شمایل و اوصاف حضرت محمد صل الله علیه و آله

ابن بابویه رحمه الله به اسناد معتبر روایت کرده از حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام از آبای گرام عظام او علیهم السلام که حضرت امام حسن علیه السلام فرمود: از هند بن ابی هاله پرسیدم از حلیه و شمایل حضرت محمد صل الله علیه و آله. هند وصاف آن حضرت بود که بسیار بیان اوصاف شمایل حضرت می‌کرد. او گفت: رسول خدا صل الله علیه و آله عظیم الشأن بودند در نظرها و جلالت و فخامت ایشان در دل‌ها و سینه‌ها جا کرده بود. صورت آن حضرت مانند ماه شب چهارده نور می‌داد و می‌درخشید. میانه بالا بودند نه بسیار بلند و نه بسیار کوتاه سر مبارک ایشان کوچک نبود. در موی سر ایشان شکن ها و حلقه‌ها بود که موجب زینت می‌شد. اگر به ندرت بسیار بلند می‌شد دو حصه می‌کردند تا محل مسح گشاده باشد و غالب اوقات آن قدر بود در بلندی که به نرمه گوش می‌رسید چون میان عرب در آن زمان سر تراشیدن بد می‌نمود در غیر حج و عمره سر را نمی‌تراشیدند زیرا باید نبی و امام کاری نکند که در نظرها بد نماید. رنگ مبارکشان سفید نورانی بود موافق چند حدیث دیگر به سرخی آمیخته بود. گشاده پیشانی بودند ابروهایشان بلند و مقوّس بود و نازک گردیده تا تمام شده بود اما پیوسته نبود در بعضی از احادیث عامه و خاصه وارد شده است که ابروهای ایشان پیوسته بود اما آنچه در این حدیث است مشهورتر می‌باشد.

میان دو ابرویشان رگی بود که در هنگام غضب پر می‌شد و بلند می‌گردید بینی آن حضرت کشیده و بلند بود میانش اندک برآمدگی داشت و سرش نازک بود و پیوسته نور از آن می‌تافت. موی ریش ایشان انبوه بود و تنک نبود. در خدّ آن حضرت برآمدگی نبود و هموار بود دهانش بسیار کوچک نبود دهان خرد نزد عرب بسیار مذموم است. دندان‌های منورشان بسیار سفید و نازک و از یکدیگر گشاده بود. موی نازکی از میان سینه‌شان روییده و تا ناف به مثابه خطی ممتد گردیده بود. گردن شریفشان به مثابه گردن صورتی بود که از نقره ساخته و جلا داده باشند در نهایت سفیدی و جلا. جمیع اجزای ترکیب بدنشان معتدل و متناسب بود نه بسیار تنومند و نه بسیار لاغر. سینه و شکمشان با هم برابر بود. میان شانه‌هایشان گشاده و عریض بود و سرهای استخوان‌ها قوی. بدن شریفشان در نهایت صفا و سفیدی و نور بود.

به غیر خطی از مو که میان سینه‌شان بود دیگر مویی بر سینه و شکم نبود. به زراعین و کتف‌هاشان مو روییده بود دست مبارکشان وسیع و پهن بود و کف‌هاشان به ضخامت مایل بود و نزد عرب دست بزرگ بسیار پسندیده است و پاهایشان نیز ضخیم بود و انگشتانشان کشیده و بلند بود و ساعد و ساق مبارکشان صاف بود و گره و ناهمواری نداشت. گود کف پای شریفشان میانه بود نه بسیار گود بود نه هموار. پشت پایشان در نهایت نرمی و همواری بود به جدی که اگر آبی بر آن می‌ریختند هیچ بر رویش بند نمی‌شد. چون راه می‌رفتند پاها را به روش متکبران و زنان بر زمین نمی‌کشیدند. بلکه برمی‌داشتند به قوت اما به تأنّی می‌رفتند و گردن نمی‌کشیدند. در هنگام راه رفتن سر مبارک به پیش می‌افکندند مانند کسی که از بلندی به زیر آید. اگر با کسی سخن می‌گفتند به روش متکبران به گوشه چشم نظر نمی‌کردند. بلکه به تمام بدن می‌گشتند و متوجه او می‌شدند اغلب اوقات نظر آن حضرت بر زمین بود و به مردم کم نظر می‌افکندند و به آسمان کم نگاه می‌کردند از روی حیا. چون به کسی نظر می‌فرمودند چشم نمی‌گشودند که به تمام دیده نظر کنند بلکه به خضوع نظر می‌فرمودند. هر که را می‌دیدند مبادرت به سلام می‌کردند.

منبع: عین الحیات/ مجلسی/ ص۱۱۹-۱۲۱

سالروز ولادت پیامبر اکرم صل الله علیه و اله و امام صادق علیه السلام

محمّد وارث پیغمبران است / که او سلطانِ شهرِ دلبران است

به حق فرمود حق لایزالی / محمّد علت خلقِ جهان است . . .

میلاد خاتم پیامبران بر شما مبارک

میلاد جامع علم و عمل و عبادت ، پرچم دار شاهراه ولایت علوى، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام گرامى باد!

اعمال روز هفدهم روز مولود حضرت رسول

روز هفدهم:بنا بر مشهور بین علماى امامیّه،روز ولادت با سعادت حضرت خاتم انبیا محمّد بن عبد اللّه صلّى اللّه و علیه و آله است،و معروف‏ است که ولادت با سعادتش در مکّه معظمه،در خانه خود آن حضرت،در روز جمعه هنگام طلوع فرج در عالم الفیل در ایام سلطنت‏ انو شیروان واقع شد،و همچنین در این روز شریف در سال هشتادوسه ولادت حضرت صادق علیه السّلام‏ اتفاق افتاد،و باعث فزونى فضل و شرافت این روز گردید. در هر صورت این روز،روز بسیار شریفى است و براى آن چند عمل وارد است:

اوّل:غسل.

