نماز حضرت فاطمه (س)

روایت شده:حضرت فاطمه علیها السّلام دو رکعت نماز مى‏خواند که جبرئیل به ایشان تعلیم داده بود آن حضرت در رکعت اوّل پس از سوره‏ »حمد«صدر مرتبه سوره«قدر»و در رکعت دوّم بعد از سوره«حمد»صد مرتبه سوره«توحید»را قرائت مى‏کردند،و چون سلام مى‏دادند این دعا را مى‏خواند:

سُبْحَانَ ذِی الْعِزِّ الشَّامِخِ الْمُنِیفِ سُبْحَانَ ذِی الْجَلالِ الْبَاذِخِ الْعَظِیمِ سُبْحَانَ ذِی الْمُلْکِ الْفَاخِرِ الْقَدِیمِ سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْبَهْجَهَ وَ الْجَمَالَ سُبْحَانَ مَنْ تَرَدَّى بِالنُّورِ وَ الْوَقَارِ سُبْحَانَ مَنْ یَرَى أَثَرَ النَّمْلِ فِی الصَّفَا سُبْحَانَ مَنْ یَرَى وَقْعَ الطَّیْرِ فِی الْهَوَاءِ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ هَکَذَا لا هَکَذَا غَیْرُهُ
پاک و منزّه است آن خدایى که داراى شکوه افراشته و بلند است،پاک و منزّه است خدایى که صاحب‏ شوکت والا و بزرگ است،پاک و منزّه است خدایى که دارنده فرمانروایى پر افتخار دیرینه است،پاک و منزّه است آن‏که لباس خرّمى‏ و زیبایى به بر دارد،پاک و منزّه است آن‏که در پوششى از نور وقار است،پاک و منزّه است آن‏که ردّپاى مورچه را بر سنگ سخت مى‏بیند، پاک و منزّه است آن‏که خطّ سیر پرنده را در هوا مى‏بیند،پاک و منزّه است آن‏که او چنین است و جز او چنین نیست.

سیّد ابن طاووس فرموده:در روایت دیگرى وارد شده که پس از این نماز تسبیح مشهور حضرت زهرا علیها السّلام را که بعد از هر نماز خوانده مى‏شود بخوانند،و پس از آن صد مرتبه صلوات بر محمّد و خاندان او فرستند.و شیخ د رکتاب«مصباح المتهجدّین»فرموده‏ است:نماز حضرت فاطمه علیها السّلام دو رکعت است،در رکعت اوّل سوره«حمد»و صد مرتبه سوره«قدر»و در رکعت دوّم‏ سوره«حمد»و صد مرتبه«توحید»خوانده شود،و چون سلام داده شد تسبیح حضرت زهرا علیها السّلام را بخوانند،آنگاه دعاى«سبحان‏ ذى العزّ الشامخ»را تا آخر قرائت کنند.و شیخ فرموده:کسى‏که این نماز را بجاى آورد،چون از تسبیح فارغ شود زانوها و دستان خود را تا آرنج برهنه نماید و همه مواضع سجود خود را بدون مانع و حایل به زمین بچسپاند و از خدا حاجت بخواهد،و به هر کیفیتى که دوست دارد دعا کند،و در همان حال سجده بگوید:

یَا مَنْ لَیْسَ غَیْرَهُ رَبٌّ یُدْعَى یَا مَنْ لَیْسَ فَوْقَهُ إِلَهٌ یُخْشَى یَا مَنْ لَیْسَ دُونَهُ مَلِکٌ یُتَّقَى یَا مَنْ لَیْسَ لَهُ وَزِیرٌ یُؤْتَى یَا مَنْ لَیْسَ لَهُ حَاجِبٌ یُرْشَى یَا مَنْ لَیْسَ لَهُ بَوَّابٌ یُغْشَى یَا مَنْ لا یَزْدَادُ عَلَى کَثْرَهِ السُّؤَالِ إِلا کَرَما وَ جُودا وَ عَلَى کَثْرَهِ الذُّنُوبِ إِلا عَفْوا وَ صَفْحا صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِی کَذَا وَ کَذَا
اى آن‏که جز او پروردگارى نیست که خوانده شود،اى آن‏که وراى او معبودى نیست که او پروا شود!اى آن‏که جز او فرمانروایى نیست که از او پرهیز شود!اى آن‏که او را وزیرى نیست که به او روى آرند!اى آن‏که او را نگهبانى نیست تا به او رشوه داده شود!اى آنکه او را دربانى نیست تا به‏ وسیله او به درگاهش آیند!اى آن‏که بر اثر بسیارى درخواست،جز کرم و جود،و بر اثر کثرت گناهان جز عفو،و گذشت نیفزاید،بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و با من چنین و چنان کن.

