نماز ماه ذیحجه

امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: پدرم حضرت امام باقر(علیه السلام) به من فرمود: پسرم! در دهه نخست از ماه ذى الحجّه، هر شب میان نماز مغرب و عشا این دو رکعت نماز را ترک مکن:

در هر رکعت سوره حمد و سوره قل هو الله را مى خوانى، پس از آن این آیه (آیه ۱۴۲ سوره اعراف) را مى خوانى:

 

وَ واعَدْنا مُوسى ثَلاثینَ لَیْلَهً، وَ أَتْمَمْناها بَعَشْر، فَتَمَّ میقاتُ رَبِّهِ

و ما با موسى سى شب وعده گذاشتیم سپس آن را با ده شب دیگر تکمیل نمودیم به این ترتیب میعاد پروردگارش (با او)

 

أَرْبَعینَ لَیْلَهً، وَ قالَ مُوسى لاَِخیهِ هارُونَ اخْلُفْنى فى قَوْمى، وَ أَصْلِـحْ

چهل شب تمام شد و موسى به برادرش هارون گفت: جانشین من در میان قومم باش و (آنها را) اصلاح کن

 

وَلا تَتَّبِعْ سَبیـلَ الْمُفْسِـدینَ.

و از روش مفسدان پیروى منما.

 

اگر چنین کنى، در ثواب حاجیان، و اعمال حجّ آنها شریک مى شوى.(۱)

 

منبع: سایت بیتوته . اقبال، صفحه ۳۱۷٫

 

امامت امام علی علیه السلام در قرآن

در قرآن مجید آیات فراوانی است که با استفاده از احادیثی که از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در شأن نزول آنها وارد شده است، امامت امام علی (علیه السلام) را اثبات می نمایند.

به آیاتی چند توجه فرمایید:

۱٫ آیه تبلیغ: «یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک..» که طبق روایات معتبر از اهل سنت در جریان غدیر خم نازل شده است و در این روز تاریخی پیامبر(صلی الله علیه و آله) با اعلام ولایت و جانشینی حضرت علی(علیه السلام) رسالت خود را تکمیل فرمود.

۲٫ آیه ولایت: «انما ولیکم الله و رسوله و الذین امنوا الذین یقیمون الصلاه…» که ولایت حضرت علی (علیه السلام) در کنار ولایت خدا و رسول(صلی الله علیه و آله) قرار داده شده است.

۳٫ آیه اولی الامر: یا ایها الذین امنوا اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم..» که اطاعت از اولی الامر را به نحو مطلق واجب کرده است، و از این الزام مطلق بدست می آید که امام باید معصوم باشد لذا غیر از حضرت علی(علیه السلام) که از عصمت برخوردار نیست، نمی تواند امام باشد. علاوه روایاتی که از کتب اهل سنت در ذیل این آیه به معرفی حضرت علی(علیه السلام) به عنوان امام و جانشین پیامبر (علیه السلام) پرداخته است، بیش ار اندازه است .

۴٫ آیه صادقین: یا ایها الذین امنوا اتقوا الله و کونوا مع الصادقین…» که می فرماید: ای اهل ایمان، تقوا داشته و با صادقین باشید و در روایات بیان شده است که: منظور از صادقین حضرت علی(علیه السلام) و اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و آله) می باشند.

منابع:

۱ . مائده، ۶۷٫

۲ . مائده، ۵۵٫

۳ چون طبق روایات معتبر آنکه در رکوع انگشترش را به سائل داد حضرت علی (ع) بوده است.

۴٫ نساء، ۵۹

۵٫ توبه، ۱۱۹٫

امامت امام علی و جواب یک سوال

با اینکه تعیین امامت با خداست؛ چرا امیرالمومنین علی علیه السلام در شورای منتخب شرکت کرده و خلیفه آن را پذیرفتند؟

