متن و ترجمه نماز

«بسم الله الرحمن الرحیم‏» یعنى آغاز مى ‏کنم بنام خداوندى که در دنیا بر مؤمن و کافر رحم مى‏ کند و در آخرت بر مؤمن رحم مى‏ نماید.

«الحمد لله رب العالمین‏» یعنى ثنا مخصوص خداوندى است که پرورش دهنده همه موجودات است.

«الرحمن الرحیم‏» یعنى در دنیا بر مؤمن و کافر و در آخرت بر مؤمن رحم مى‏کند.

«مالک یوم الدین‏» یعنى پادشاه و صاحب اختیار روز قیامت است.

«ایاک نعبد و ایاک نستعین‏» یعنى فقط تو را عبادت مى‏کنیم و فقط از تو کمک مى‏خواهیم.

«اهدنا الصراط المستقیم‏» یعنى هدایت کن ما را به راه راست که آن دین اسلام است.

«صراط الذین انعمت علیهم‏» یعنى به راه کسانى که به آنان نعمت دادى که آنان پیغمبران و جانشینان پیغمبران هستند.

«غیر المغضوب علیهم و لا الضالین‏» یعنى نه به راه کسانى که غضب کرده‏اى بر ایشان و نه آن کسانى که گمراهند.

بسم الله الرحمن الرحیم:

 «قل هو الله احد»، یعنى بگو اى محمد (ص) که خداوند، خدایى است‏یگانه.

 «الله الصمد»، یعنى خدایى که از تمام موجودات بى‏نیاز است.

« لم یلد و لم یولد»، فرزند ندارد و فرزند کسى نیست.

«و لم یکن له کفوا احد»، یعنى هیچ کس از مخلوقات مثل او نیست.

«سبحان ربى العظیم و بحمده‏»، یعنى پروردگار بزرگ من از هر عیب و نقصى پاک و منزه است و من مشغول ستایش او هستم.

«سبحان ربى الاعلى و بحمده‏» یعنى پروردگار من که از همه کس بالاتر مى‏باشد از هر عیب و نقصى پاک و منزه است و من مشغول ستایش او هستم. «سمع الله لمن حمده‏»، یعنى خدا بشنود و بپذیرد ثناى کسى که او را ستایش مى‏کند.

«استغفر الله ربى و اتوب الیه‏»، یعنى طلب آمرزش و مغفرت مى‏کنم از خداوندى که پرورش دهنده من است و من به طرف او بازگشت مى‏نمایم.

 «بحول الله و قوته اقوم و اقعد»، یعنى به یارى خداى متعال و قوه او برمى‏خیزم و مى‏نشینم.

«لا اله الا الله الحلیم الکریم‏»، یعنى نیست‏خدایى سزاوار پرستش مگر خداى یکتاى بى‏همتایى که صاحب حلم و کرم است.

 «لا اله الا الله العلى العظیم‏» یعنى نیست‏خدایى سزاوار پرستش مگر خداى یکتاى بى‏همتایى که بلند مرتبه و بزرگ است.

«سبحان الله رب السموات السبع و رب الارضین السبع‏»، یعنى پاک و منزه است‏خداوندى که پروردگار هفت آسمان و پروردگار هفت زمین است.

«و ما فیهن و ما بینهن و رب العرش العظیم‏»، یعنى پروردگار هر چیزى است که در آسمانها و زمینها و مابین آنهاست و پروردگار عرش بزرگ است.

 «و الحمد لله رب العالمین‏»،یعنى حمد و ثنا مخصوص خداوندى است که پرورش دهنده تمام موجودات است.

«سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اکبر»، یعنى پاک و منزه است‏خداوند تعالى و ثنا مخصوص اوست و نیست‏خدایى سزاوار پرستش مگر خداى بى‏همتا. و بزرگتر است از اینکه او را وصف کنند.

«الحمد لله اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له‏»، یعنى ستایش،مخصوص پروردگار است و شهادت مى‏دهم که خدایى سزاوار پرستش نیست مگر خدایى که یگانه است و شریک ندارد.

«و اشهد ان محمدا عبده و رسوله‏»، یعنى شهادت مى‏دهم که محمد صلى الله علیه و آله بنده خدا و فرستاده اوست.

«اللهم صل على محمد و آل‏محمد»، یعنى خدایا رحمت بفرست بر محمد و آل محمد.

«و تقبل شفاعته و ارفع درجته‏» یعنى قبول کن شفاعت پیغمبر را و درجه آن حضرت را نزد خود بلند کن.

«السلام علیک ایها النبى و رحمه الله و برکاته‏»، یعنى سلام بر تو اى پیغمبر و رحمت و برکات خدا بر تو باد.

«السلام علینا و على عباد الله الصالحین‏»، یعنى سلام از خداوند عالم بر نمازگزاران و تمام بندگان خوب او.

«السلام علیکم و رحمه الله و برکاته‏» یعنى سلام و رحمت و برکات خداوند بر شما مؤمنین باد.