و به جاى»کذا و کذا«حاجات‏ خویش را از خدا بخواهد. نماز دیگر از حضرت فاطمه علیها السّلام:شیخ طوسى و سیّد ابن طاووس از صفوان روایت کرده‏اند که محمّد بن على حلبى روز جمعه، خدمت امام صادق علیه السّلام شرفیاب شد و عرضه داشت:علاقمندم به من عملى بیاموزى که بهترین کارها در روز جمعه باشد حضرت فرمود:من کسى را که براى رسول خدا عزیزتر از حضرت فاطمه باشد سراغ ندارم،و چیزى را برتر از آنچه پیامبر به‏ فاطمه آموخت،نمى‏شناسم،پیامبر به دخترش فرمود:هرکه صبح جمعه را دریابد،غسل کند و قدمهایش را بگسترد و چهار رکعت‏ نماز)دو نماز دو رکعتى(بگذارد.در رکعت اوّل پس از سوره«حمد»پنجاه مرتبه سوره«توحید»و در رکعت دوم، پس از سوره«حمد»پنجاه مرتبه سوره«و العادیات»و در رکعت سوّم پس از«حمد»پنجاه مرتبه سوره «اذا زلزلت» و در رکعت چهارم پس از سوره«حمد»پنجاه مرتبه سوره «اذا جاء نصر اللّه…» که مراد از این سوره سوره مبارکه نصر است یعنى آخرین سوره‏اى که نازل شده است.و چون از نماز فارغ شوند،این دعا را بخوانند:

إِلَهِی وَ سَیِّدِی مَنْ تَهَیَّأَ أَوْ تَعَبَّى أَوْ أَعَدَّ أَوِ اسْتَعَدَّ لِوِفَادَهِ مَخْلُوقٍ رَجَاءَ رِفْدِهِ وَ فَوَائِدِهِ وَ نَائِلِهِ وَ فَوَاضِلِهِ وَ جَوَائِزِهِ فَإِلَیْکَ یَا إِلَهِی کَانَتْ تَهْیِئَتِی وَ تَعْبِئَتِی وَ إِعْدَادِی وَ اسْتِعْدَادِی رَجَاءَ فَوَائِدِکَ وَ مَعْرُوفِکَ وَ نَائِلِکَ وَ جَوَائِزِکَ فَلا تُخَیِّبْنِی مِنْ ذَلِکَ یَا مَنْ لا تَخِیبُ عَلَیْهِ مَسْأَلَهُ السَّائِلِ وَ لا تَنْقُصُهُ عَطِیَّهُ نَائِلٍ فَإِنِّی لَمْ آتِکَ بِعَمَلٍ صَالِحٍ قَدَّمْتُهُ وَ لا شَفَاعَهِ مَخْلُوقٍ رَجَوْتُهُ أَتَقَرَّبُ إِلَیْکَ بِشَفَاعَتِهِ إِلا مُحَمَّدا وَ أَهْلَ بَیْتِهِ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمْ،
اى معبود و سرور من!اگر دیگران به امید رسیدن به عطا و مواهب وجود و بخششها و هدایا آماده و مهیّا و مجّهز و مستعد ورود بر آفریده‏اى چون خو شده‏اند،پس خدایا!پس خدایا!آمادگى و مجهّز بودن و مهیّا بودن و استعداد من به امید دستیابى به بهره‏ها و نیکى و عطایا و هدایا تو تنها به سوى توست،پس‏ مرا از این همه ناامید مساز،اى آن‏که خواهش هیچ نیازمندى از او بى ثمر نماند،و بخشش بخشنده‏اى از او نکاهد! من با کردار شایسته‏اى که پیش فرستاده باشم به پیشگاه تو نیامده‏ام،و با یارى آفریده‏اى که به او امید بسته باشم و با آن به تو تقرب جویم، به درگاهت بار نیافتم جز به امید شفاعت محمّد و خاندان او که درود تو بر او و بر ایشان باد،