جواب:
اوّلاً، به روال عادی و ظاهری احتمال داشت که شورا به امامت علی (علیه‌السلام) گردن نهد. از این جهت بر امام علی (علیه‌السلام) لازم بود که به این احتمال، ترتیب اثر دهد و در شورا شرکت کند؛ زیرا اگر شرکت نمی‌کرد تحلیل‌گران تاریخ می‌گفتند: علی (علیه‌السلام) حاضر به پذیرش خلافت نبود؛ زیرا اگر شرکت می‌کرد حتماً شورا به او رأی می‌داد. هر چند که علی (علیه‌السلام) با علم غیب خود می‌دانست که شورا پذیرای او نیست، لیکن علم غیب معیار تکلیف نیست.
ثانیاً، علی (علیه‌السلام) که در میان امّت محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم) حریص‌ترین فرد بر حفظ وحدت و الفت امّت اسلامی بود؛ “ولیس رجل ـ فاعْلم ـ أحْرص علی جماعهٴ أُمّهٴ محمّدٍ صلّی الله علیه و آله و سلّم وأُلفتها منّى” [نهج البلاغه، نامه ۷۸، بند ۳٫] و برای پرهیز از تفرقه، بیشترین تلاش را داشت. کسی که حاضر بود از حق شخصی خود بگذرد و خار در چشم و استخوان در گلو یک ربع قرن صبر را به ستوه آورد، چاره‌ای جز پذیرش فرمان خلافت و اطاعت از اوامر حکومت نداشت؛ زیرا از نظر آن امام همام، وجود خلیفه، از رهبر نداشتن و پدید آمدن هرج و مرج بهتر است:
«وإنّه لابدّ للنّاس من أمیرٍ بَرٍّ أو فاجرٍ یَعْمل فى إمْرتِهِ المؤمنُ ویستمتع فیها الکافرُ ویبلّغ اللهُ فیها الأجَلَ ویُجْمع به الفىءُ ویقاتل به العدوُّ وتأمنُ به السُّبُل ویؤخذ به للضعیف من القوىّ حتّی یَستریح بَرٌّ ویُستراحَ من فاجرٍ»؛ مردم، ناچار از داشتن امیر هستند، خواه نیک باشد یا فاجر. [این، برای آن است که] در حکومت وی مؤمن به کار خود بپردازد، کافر بهره‌مند گردد، خداوند اجل [افراد] را برساند [، نه این که بر اثر ناامنی یک دیگر را بکشند]، فیء [و بیت المال] جمع‌آوری شود، با دشمن پیکار و راهها ایمن گردد. در پناه او حق ضعیف از قوی گرفته شود تا نیکو کردار در آسایش باشد و از شرّ تبه‌کار در امان باشند [۲]. بنابر این، شرکت آن حضرت در شورا دلیل مشروع دانستن آن و معیّن نبودن امام از طرف خدای سبحان نیست. چنان که کنار کشیدن فرزند گرامی او، حضرت امام مجتبی (علیه‌السلام) از حکومت و واگذار کردن آن به معاویه ـ برای حفظ اسلام از خطرهای داخلی و خارجعتی ـ دلیل مشروع دانستن طاغوت شام نیست.
ادب فنای مقربان ج۱/۳۵۴

امام پدر یتیمان

پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)می‌فرماید: « خیرُ بُیُوتِکُمْ بِیْت فیه یتیم یُحسنُ الیه و شّرُ بُیُوتِکُمْ‌بیت یُساءُالیه »
«بهترین خانه‌های شما خانه‌ای است که در آن یتیمی مورد احسان و عطوفت باشد و بد ترین خانه‌ها، خانه‌ای است که با یتیمی بد رفتاری شود.»

علی(علیه السلام): یتیم را آن گونه تربیت کن که فرزند خویش را تربیت می‌کنی.
روزی مقداری عسل به بیت‌المال آوردند. حضرت علی (علیه السلام) دستور داد یتیمان را حاضر کردند وخود شخصاً به دهان آنها عسل می‌گذاشت. اطرافیان از این کار تعجب کرده و عرض کردند: این کار برای چیست؟ امام (علیه السلام) فرمود: «انّ‌الامام أبوالیتامی و انّماالعقتهم هذا برعایه الاباء»
«امام، پدر یتیمان است. این عسل را به جای توجه پدرانشان به دهان آنها گذاردم.»

فصل سوم :دعاهای وقت بیرون آمدن از منزل

در بیان چند دعا که هنگام بیرون‏ آمدن از خانه خوانده مى‏شود و آنها هشت دعاست

اول:از حضرت امام صادق علیه السّلام‏ نقل شده است انسان زمانى که خواست از خانه خارج شود،هنگام نیّت خروج سه مرتبه بگوید:اللّه اکبر و سه مرتبه

بِالِلَّهِ اَخْرُجُ وَ بِالِلَّهِ اَدْخُلُ وَ عَلَى الِلَّهِ اَتَوَکَّلُ

به کمک خدا بیرون مى‏روم،و به کمک خدا وارد مى‏شود،و بر خدا توکّل مى‏کنم

آنگاه بگوید:

اَللّهُمَّ افْتَحْ لى فى وَجْهى هذا بِخَیْرٍ وَ اخْتِمْ لى بِخَیْرٍ وَقِنى شَرَّ کُلِّ دآبَّهٍ اَنْتَ آخِذٌ بِناصِیَتِها اِنَّ رَبّى عَلى صِراطٍ مُسْتَقیمٍ

خدایا در این روز به رویم بگشا به خیر،و برایم پایان‏ بده به خیر،و از شرّ هر جنبنده‏اى تو که گیرنده مهارش هستى حفظم کن،به درستى که پرودرگارم بر راهى مستقیم است‏

پیوسته در پناه خداى عزّ و جلّ باشد،تا به همان مکانى که در آن بود بازگردد.

