پرچمی را که علی‌اکبر برافراشت زمین نگذاریم

لازم است که با تأسی به شخصیت جوان‌مردانه حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام وارد صحنه‌های سیاسی و اجتماعی جامعه شویم و با پشتیبانی از حریم ولایت فقیه، دشمنان داخلی و خارجی را خوار و ذلیل سازیم.

به گزارش ایسنا به نقل از رسا، ایام شعبان با آن‌همه عظمت و قداست، مزین به میلاد جوانی از تبار اهل بیت  علیه‌السلام است که می‌تواند الگوی جامعی برای همه جامعه اسلامی ما بویژه جوانان باشد، در این نوشتار برآنیم تا گوشه‌ای از ابعاد شخصیتی آن بزرگوار را تبیین کنیم تا برای همه ما سرمشق زندگی قرار گیرد.

ولادت

حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام ، فرزند امام حسین علیه‌السلام ، شجاع‌ترین جوانان بنی‌هاشم بوده است، مادرش لیلا دختر ابی مُرَّه ثقفی است و در سال ۳۴ه .ق، در اواخر خلافت عثمان بن عفان، در مدینه متولد شد، آن حضرت از جدش امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام نقل حدیث کرده است، تاریخ‌نویسان بر این عقیده هستند که پسران امام حسین علیه‌السلام شش نفر بوده‌اند: عبدالله، جعفر، محمد، علی‌اکبر، علی‌اوسط و علی‌اصغر.(۱)

برترین جوان

روزی معاویه از اطرافیان پرسید: سزاوارترینِ مردم به خلافت چه کسی است؟ گفتند: شما، گفت: نه، سزاوارترینِ مردم به خلافت، علی بن الحسین(علی‌اکبر) است که جدش رسول خدا است و در او شجاعت بنی‌هاشم و سخاوت بنی‌امیه با هم گرد آمده است، بر اساس روایتی، حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام از همه فرزندان امام حسین علیه‌السلام بزرگ‌تر بوده است.(۲)

پی‌جویی حقیقت

علی‌اکبر علیه‌السلام جوانی حق مدار بود که هیچ‌گاه گِرد باطل نگشت، و در مقام اهتمام به حق‌گرایی، تا آنجا پیش رفت که تنها «حق‌مداری» و «حق‌گرایی» را عامل رهایی از ترس از مرگ می‌دانست، امام حسین علیه‌السلام در راه کربلا، خوابی اندک بر او چیره شد و چون بیدار گردید، چند مرتبه فرمود: «اِنالله وَ اِنّااِلَیه راجعون و الحمدلله ربّ العالمین» حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام عرض کرد:
ای پدر، فدایت شوم، این استرجاع و حمد برای چه بود؟ امام فرمود: هم اکنون خواب، مرا در ربود و در عالم رؤیا دیدم که کسی ندا داد: «این قوم می‌روند و سرنوشت مرگ هم به سوی آنان می‌شتابد.» دانستم که ما به سوی مرگ می‌رویم. علی‌اکبر علیه‌السلام پرسید: ای پدر! مگر ما به حق نیستیم؟ امام فرمود: آری پسرم، به خدایی که بازگشت همه خلایق به سوی اوست سوگند، که ما بر حق هستیم. علی‌اکبر علیه‌السلام عرض کرد: پس، از مرگ هراسی نداریم، امام چون این سخن دل‌نشین و زیبا را از فرزند جوانش شنید، چنین او را دعا کرد: خداوند، تو را جزای خیر بدهد که چه فرزند نیکویی برای پدر هستی.(۳)