مستحب است انسان بعد از نماز مقدارى مشغول تعقیب یعنى خواندن ذکر و دعا و قرآن شود و بهتر است پیش از آنکه از جاى خود حرکت کند و وضو و غسل و تیمم او باطل شود رو به قبله تعقیب را بخواند و لازم نیست تعقیب به عربى باشدولى بهتر است چیزهایى را که در کتابهاى دعا دستور داده‏اند بخواند و از تعقیبهایى که خیلى سفارش شده است تسبیح حضرت زهرا سلام الله علیها است که باید به این ترتیب گفته شود:

 ٣۴ مرتبه «الله اکبر»،

٣٣ مرتبه «الحمد لله‏»،

٣٣ مرتبه «سبحان الله‏»

 و مى‏ شود «سبحان الله‏» را پیش از «الحمد الله‏» گفت ولى بهتر است بعد از «الحمد الله‏» گفته شود.

 مستحب است بعد از نماز سجده شکر نماید و همین قدر که پیشانى را به قصد شکر بر زمین بگذارد کافى است، ولى بهتر است صد مرتبه یا سه مرتبه یا یک مرتبه «شکرا لله‏» یا «شکرا» یا «عفوا» بگوید و نیز مستحب است هر وقت نعمتى به انسان مى ‏رسد یا بلائى از او دور مى‏ شود سجده شکر بجا آورد.

 هر وقت انسان اسم مبارک حضرت رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم مانند محمد و احمد یا لقب و کنیه آن جناب را مثل مصطفى و ابوالقاسم بگوید یا بشنود اگر چه در نماز باشد، مستحب است صلوات بفرستد.

منبع: دپارتمان قرآن

سجده به غیر خدا

بندگی غیر خدا، ناپسند و ممنوع بوده و در پی آن، سجده نیز اگر نشانی از پرستش غیر خدا به شمار آید، مجاز نمی باشد، اما اگر همین سجده، به فرمان خداوند و جهت اجابت دعوتش، در مقابل انسانی و برای احترام به او  انجام  پذیرد، چنین سجده ای نه تنها حرام نیست، بلکه نوعی عبودیت و بندگی پروردگار نیز به شمار خواهد آمد، همان گونه که تمام فرشتگان؛ غیر از ابلیس چنین سجده ای را به جا آوردند.

در این جا شبهه ای به وجود می آید که خداوند از یک طرف سجده بر غیر خدا را ممنوع نموده، و از طرفی دیگر دستور صادر می نماید که همان سجده ممنوعه، انجام پذیرد و این دو ظاهراً با هم متناقض اند، امّا اگر با دقّت به آن نگاه کنیم می بینیم که هیچ تناقضی بین آن دو وجود ندارد!

به عنوان مثال، اگر پدری یک بار به فرزندش بگوید که از وسیلۀ نقلیۀ من جهت تفریحات ناسالم استفاده نکن! و بار دیگر از او درخواست نماید که با همان وسیلۀ نقلیه، مهمانی را به منزلش بازگرداند، آیا می توان این دو گفتار او را متناقض ارزیابی نمود؟! در این دو گفتار پدر، هیچ تناقضی مشاهده نمی شود؛ چرا که شرایط هشت گانه تناقض در آن کامل نیست؛ بنابراین، اگر آن فرزند به درخواست دوم پدرش پاسخ مثبت نداده و خواهش اول او را بهانۀ نافرمانی خود قرار دهد، از نگاه مردم با انصاف، این بهانۀ او پذیرفتنی نخواهد بود.

به همین ترتیب اگر خداوند، یک بار اعلام نماید که سجده ای که نشانه ای از پرستش باشد، بر غیر من مجاز نیست و بار دیگر امر نماید که جهت احترام و نه پرستش، به آدم سجده نمایید، نباید آن دو را با هم متناقض پنداشت، بلکه نافرمانی از دستور او را باید نوعی سرکشی تلقی نمود؛ از این رو، ابلیس با سرپیچی از این فرمان، از دایرۀ بندگی پروردگار خارج شد.

تمام آنچه گفته شد، با فرض آن است که خداوند قبل از امر ملائکه به سجود؛ سجده بر غیر خود را تحریم نموده باشد، اما گفتنی است که چنین تحریمی از قبل وجود نداشته و در ادیان گذشته نیز سجده بر غیر خدا ممنوع شمرده نمی شد، چون نشانی از احترام بود و نه پرستش!

بر همین اساس، سجده پدر و برادران یوسف در مقابل او نیز امری ناپسند به شمار نمی آمد، به همین دلیل است که در قرآن، با آن که آیات بسیاری در ارتباط با سجده بر خداوند وجود دارد، اما در هیچ آیه ای مشاهده نمی شود که سجده بر غیر خداوند را به صورت مطلق، ممنوع نماید، حتی اگر تنها برای احترام باشد. آیاتی که به نوعی ناظر بر ممنوعیت سجده بر غیر خدا است، منحصر در مواردی است که مانند سجده بر ماه و خورشید، شائبۀ پرستش آنان را به دنبال داشته باشد.البته بعدها و در زمان ظهور اسلام، به دلیل این که سجده به تدریج از حالت احترام خارج شده و  به عنوان نمادی از پرستش درآمده بود، پیشوایان دینی و امامان معصوم (ع)، پیروان خود را از هرگونه سجده ای بر غیر خداوند باز می داشتند.

منابع:

۱. یوسف، ۱۰۰، “و خروا له سجدا”.

۲. انسان، ۲۶؛ نجم، ۶۲؛ علق، ۱۹ و … .

۳. فصلت، ۳۷، “لا تسجدوا للشمس و لا للقمر و اسجدوا لله الذی خلقهن إن کنتم إیاه تعبدون”.