دوم:از امام زین العابدین علیه السّلام روایت شده است‏ که به هنگام بیرون رفتن از در خانه بگوید:

بِسْمِ اللَّهِ آمَنْتُ بِاللَّهِ وَ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ

به نام خدا،ایمان آوردم به خدا،و بر خدا توکل کردم

سوم:از امام باقر علیه السّلام نقل شده است که هرکس زمانى که از منزلش بیرون مى‏رود بگوید:

بِسْمِ اللَّهِ حَسْبِىَ اللَّهُ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ خَیْرَ اُمُورى کُلِّها وَ اَعُوذُبِکَ مِنْ خِزْىِ الدُّنْیا وَ عَذابِ الاْخِرَهِ

به نام خدا،خدا مرا بس است،بر خدا توکل کردم،خدایا خیر همه کارهایم را از تو مى‏خواهم،و از خارى دنیا و عذاب آخرت به تو پناه مى‏آورم

خدا آنچه از امر دنیا و آخرت او را اندوهگین مى‏سازد کفایت مى‏فرماید.

چهارم:از حضرت امام صادق علیه السّلام نقل شده است که وقتى که از منزل خود بیرون مى‏روى بگو:

بِسْمِ اللَّهِ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ لا حَوْلَ وَلاقُوَّهَ اِلاّ بِاللَّهِ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ خَیْرَ ما خَرَجْتُ لَهُ وَ اَعُوذُبِکَ مِنْ شَرِّ ما خَرَجْتُ لَهُ اَللّهُمَّ اَوْسِعْ عَلَىَّ مِنْ فَضْلِکَ وَ اَتْمِمْ عَلَىَّ نِعْمَتَکَ وَاسْتَعْمِلْنى فى طاعَتِکَ وَاجْعَلْ رَغْبَتى فیما عِنْدَکَ وَ تَوَفَّنى عَلى مِلَّتِکَ وَ مِلَّهِ رَسُولِکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ

به نام خدا،توکّل کردم بر خدا،جنبش و نیرویى نیست مگر به خدا،خدایا،خیر آنچه به خاطرش از خانه بیرون شدم‏ از تو مى‏خواهم،و از شرّ آنچه به خاطرش بیرون آمدم به تو پناه مى‏آورم،خدایا از فضلت بر من وسعت بخش،و نعمتت‏ را بر من کامل کن،و مرا در طاعتت به کار گیر،و اشتیاقم را در آنچه نزد توست قرار ده،و مرا بر آیینت و آیین رسولت بمیران

پنجم:از امام رضا علیه السّلام نقل شده است که پدرم زمانى که از منزل خارج‏ مى‏شد،این کلمات را مى‏گفت:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ خَرَجْتُ بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ لابِحَوْلٍ مِنّى وَ لا قُوَّتى بَلْ بِحَوْلِکَ وَ قُوَّتِکَ یا رَبِّ مُتَعَرِّضاً لِرِزْقِکَ فَاْتِنى بِهِ فى عافِیَهٍ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى‏اش همیشگى است،خارج شدم به قوت و ینروى خدا،نه به قدرت و نیروى‏ خویش،بلکه به قدرت و نیروى تو،اى پروردگارم روزى‏ات را خواستارم،آن را در عین عافیت به من عنایت کن‏

ششم:از حضرت صادق علیه السّلام روایت شده است که هرکه از منزلش بیرون مى‏رود،ده مرتبه سوره

قل هو اللّه احد

بخواند،پیوسته‏ در حفظ خداى عزّ و جل باشد،و تا به منزلش بازگردد،خدا از او محافظت نماید.

هفتم:از امام هفتم علیه السّلام روایت شده است که هرگاه‏ خواستب به سفر روى،بر در خانه‏ات بایست،و سوره‏هاى حمد و

قل هو اللّه احد

و

قل اعو بربن النّاس

و

قل اعوذ بربّ الفلق

را از پیش رو،و از طرف راست و چپ بخوان،آنگاه بگو:

اَللّهُمَّ احْفَظْنى وَاحْفَظْ ما مَعِىَ وَ سَلِّمْنى وَ سَلِّمْ ما مَعِىَ وَ بَلِّغْنى وَ بَلِّغْ ما مَعِىَ بَلاغاً حَسَناً

خدایا مرا و آنچه با من است حفظ کن،و مرا و آنچه با من است به سلامت دار،و مرا و آنچه با من است به نیکى برسان‏

هشتم:و نیز از آن حضرت روایت شده است که هرگاه در سفر یا حضرت حضر [یعنى ماندن در وطن،در مقابل سفر]از منزلت بیرون رفتى بگو:

بِسْمِ اللَّهِ آمَنْتُ بِاللَّهِ وَ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ ما شاءَ اللَّهُ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ اِلاّ بِاللَّهِ

به نام خدا،به خدا ایمان آوردم،و بر خدا توکل کردم،آنچه خدا خواست،جنبش و نیرویى نیست مگر به خدا