أَتَیْتُکَ أَرْجُو عَظِیمَ عَفْوِکَ الَّذِی عُدْتَ بِهِ عَلَى الْخَطَّائِینَ عِنْدَ عُکُوفِهِمْ عَلَى الْمَحَارِمِ فَلَمْ یَمْنَعْکَ طُولُ عُکُوفِهِمْ عَلَى الْمَحَارِمِ أَنْ جُدْتَ عَلَیْهِمْ بِالْمَغْفِرَهِ وَ أَنْتَ سَیِّدِی الْعَوَّادُ بِالنَّعْمَاءِ وَ أَنَا الْعَوَّادُ بِالْخَطَاءِ أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِینَ أَنْ تَغْفِرَ لِی ذَنْبِیَ الْعَظِیمَ فَإِنَّهُ لا یَغْفِرُ الْعَظِیمَ إِلا الْعَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ
در حالى به نزد تو آمدم که گذشت‏ کریمانه‏ات را امید دارم،گذشتى که به آن بر خطاکاران در حال پافشارى بر گناهان است،پس مداومت آنان بر کارهاى حرام تو را از اینکه آمرزشت را بر آنان ارزانى دارى باز نداشت،و تو اى سرور من!بسیار بر نعمت بخشى بازگردى و من بر خطا کارى،به حق محمّد و خاندان پاکش از تو مى‏خواهم،که گناه بزرگ‏ام را بیامرزى،زیرا گناه‏ بزرگ را جز آمرزگار بزرگ نیامرزد؛اى بزرگ!اى بزرگ!اى بزرگ اى بزرگ اى بزرگ!اى بزرگ!

مؤلف گوید:سید ابن طاووس در کتاب«جمال الاسبوع»[زیبایى ایّام هفته]براى هر یک از امامان علیهم السّلام نمازهاى به همراه‏ دعا ذکر نموده که شایسته است در اینجا بیان شود.

نماز حضرت امیرالمومنین(ع)

شیخ و سیّد از امام صادق علیه السّلام روایت کرده‏اند:هرکه از شما نماز امیر المؤمنین علیه السّلام را بخواند،از گناهان پاک گردد،همچون روزى‏ که از مادر زاده شده و حاجاتش در پیشگاه حق برآورده شود.این نماز چهار رکعت است:در هر رکعت یک بار سوره«حمد» و پنجاه بار «قل هو اللّه احد» تلاوت شود،و چون از نماز فارغ شود این دعا را بخواند که تسبیح آن حضرت است:

سُبْحَانَ مَنْ لا تَبِیدُ مَعَالِمُهُ سُبْحَانَ مَنْ لا تَنْقُصُ خَزَائِنُهُ سُبْحَانَ مَنْ لا اضْمِحْلالَ لِفَخْرِهِ سُبْحَانَ مَنْ لا یَنْفَدُ مَا عِنْدَهُ سُبْحَانَ مَنْ لا انْقِطَاعَ لِمُدَّتِهِ سُبْحَانَ مَنْ لا یُشَارِکُ أَحَدا فِی أَمْرِهِ سُبْحَانَ مَنْ لا إِلَهَ غَیْرُهُ پس دعا کند بعد از این و بگوید یَا مَنْ عَفَا عَنِ السَّیِّئَاتِ وَ لَمْ یُجَازِ بِهَا ارْحَمْ عَبْدَکَ یَا اللَّهُ نَفْسِی نَفْسِی أَنَا عَبْدُکَ یَا سَیِّدَاهْ أَنَا عَبْدُکَ بَیْنَ یَدَیْکَ أَیَا رَبَّاهْ،
پاک و منزّه است آن‏که نشانه‏هاى وجودش نابود نشود،پاک و منزّه است آن‏که از خزانه‏هایش کاسته نگردد،پاک و منزّه است آن‏که فخرش را فروپاشى نباشد،پاک و منزّه است آن‏که آنچه نزد اوست پایان نیابد،پاک و منزّه است آن‏که دورانش به سر نرسد،پاک و منزّه است آن‏که هیچکس را در کارش شرکت ندهد،پاک و منزّه است آن‏که شایسته پرستشى جز او نیست.پس از این تسبیح دعا کند و بگوید:اى آن‏که درگذرى از بدیها،و به آنها کیفر نکنى!اى خدا!بر بنده‏ات مهر ورز،وجود مرا دریاب،اى سرور من من بنده تو هستم، بنده‏اى ایستاده در پیشگاه تو،پروردگارا!

إِلَهِی بِکَیْنُونَتِکَ یَا أَمَلاهْ یَا رَحْمَانَاهْ یَا غِیَاثَاهْ عَبْدُکَ عَبْدُکَ لا حِیلَهَ لَهُ یَا مُنْتَهَى رَغْبَتَاهْ یَا مُجْرِیَ الدَّمِ فِی عُرُوقِی [عَبْدُکَ‏] یَا سَیِّدَاهْ یَا مَالِکَاهْ أَیَا هُوَ أَیَا هُوَ یَا رَبَّاهْ عَبْدُکَ عَبْدُکَ لا حِیلَهَ لِی وَ لا غِنَى بِی عَنْ نَفْسِی وَ لا أَسْتَطِیعُ لَهَا ضَرّا وَ لا نَفْعا وَ لا أَجِدُ مَنْ أُصَانِعُهُ تَقَطَّعَتْ أَسْبَابُ الْخَدَائِعِ عَنِّی وَ اضْمَحَلَّ کُلُّ مَظْنُونٍ عَنِّی أَفْرَدَنِی الدَّهْرُ إِلَیْکَ فَقُمْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ هَذَا الْمَقَامَ یَا إِلَهِی بِعِلْمِکَ کَانَ هَذَا کُلُّهُ فَکَیْفَ أَنْتَ صَانِعٌ بِی وَ لَیْتَ شِعْرِی کَیْفَ تَقُولُ لِدُعَائِی أَ تَقُولُ نَعَمْ أَمْ تَقُولُ لا،
خدایا به هستى‏ات سوگند،اى آرمان من،اى بخشاینده،اى فریاد رس،دریاب بنده‏ات‏ را!دریاب بنده‏ات را!بنده‏ات را چاره‏اى نیست،اى واپسین امید،اى روان‏کننده خون در رگهایم!اى سرور من!اى‏ مالک من،اى او!اى او!پروردگارا!بنده‏ات را دریاب،بنده‏ات را دریاب،چاره‏اى ندارم،از پیش خود هیچ ندارم(که عین نیازم) توان سود و زیان خویش را ندارم،کسى را براى یارى نمى‏یابم،چاره‏جوییها از من جدا گشته، و هر گمان چاره‏اى نابود گشته است،روزگار مرا تنها به سوى تو روانه ساخته،ازاین‏رو در این‏جا در برابر بارگاهت ایستاده‏ام،همه اینها خدایا!با آگاهى تو بوده است پس چگونه با من رفتار خواهى کرد؟اى کاش!مى‏دانستم‏ پاسخ خواهشم را چگونه خواهى داد؟آیا خواهى گفت:آرى یا مى‏گویى نه؟

