏ از خانه بیرون آمدى بگو:
اللَّهُمَّ إِنِّی خَرَجْتُ [تَوَجَّهْتُ‏] مِنْ مَنْزِلِی أَبْغِی فَضْلَکَ وَ أَزُورُ وَصِیَّ نَبِیِّکَ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِمَا اللَّهُمَّ فَیَسِّرْ ذَلِکَ لِی وَ سَبِّبِ الْمَزَارَ لَهُ وَ اخْلُفْنِی فِی عَاقِبَتِی وَ حُزَانَتِی بِأَحْسَنِ الْخِلافَهِ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
خدایا از خانه‏ام بیرون آمدم،جویاى فضل تو هستم، جانشین پیامبرت)درود تو بر آن دو(را زیارت مى‏کنم.خدایا این زیارت را برایم آسان کن،و سببش را برایم فراهم آر،و مرا نسبت به سرانجام و غمخوارانم جانشین باش به نیکوترین جانشینى،اى مهربان‏ترین مهربانان.
پس روانه شو،درحالى‏که زبانت گویا باشد به ذکر:)الحمد للّه و سبحان اللّه و لا اله الاّ اللّه(و چون به حدود کوفه‏ [جایى که در گذشته محّل خندق شهر بوده است]رسیدى بایست و بگو:
اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ أَهْلُ [أَهْلَ‏] الْکِبْرِیَاءِ وَ الْمَجْدِ وَ الْعَظَمَهِ اللَّهُ أَکْبَرُ أَهْلُ [أَهْلَ‏] التَّکْبِیرِ وَ التَّقْدِیسِ وَ التَّسْبِیحِ وَ الْآلاءِ اللَّهُ أَکْبَرُ مِمَّا أَخَافُ وَ أَحْذَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ عِمَادِی وَ عَلَیْهِ أَتَوَکَّلُ اللَّهُ أَکْبَرُ رَجَائِی وَ إِلَیْهِ أُنِیْبُ اللَّهُمَّ أَنْتَ وَلِیُّ نِعْمَتِی وَ الْقَادِرُ عَلَى طَلِبَتِی تَعْلَمُ حَاجَتِی وَ مَا تُضْمِرُهُ هَوَاجِسُ الصُّدُورِ وَ خَوَاطِرُ النُّفُوسِ فَأَسْأَلُکَ بِمُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى الَّذِی قَطَعْتَ بِهِ حُجَجَ الْمُحْتَجِّینَ وَ عُذْرَ الْمُعْتَذِرِینَ وَ جَعَلْتَهُ رَحْمَهً لِلْعَالَمِینَ أَنْ لا تَحْرِمَنِی ثَوَابَ زِیَارَهِ وَلِیِّکَ وَ أَخِی نَبِیِّکَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ قَصْدَهُ وَ تَجْعَلَنِی مِنْ وَفْدِهِ الصَّالِحِینَ وَ شِیعَتِهِ الْمُتَّقِینَ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
خدا بزرگتر است،خدا بزرگتر است،شایسته‏ کبریایى و بزرگوارى و عظمت است،خدا بزرگتر است،شایسته بزرگ شمردن و تقدیس و تسبیح و نعمتهاست، خدا بزرگتر است از آنچه مى‏ترسم و حذر مى‏کنم،خدا بزرگتر است،تکیه‏گاه من است،و بر او توکّل مى‏کنم،خدا بزرگتر است،امید من است،و به سوى او باز مى‏گردم.خدایا تو ولى نعمت منى،و بر انجام خواسته‏ام توانایى،حاجتم و آنچه را دغدغه‏هاى سینه‏ها و خاطرات نفوس پنهان مى‏کند مى‏دانى،خدایا از تو مى‏خواهم به حق محمّد مصطفى که به وسیله او حجّتهاى‏ حجّت‏تراشان،و عذر عذرخواهان را بریدى،و او را رحمت براى جهانیان قرار دادى،که محرومم نکنى از ثواب زیارت‏ ولیّت و برادر پیامبرت امیر المؤمنین،و توجه به سویش،و مرا از واردان شایسته،و شیعیان‏ پرهیزگارش قرار دهى،به مهربانى‏ات،اى مهربان‏ترین مهربانان.
چون قبر شریف آن حضرت برایت نمودار شود چنین بگو:
الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى مَا اخْتَصَّنِی بِهِ مِنْ طِیبِ الْمَوْلِدِ وَ اسْتَخْلَصَنِی إِکْرَاما بِهِ مِنْ مُوَالاهِ الْأَبْرَارِ السَّفَرَهِ الْأَطْهَارِ وَ الْخِیَرَهِ الْأَعْلامِ اللَّهُمَّ فَتَقَبَّلْ سَعْیِی إِلَیْکَ وَ تَضَرُّعِی بَیْنَ یَدَیْکَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی لا تَخْفَى عَلَیْکَ إِنَّکَ أَنْتَ اللَّهُ الْمَلِکُ الْغَفَّارُ
خدا را سپاس که مرا به پاکى ولادت اختصاص داد،و مرا از باب کرامت،به دوستى‏ نیکان و سفیران پاک و بهترین نشانه‏هاى حق برگزید،خدایا کوششم را به درگاهت،و زارى‏ام را به‏ پیشگاهت بپذیر،و گناهانم را که بر تو پوشیده نیست بیامبرز،که تویى خداى فرمانروا و آمرزش پیشه.