سخنی از علامه

علامه محمدتقی جعفری در این باره می‌گوید:حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام چنین گفت: آیا ما بر حق نیستیم؟ گفت اگر بر حق هستیم، می‌رویم. ای جوانان عزیز، این را می‌گویند سعادت. و الا با ثروت زیاد، ‌اگر آگاه باشید،‌هر لحظه خواهید گفت: این ثروت کلان در اختیار من است، درحالی‌که چه گرسنه‌هایی امشب از گرسنگی نتوانستند به خواب بروند، هم‌چنین اگر علم زیاد داشته باشید و فقط برای آرایش خودتان باشد، خواهید گفت، چه بسیارند جاهل‌هایی که ما می‌توانستیم یک کلمه از اینها را به آنان تعلیم دهیم. پس محال است کسی که آگاه است، در این دنیا خنده مطلق داشته باشد. چه آن که ثروت کلان دارد و چه آن که علم فراوان دارد، همواره دغدغه دارد، پس سعادت را باید در جای دیگری جست، علی‌اکبر علیه‌السلام سعادت را در حق‌مداری می‌داند و چون خود را بر حق می‌داند، پس هراسی هم از مرگ ندارد، این مثال از یکی از بزرگان است: «شخص زیبا اگر شخصیت نداشته باشد، هم خود و هم دیگران را زخمی می‌کند».(۴)

شجاعت

شجاعت، یکی از مؤلفه‌های اصلی شخصیت هر جوانی است که اوج این فضیلت را در شخصیت والای علی‌اکبر علیه‌السلام می‌بینیم، آن حضرت، نمونه آشکار جوانی شجاع بوده است، پرورش در خاندانی که همه در شجاعت، شهره بودند، از او جوانی بی‌باک
و شجاع در برابر دشمن ساخته بود. رجزخوانی استوار حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام در برابر دشمنانش در روز عاشورا، دورنمایی از شجاعت این جوان بی‌باک را به تصویر می‌کشد و می‌فرماید:«من علی بن حسین بن علی هستم. سوگند به خانه خدا که ما سزاوارتریم به پیامبر اکرم(ص) ٫سوگند به خدا که نباید در مورد ما آن مرد نابکار (ابن زیاد) حکم کند، من آن‌قدر با نیزه بر شما دشمنان می‌کوبم که نیزه خم شود، آن‌قدر با شمشیر بر شما خواهم زد که شمشیر، تاب بردارد و درهم پیچد، جنگ است که به راستی، حقایق باطن آدمیان را آشکار می‌سازد و صدق و راستی آنها را در ادعای خویش ظاهر می‌گرداند و سوگند به خدا که پروردگار عرش است، ما به شما پشت نخواهیم کرد، و سپاهیان شما را رها نمی‌سازیم.(۵)

سعادت حقیقی

حضرت علی اکبر علیه‌السلام سعادت واقعی را در شهادت می دانست و از زندگی دنیوی گریزان بود، وقتی که علی‌اکبر علیه‌السلام به شهادت رسید، امام حسین  علیه‌السلام خطاب به او فرمود: «لَقَدِ اسْتَرَحْتَ مِنْ همِّ الدُّنْیا وَ غَمِّها؛ علی جان، از غم و اندوه دنیا آسوده شدی».(۶) مرگ برای انسان‌های بزرگ و آزاد، رهایی از غم و اندوه و آغاز آسایش و راحتی ابدی است، آنها هرگز از مرگ، هراسی ندارند و آن را تنها، پلی برای رسیدن به آسودگی جاودانه می‌دانند، این سخن امام حسین علیه‌السلام خطاب به فرزند جوانش، حکایت از آن دارد که مرگ برای علی‌اکبر، نه پدیده‌ای نامأنوس و وحشت‌آور، بلکه به مثابه پلی برای رسیدن به خانه آسایش جاودانه و سرای استراحت همیشگی بوده است.

محبت به فرزند

امام حسین علیه‌السلام با آن مقام و عظمت، عشق عجیبی به فرزندش علی اکبر علیه‌السلام داشت و او را از اعماق جان دوست داشت و این یک درس بزرگی برای زندگی خانوادگی ما است، وقتی روابط پدری چون امام حسین علیه‌السلام را با فرزند جوانی چون علی‌اکبر علیه‌السلام بررسی می‌کنیم، رابطه‌ای همراه با عواطف، عشق و دل‌دادگی می‌بینیم، در این روابط، هم پدر وظیفه پدری‌اش را خوب ادا می‌کند و هم پسر، با وظایف خویش، کاملاً آشنا است. شاهد چنین ارتباط عاطفی و عاشقانه و گرمی میان این پدر و پسر، سخن پدر، در شهادت پسر است، آن‌گاه که فرمود:«عَلَی الدُّنْیا بَعْدَکَ الْعَفی»، پسرم پس از تو، خاک بر سر این دنیا،(۷) این سخن نشان می‌دهد که پسر جوان، نزد پدر چنان جایگاهی داشت و دل‌ربایی او از پدر تا بدان پایه بود، که گویا همه لذت و جاذبه دنیا برای پدر، در این جوان خلاصه شده بود.