فَإِنْ قُلْتَ لا فَیَا وَیْلِی یَا وَیْلِی یَا وَیْلِی یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی یَا شِقْوَتِی یَا شِقْوَتِی یَا شِقْوَتِی یَا ذُلِّی یَا ذُلِّی یَا ذُلِّی إِلَى مَنْ وَ مِمَّنْ أَوْ عِنْدَ مَنْ أَوْ کَیْفَ أَوْ مَا ذَا أَوْ إِلَى أَیِّ شَیْ‏ءٍ أَلْجَأُ وَ مَنْ أَرْجُو وَ مَنْ یَجُودُ عَلَیَّ بِفَضْلِهِ حِینَ تَرْفُضُنِی یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَهِ وَ إِنْ قُلْتَ نَعَمْ کَمَا هُوَ الظَّنُّ بِکَ وَ الرَّجَاءُ لَکَ فَطُوبَى لِی أَنَا السَّعِیدُ وَ أَنَا الْمَسْعُودُ فَطُوبَى لِی وَ أَنَا الْمَرْحُومُ،
اگر بگویى:نه؛پس واى بر من!واى بر من!واى‏ بر من!،واى از درماندگى‏ام!واى از درماندگى‏ام!واى از درماندگى‏ام!واى از بیچاره‏گى‏ام!از بیچاره‏گى‏ام!واى از خوارى‏ام از خوارى‏ام!از خوارى‏ام!آنگاه که تو مرا رها کنى؟به سوى که،و از طرف که،یا نزد که،یا چگونه،یا چه چیز؟یا به سوى چه چیزى پناه برم؟ و به چه کسى امید بندم؟و کیست که با فضل خود بر من کرم نماید؟اى آن‏که آمرزشت فراگیر است؟و اگر بگویى: آرى،که همان از تو گمان داردم و امید به تو چنین است،پس خوشا به حال من که خوشبختم!و کامروا شده‏ام، پس خوشا به حال من که مورد رحمت قرار گرفتم!

یَا مُتَرَحِّمُ یَا مُتَرَئِّفُ یَا مُتَعَطِّفُ یَا مُتَجَبِّرُ [مُتَحَنِّنُ‏] یَا مُتَمَلِّکُ یَا مُقْسِطُ لا عَمَلَ لِی أَبْلُغُ بِهِ نَجَاحَ حَاجَتِی أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی جَعَلْتَهُ فِی مَکْنُونِ غَیْبِکَ وَ اسْتَقَرَّ عِنْدَکَ فَلا یَخْرُجُ مِنْکَ إِلَى شَیْ‏ءٍ سِوَاکَ أَسْأَلُکَ بِهِ وَ بِکَ وَ بِهِ فَإِنَّهُ أَجَلُّ وَ أَشْرَفُ أَسْمَائِکَ لا شَیْ‏ءَ لِی غَیْرُ هَذَا وَ لا أَحَدَ أَعْوَدُ عَلَیَّ مِنْکَ یَا کَیْنُونُ یَا مُکَوِّنُ یَا مَنْ عَرَّفَنِی نَفْسَهُ یَا مَنْ أَمَرَنِی بِطَاعَتِهِ یَا مَنْ نَهَانِی عَنْ مَعْصِیَتِهِ وَ یَا مَدْعُوُّ یَا مَسْئُولُ یَا مَطْلُوبا إِلَیْهِ رَفَضْتُ وَصِیَّتَکَ الَّتِی أَوْصَیْتَنِی وَ لَمْ أُطِعْکَ وَ لَوْ أَطَعْتُکَ فِیمَا أَمَرْتَنِی لَکَفَیْتَنِی مَا قُمْتُ إِلَیْکَ فِیهِ وَ أَنَا مَعَ مَعْصِیَتِی لَکَ رَاجٍ،
اى خداى مهربان!اى خداى بنده‏پرور!اى خداى دلجو اى خداى جبران‏گر!اى آن‏که‏ هستى به دست توست!اى دادگر!مرا کردارى که به برآمدن حاجتم نایل آیم نیست،از تو مى‏خواهم به حق آن نامت که در پس پرده غیب‏ خود مستور ساختى و نزد خویش بنهادى.پس براى هیچ موجودى جز تو پدیدار نشود!به حق آن نام و به حق هستى‏ نابت و به آنکه برترین و شریف‏ترین نامها تو است از تو درخواست مى‏نماید مرا چیزى جز این نیست و کسى خیرخواه‏تر از تو به من نیست،اى به خود خستى!اى هستى‏بخش!اى آن‏که خویش را به شناساند!اى آن‏که به اطاعتش فرمانم داد،اى آن‏ که مرا از فرمانى‏اش بازداشت،اى خوانده شده!اى خواسته شده!اى مطلوب!سفارشى که به من نموده بودى وانهادم‏ و فرمانت را نخواندم،و اگر تو را در آنچه فرمانم دادى اطاعت مى‏کردم هر آینه مرا در آنچه برایش به سویت‏ برخاستم بس بودى و من با نافرمانیم هم به تو امیدوارم،