دوم:روزه گرفتن که براى آن فضیلت بسیارى است،و روایت شده هرکه این روز را،روزه بدارد،خدا ثواب روزه یک سال را براى او بنویسد،و این روز،یکى از چهار روزى است،که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است.

سوّم:زیارت حضرت رسول صلّى اللّه و علیه و آله از نزدیک و دور.

چهارم:زیارت امیر المؤمنین علیه السّلام به همان زیارتى که حضرت صادق علیه السّلام‏ زیارت کرده،و به محمّد بن مسلم تعلیم دادند،و در باب زیارات ان شاء اللّه خواهد آمد.

پنجم:هنگامى‏که روز بالا آمد،دو رکعت نماز بجا آورد که در هر رکعت،پس از سوره حمد ده مرتبه سوره قدر و ده مرتبه سوره توحید بخواند،و بعد از سلام در مصلاّى خود بنشیند،و این دعا را بخواند:اللّهمّ انت حىّ لا تموت[خدایا تو زنده‏اى هستى که هرگز نمیرى]و این دعاى مبسوطى است،چون‏ سندش را منتهى به معصوم ندیدم،مراعات اختصار را مهم‏تر دیدم،هرکه خواهان است،به زاد العماد مراجعه کند.

ششم:لازم است‏ مسلمانان این روز را بزرگ بدارند،و تصدّق و خیرات بنمایند،و مؤمنان را مسرور کنند،و به زیارت مشاهد مشرّفه روند.سیّد در «اقبال»شرحى از لزوم بزرگداشت این روز ذکر نموده،و فرموده است:من طایفه‏اى از نصارى و جمعى از مسلمانان را یافتم. که بزرگداشت فوق العاده‏اى از روز ولادت عیسى علیه السّلام داشتند،و تعجّب کردم که مسلمانان روز ولادت پیامبرشان را که بزرگترین‏ همه انبیاست،و به این مرتبه از عظمت است،چگونه رضایت‏دهند که آنرا بسیار بى‏مایه‏تر از بزرگداشت نصارى،نسبت‏ به ولادت مسیح برگزار کنند!!

سلام کردن بر پیامبر صل الله علیه و آله

مسئله:در دو مورد سلام کردن به پیامبر صل الله علیه و آله جایگاه ویژه‌ای دارد:۱. در نماز مستحب است قبل از گفتن سلام واجب «السلام علیک ایها النبی و رحمه الله و برکاته» گفته شود. ۲. یکی از ذکرهای سجده سهو این ذکر است: «بسم الله و بالله السلام علیک ایها النبی و رحمه الله و برکاته»(۱)

پرسش: مرسوم است بعد از نمازها به پیامبر صل الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام سلام می‌دهند آیا برای این سلام‌ها مدرکی وجود دارد؟

پاسخ: بلی در روایات متعددی وارد شده است که اگر نمی‌توانید نزد قبور پیامبر صل الله علیه و آله و فاطمه زهرا و ائمه اطهار علیهم السلام حاضر شوید و از نزدیک زیارت کنید از دور با اشاره به قبور آنان سلام دهید و زیارت کنید و روایات دلالت دارند بر استحباب زیارت و سلام بر آنان در تمام حالات که بعد از نمازها را نیز شامل می‌شود. بلکه سزاوار است بعد از هر نماز واجب حضرت رسول صل الله علیه و آله را زیارت و به آن حضرت سلام نمود. (۲)

منابع

۱. توضیح المسائل مراجع ج۱ م۱۲۵۰

۲. جامع المسائل فاضل ج۲ ص۲۸۲

صورت کتیبه قبّه مطهّر حضرت رضا(علیه السلام)

شیخ طبرسى در کتاب«اعلام الورى»،پس از بیان پاره‏اى از معجزات حضرت رضا علیه السّلام گفته:اما آنچه‏ براى مردم پس از شهادت آن حضرت تا زمان ما ظاهر شده،از برکت مشهد مقدّس آن حضرت و علامات و عجایبى که مردم بسیار مشاهده نمودد،و عام و خاص تصدیقش کردند،و مخالف و موافق به آن اقرار نمودند،بسیار بلکه خارج از شماره است،و همانا در آن مشهد مقدّس کور مادرزاد،و ابرص[نوعى بیمارى پوستى]شفا یافتند،و دعاها مستجاب شده و حاجات برآورده گشته و شداید و مصایب برطرف شده است و ما بسیارى از اینها را خود مشاهده کردیم و علم و یقینى یافتیم که شک در آن‏ راه نیابد.شیخ بزرگوار حرّ عاملى در کتاب«اثبات الهداه»پس از نقل این کلام از شیخ طبرسى فرموده:که مؤلّف این کتاب محمّد بن الحسن الحرّ مى‏گوید: من بسیارى از این معجزات را دیدم و مشاهد کردم همچنان‏که شیخ طبرسى مشاهده کرده است و براى من یقین حاصل شد همچنان‏که براى او یقین حاصل شده‏ و در مدت مجاورت من در مشهد مقدس که ۲۶ سال میشود چیزهایى در این باب شنیدم که از حدّ تواتر گذشته و من در خاطر ندارم که در این مشهد دعا کرده باشم و از خدا حاجتى خواسته‏ باشم مگر آنکه الحمد للّه برآورده شد و مقام را گنجایش تفصیل نیست،لهذا به اجمال اکتفا کردیم.