گوشه‌ای از زیارت‌نامه

حضرت علی اکبر علیه‌السلام در کنار پدر بزرگوارشان مدفون شده اند و در کنار مزور آن بزرگوار باید چنین گفت:

سَلامُ اللهِ وَ سَلامُ مَلائِکَتِهِ المُقَرَّبینَ وَ أنبِیائِهِ المُرسَلینَ وَعِبادِهِ الصالِحینَ عَلیکَ یا مَولای وَ ابنَ مَولای وَ رَحمَهُ اللهِ وَ بَرکاتُهُ ٫ صَلی اللهُ عَلیکَ وَ عَلی عِترَتَکَ وَ أَهل بَیتِکَ وَ آبائِکَ وَ أَبنائِکَ وَ أُمَّتهاتِکَ الأَخیارِ الأَبرارِ الَّذینَ أَذهَبَ اللهُ عَنهُمُ الرِّجسَ وَ طَهَّرَهُم
تَطهیراً السَّلامُ عَلیکَ یا ابنَ رَسُولِ اللهِ وَ ابنَ أَمیرِالمُؤمِنینَ وَ ابنَ الحُسینِ ابنِ عَلِی وَ رَحمَهُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ.لَعَنَ اللهُ قاتِلَکَ وَ لَعنَ الله مَنِ استَخَفَّ بِحَقِّکُم وَ قَتَلکُم وَ لَعَنَ مَن بَقِی مِنهُم وَ مَن مَضی نَفسی فِداؤُکُم وَ لِمَضجَعِکُم صَلَّی اللهُ عَلیکُم وَ سَلَّمَ تَسلیماً کَثیراً…

 سلام خدا و رحمت و برکات او و سلام فرشتگان مقرب و پیامبران و بندگان شایسته خدا بر تو ای مولا و فرزند مولای من، درود خدا بر تو بر عترت و خاندان و پدران و فرزندان و مادران تو که شایسته و نیک بودند و خداوند هر گونه پلیدی را از آنان دور ساخت و آنان را پاکیزه وطاهر گردانید، سلام بر تو ای فرزند رسول خدا و ای فرزند امیرالمؤمنین و ای فرزند حسین بن علی و رحمت و برکات خدا بر تو، خداوند لعنت کند کسی که با تو جنگید و کسی که حق شما را نادیده گرفت و شما را کشت، و تمام رفتگان و زندگان آنان را خدا لعنت کند، جانم به فدای شما و مرقد شما، درود و سلام فراوان خدا بر شما باد…

سخن آخر

در شرایط کنونی کشور که آماده خلق حماسه فرهنگی و اقتصادی در کشور هستیم، لازم است که با تأسی به شخصیت جوان‌مردانه حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام وارد صحنه های سیاسی و اجتماعی جامعه شویم و با پشتیبانی از حریم ولایت فقیه،
دشمنان داخلی و خارجی را خوار و ذلیل سازیم و پرچمی را که حضرت علی اکبر علیه‌السلام در کربلا برافراشت، تا ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام برافرازیم.

پی نوشت ها

۱ جمعی از نویسندگان ، دائره المعارف تشیع ، ج ۱۱ ، ص ۴۱۸

۲ سید مصطفی حسینی دشتی ، معارف و معاریف ، ج ۴ ، ص ۲۳۳ ، ۳۱۹

۳ دائره المعارف تشیع ، ج ۱۱ ، ص ۴۱۹

۴ محمد تقی جعفری ، امام حسین  علیه‌السلام شهید فرهنگ پیشرو و انسانیت ، صص ۳۹۸ و ۳۹۹