فَلا تَحُلْ بَیْنِی وَ بَیْنَ مَا رَجَوْتُ یَا مُتَرَحِّما لِی أَعِذْنِی مِنْ بَیْنِ یَدَیَّ وَ مِنْ خَلْفِی وَ مِنْ فَوْقِی وَ مِنْ تَحْتِی وَ مِنْ کُلِّ جِهَاتِ الْإِحَاطَهِ بِی اللَّهُمَّ بِمُحَمَّدٍ سَیِّدِی وَ بِعَلِیٍّ وَلِیِّی وَ بِالْأَئِمَّهِ الرَّاشِدِینَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ اجْعَلْ عَلَیْنَا صَلَوَاتِکَ وَ رَأْفَتَکَ وَ رَحْمَتَکَ وَ أَوْسِعْ عَلَیْنَا مِنْ رِزْقِکَ وَ اقْضِ عَنَّا الدَّیْنَ وَ جَمِیعَ حَوَائِجِنَا یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ
پس بین من و آنچه به آن امیدوارم جدایى مینداز،اى مهر ورز بر من از پیش روى،و از پشت سر،و از بالاى سر،و از زیر پایم و از همه جهات‏ احاطه بر من پناهم ده.خدایا!به حق محمّد ص،و سرور من،و به حق على ع مولاى من،و به حق امامان هدایت یافته(که بر ایشان درود باد)لطف و مهر و رحمتت را بر ما بگستر،و از روزى‏ خود بر ما فراوان ده،و وام ما را بپرداز و همه حاجتهاى ما را برآور،اى خدا!اى خدا!اى خدا! زیرا تو بر هر چیز توانایى.

پس از آن حضرت فرمود:هرکه این نماز را بجا آورد و این دعا را بخواند،وقتى از آن فارغ شود،بین او و خدا گناهى نماند جز آنکه آمرزیده شود.غ مؤلف گوید:احادیث بسیارى در فضیلت خواندن این چهار رکعت نماز،در شب و روز جمعه وارد شده است و اگر پس‏ از نماز بگوید:
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى النَّبِیِّ الْعَرَبِیِّ وَ آلِهِ
بار الها!بر پیامبر عرب زبان و خانواده او درود فرست
در حدیث آمده که گناهان گذشته و آینده او آمرزیده شود،و مانند کسى شود که دوازده مرتبه قرآن را ختم کرده باشد و حق تعالى گرسنگى و تشنگى قیامت را از او رفع کند…

نماز حضرت رسول (ص)