روز ولادت فرخنده حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها)

 ولادت فرخنده حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) مبارک

مطابق روایت شیخ مفید حضرت فاطمه زهرا (س) در بیستمین روز از ماه جمادی الثانی دیده به جهان گشودند. شیخ مفید اینگونه می‌گوید:«در سال دوم بعثت در بیستمین روز از ماه جمادی الثانی حضرت فاطمه زهرا(س) به دنیا آمدند. این روز ، روز بسیار شریفی است که مؤمنان در آن خوشحال می‌باشند و روزه گرفتن و انجام کارهای خیر و دادن صدقات در این روز مستحب است.»

واجب و لازم است که روز بیستم ماه جمادی الثانی به اندازه عظمت و بزرگی که دارد مورد تعظیم و بزرگداشت واقع گردد زیرا این روز، روزی بس بزرگ در نزد خداوند متعال و فرشتگان مقرب و دوستان او می‌باشد. در روایات صحیح اینگونه آمده است که حضرت فاطمه زهرا(س) سرور بانوان دو عالم می‌باشد، درحالی که حضرت مریم(ع) فقط سرور زنان عصر خویش بود. پس حضرت زهرا(س) سرور بر حضرت مریم(ع) است و قرآن خود گواهی بر این سیادت و سروری می‌دهد و حتی علمای بزرگ هم این سخن را به صورت قاطع بیان می‌کنند که مقام حضرت زهرا از دیگر پیامبران و رسولان الهی برتر و والاتر است و این همان فضل و برتری آشکار است.

یکی از فضیلت‌های خاص حضرت زهرا(س) که از روایات مستند و قطعی به دست ما رسیده و او را از همه زنان جهان برتر ساخته این است که بعد از آنکه پیامبر خدا چشم از جهان فرو بست، جبرئیل امین مُصحف گرانقدر و با عظمتی را خدمت حضرت زهرا(س) آورد و امام علی(ع) آن را نوشت و آن مصحف نزد فرزندان معصوم آن حضرت به ودیعه نهاده شد و در آن تمامی علوم گذشته و آینده و حال موجود می‌باشد. شیخ کلینی روایتی از امام صادق(ع) درباره این مصحف آورده است.

دوست و دشمن روایات زیادی در باب فضیلت‌های حضرت زهرا(س) نقل کرده‌اند که این فضایل کتاب ها را پر می‌کند و این کوتاه کلام را توان شرح این همه فضایل نیست و برای آن کس که دلش هدایتگر اوست همین‌قدر که آمد کافی است. و اگر حضرت زهرا(س) فضیلتی جز شفاعت دوستانش و دوستان فرزندانش و دوستان دوستانش نداشت همین یک فضیلت برای شیعه در اثبات حق بزرگداشت او و روز ولادتش کافی بود و بنده مراقب بعد از انجام دادن این اعمال باید عذر تقصیر به درگاه آورد زیرا بعضی از حقوق هستند که هر چند هم در راه ادای آن کوشش و تلاش کنی باز حق آن را ادا ننموده‌ای.

یکی از مهم‌ترین اعمال در این روز این است که حضرت زهرا(س) را زیارت کرده و بر او سلام و درود بفرستی و کسانی را که نسبت به او ظلم کردند لعنت نموده و روز خود را مانند روزهای دیگری که مثل این روز هستند به پایان برسانی.

منبع: المراقبات ۹۶/۹۸

«شیخ الطائفه محمد بن حسن طوسی»

شیخ الطائفه محمد بن حسن طوسی معروف به «شیخ طوسی» سرآمد دانشمندان و فقها و علمای شیعه می‌باشد. او در سال ۴۰۸ هجری از خراسان به بغداد آمده، و در آنجا در محضر «شیخ مفید» و «سید مرتضی» که دو تن از بزرگان علمای شیعه بودند، علوم خویش را کامل نمود، و پس از وفات آنها شخصا به ریاست شیعه و تعلیم و تربیت فضلاء و دانشمندان و تدریس و تألیف و تصنیف علوم متدوال عصر از فقه و اصول و حدیث و تفسیر و کلام و رجال و درایه و غیره پرداخت، و آثار گرانقدر او در همه علوم از هزار سال پیش تاکنون مورد استفاده علماء و دانشمندان جامعه شیعه بوده است.

در عظمت مقام شیخ طوسی همین بس که دو کتاب از کتاب‌های چهارگانه معتبر و موثق شیعه؛ یعنی «تهذیب» و «استبصار» از او می‌باشد. «تبیان در تفسیر» و «خلاف و نهایه» و «جمل العقود» و «مبسوط در فقه» «امالی در حدیث» «عده الاصول در اصول فقه» «تلخیص الشافی» و «غیبت در کلام» و «فهرست» و «رجال» از جمله تألیفات شیخ طوسی می‌باشد.

شیخ طوسی در سال ۴۶۰ در نجف اشرف که خود بنیانگزار حوزه علمی آنجا می‌باشد، بدرود حیات گفت و در همان مکان نیز دفن گردید.