سید ابن طاووس رحمه اللّه به سند معتبر از حضرت رضا علیه السّلام روایت کرده که از آن حضرت درباره نماز حضرت جعفر طیار رحمه اللّه‏ پرسیدند.حضرت فرمود:چرا از نماز حضرت رسول غافلى؟شاید رسول خدا صلى اللّه علیه و آله نماز جعفر را بجا نیاورده باشد و شاید جعفر نماز رسول خدا صلى اللّه علیه و آله را نخوانده باشد.سؤال‏کننده عرضه داشت:یابن رسول اللّه!نماز پیامبر را به من بیاموز! حضرت فرمود:دو رکعت نماز مى‏خوانى؛در هر رکعت یک مرتبه سوره»حمد«و پانزده مرتبه سوره «انا انزلناه» و در رکوع و پس از سر برداشتن،و در سجده اوّل و بعد از آن و در سجده دوّم و پس از آن در هر یک پانزده بار سوره «انّا انزلناه» را مى‏خوانى‏ آنگاه تشهّد خوانده و سلام مى‏دهى.چون فارغ شوى بین تو و خدا گناهى نمى‏ماند جز آنکه آمرزیده شود،و هر حاجتى که از حق تعالى بخواهى روا خواهد شد،و پس از آن این دعا را مى‏خوانى:

لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ رَبُّنَا وَ رَبُّ آبَائِنَا الْأَوَّلِینَ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ إِلَها وَاحِدا وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ لا نَعْبُدُ إِلا إِیَّاهُ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ أَنْجَزَ وَعْدَهُ وَ نَصَرَ عَبْدَهُ وَ أَعَزَّ جُنْدَهُ وَ هَزَمَ الْأَحْزَابَ وَحْدَهُ فَلَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ اللَّهُمَّ أَنْتَ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَنْ فِیهِنَّ فَلَکَ الْحَمْدُ [وَ لِلَّهِ الْمُلْکُ وَ الْحَمْدُ] وَ أَنْتَ قَیَّامُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَنْ فِیهِنَّ فَلَکَ الْحَمْدُ وَ أَنْتَ الْحَقُّ وَ وَعْدُکَ الْحَقُّ [حَقٌ‏]،

شایسته پرستشى جز خدا نیست،پروردگار پدران نخستین ما شایسته پرستشى جز خدا نیست،پرستیده یکتا و ما تنها به فرمان او هستیم. شایسته پرستشى جز خدا نیست،جز او را نمى‏پرستیم،و دینمان را براى او خالص مى‏کنیم،گرچه مشرکان را خوش نیاید،معبودى جز خدا نیست،یکتا،یگانه و بى‏همتاست،به وعده خویش وفا کرد،و بنده خود را یارى کرد،و سپاهش را نیرومند ساخت و به تنهایى همه دشمنان‏ را گریزاند و تارومار ساخت،فرمانروایى و ستایش تنها شایسته اوست و او بر هر چیز تواناست،خدایا تویى!نور آسمانها و زمین و هر که در آنهاست،پس ستایش تنها براى توست.و تویى برپادارنده آسمانها و زمین‏ و هرکه در آنهاست،پس ستایش تنها تو را سزاست،و تو حقىّ و وعده‏ات حق

وَ قَوْلُکَ حَقٌّ وَ إِنْجَازُک حَقٌّ وَ الْجَنَّهُ حَقٌّ وَ النَّارُ حَقٌّ [وَ أَنْتَ الْحَقُ‏] اللَّهُمَّ لَکَ أَسْلَمْتُ وَ بِکَ آمَنْتُ وَ عَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ وَ بِکَ خَاصَمْتُ وَ إِلَیْکَ حَاکَمْتُ یَا رَبِّ یَا رَبِّ یَا رَبِّ اغْفِرْ لِی مَا قَدَّمْتُ وَ أَخَّرْتُ وَ أَسْرَرْتُ وَ أَعْلَنْتُ أَنْتَ إِلَهِی لا إِلَهَ إِلا أَنْتَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اغْفِرْ لِی وَ ارْحَمْنِی وَ تُبْ عَلَیَّ إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ .

و گفتارت حق و عملت‏ حق و بهشتت حق و دوزخت حق است.بار خدایا تنها به فرمان تو و به تو ایمان آوردم،و بر تو توکلّ کردم،و به خاطر تو(با بدان)دشمنى کردم،و تنها به سوى تو دادخواهى نمودم.پروردگارا پروردگارا پروردگارا!ببخش گناهانى را که پیش‏ از این مرتکب شده‏ام و پس از این مرتکب مى‏شوم و آنچه پنهان و آشکار انجام داده‏ام،همه را خداى من!شایسته پریسته پرستشى جز تو نیست.درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد!و مرا بیامرز و به من مهر ورز و توبه‏ام را بپذیر،همانا تنها تویى بسیار توبه‏پذیر مهربان.

علاّمه مجلسى رحمه اللّه فرموده:این نماز از نمازهاى مشهور است و سنّى و شیعه آن را در کتابهاى خود روایت کرده‏اند و برخى‏ این نماز را از نمازهاى روز جمعه شمرده‏اند ولى از روایت این نکته به دست نمى‏آید و ظاهرا در دیگر روزها هم مى‏توان آن‏ را بجا آورد و نیز از جمله آن نمازها«نماز امیر المؤمنین علیه السّلام»است.

خداحافظ! مدینه

… افضل العالمین من نساء الاولین و الاخرین فاطمه

برترین زنان عالم از ابتدا تا انتهای جهان، فاطمه است.

المناقب المرتضویه، ص۱۱۳

ـ دختر عزیز و دلبندم! بیا به آغوش من! مدتهاست که چشمهای ملتمسم انتظار مقدمت را می کشند. بشتاب!

ـ پدر مهربانم! به خدا قسم من به دیدار تو علاقمندترم!(۱)

فاطمه(س) آرام چشمها را گشود و لحظه ای به سقف خیره شد. پدرش بود که او را به سوی خود خوانده بود. اما چه زیبا و فرح بخش! پیامبر(ص) را دیده بود، که در قصری که از دُرّ و مَرمَر سفید ساخته شده بود و تمامی فضا را روشن کرده بود، انتظار او را می کشید. چهره اش باز شد. گویی روحی تازه در کالبدش دمیده بودند. مدتها بود که طعم خوشحالی را نچشیده بود. دریافت که در آستانه تولدی نوین قرار دارد و دفتر زندگانی غمبارش، تا چندی دیگر بسته خواهد شد. سخن پیامبر(ص) در آن لحظات آخر که فرموده بود:

ـ فاطمه جان! تو اولین فرد از خاندان من هستی که به من ملحق می شوی؛

چون خاطره ای شیرین در ذهنش نقش بست. دیگر فرصت چندانی نداشت. باید خود را آماده می کرد. دستها را بر زمین گذارد و به زحمت برخاست؛ اما درد امانش را برید. دیگر زهرای هیجده ساله نمی توانست بایستد. تمامی پیکر مقدسش را ضعف فرا گرفته بود. احساس می کرد که آهسته آهسته، رمقهای آخر نیز، از بدنش خارج می شود. دلش می خواست بار دیگر بیارامد اما نمی توانست. باید برای سفری جاودانه آماده می شد. در حالی که دستش را به دیوار تکیه داده بود، از اطاق خارج شد. نور خورشید، چشمانش را آزرد. توان ایستادن نداشت. پاهایش سست شد و بر زمین نشست. پس از لحظاتی دوباره برخاست و خود را افتان و خیزان به محل شستن لباسها رساند. آنها را در تشت ریخت. دلش می خواست، در این ساعتهای آخر نیز، از کودکانش غافل نباشد. با دستهای لرزان و بی رمق خود، به لباسها چنگ می زد. هر بار که دستش گلوی لباسی را می فشرد، تمامی توانش به کمکش می آمد. به یاد روزهایی افتاد، که یک تنه لباسها را می شست، گندم آرد می کرد، نان می پخت و هنوز هم سرحال و با نشاط بود و هنگامی که علی(ع) به خانه می آمد، با آغوش باز و بی آنکه علی(ع) چیزی از زحمتهای او بفهمد، از او استقبال می کرد. در حالی که اکنون هر چند بیش از ۷۵ یا ۹۵ روز بیشتر از آن زمان نمی گذشت، هر یک از این کارها، چون کوهی به نظرش می رسید. (بیشتر…)