۵ علی نظری منفرد، قصه کربلا، صص ۳۳۲ و ۳۳۳

۶ همان، ص ۳۳۴

۷ لهوف، ص ۱۳۲ /۹۷۸/ی۷۰۴/ع

فرستنده مهمان : حسن کاشانی

روز نیمه شعبان

روز نیمه شعبان:روز ولادت شریف امام دوازدهم مولانا و امامنا المهدى حضرت حجّه بن الحسن صاحب الزّمان(صلوات‏ اللّه علیه و على ابائه)است.«و زیارت آن حضرت در هر زمان و مکان و دعا براى تعجیل فرج آن حضرت به هنگام‏ زیارتش مستحبّ است،و زیارت آن حضرت در سراب شهر سامّراء تاکید بیشترى دارد،و اوست که ظهور و فرمانروایى‏اش‏ یقینى است،و اوست که زمین را پر از عدل‏وداد مى‏کند،چنان‏که از ستم و بیداد پر شده است.» اعمال سایر روزهاى این ماه:از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده:هرکه سه روز آخر ماه شعبان را روزه بدارد و آن را به ماه‏ مبارک رمضان پیوند دهد حق تعلى ثواب روزه دو ماه پى‏درپى را براى او بنویسد.ابو الصّلت هروى روایت کرده:در جمعه آخر ماه شعبان خدمت حضرت رضا علیه السّلام رسیدم،حضرت فرمود،اى ابوالصّلت بیشتر ماه شعبان گذشت،و این‏ روز جمعه آخر آن است.پس تدارک و تلافى کن در انجام آنچه از این ماه باقى مانده و کوتاهییهایى که در گذشته این ماه‏ کرده‏اى،و بر تو باد بر آنچه براى تو سودمند است روى آورى و بسیار دعا و استغفار کرده و قرآن تلاوت کند،و از گناهان خود به سوى خدا توبه کن،تا وقتى ماه مبارک فرا رسد،خود را براى خدا خالص کرده باشى،و امانت و حق کسى را، بر عهده خود مگذار مگر آنکه ادا کنى،و در دل خویش کینه کسى را وامگذار مگر آن‏که بیرون کنى،و گناهى را مگذار جز آن‏که ترک کنى‏ و از خدا بترس،و در امور پنهان و آشکار خود،بر او توکّل کن،که هرکس بر خدا توکّل کند،خدا او را بس است،و در باقیمانده‏ ماه این دعا را بسیار بخوان:
اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِیمَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِیَ مِنْهُ
خدایا اگر در آنچه از ماه شعبان گذشت ما را نیامرزیدى،پس در آن مقدار که از آن باقى مانده است ما را بیامرز.
به درستى که حق تعالى در این ماه،بنده‏هاى بسیارى را به خاطر حرمت ماه مبارک رمضان،از آتش دوزخ برهاند.

فضیلت و اعمال شب نیمه شعبان

شب سیزدهم:اوّل لیالى بیض[شبهاى روشن که عبارتند از شبهاى سیزدهم،چهاردهم و پانزدهم]است،و کیفیت نماز شب‏ سیزدهم و دو شب بعد در اعمال ماه رجب بیان شد.

شب نیمه شعبان:شب بسیار مبارکى است،از امام صادق علیه السّلام روایت شده که از امام باقر علیه السّلام از فضیلت شب نیمه‏ شعبان سؤال شد،ایشان فرمود:این شب پس از شب قدر برترین شبهاست.در این شب خدا فضل خود را بر بندگان سرازیر مى‏کند،و آنان را به بخشش و کرم خویش مى‏آمرزد،پس در تقرّب جستن به سوى خداى تعالى در آن‏ بکوشید،که آن شبى است که خدا به ذات مقدّس خود سوگند یاد کرده،که سائلى را از درگاه خویش با دست خالى بازنگرداند مادام که انجام معصیتى را درخواست نکند،و شب نیمه شعبان شبى است که حق تعالى آن را براى ما قرار داد و در عوض‏ شب قدر که آن را مخصوص پیامبر صلى اللّه علیه و آله فرمود،پس در دعاى و ثنا بر خداى تعالى کوشش کنید…،تا آخر خبر.

از جمله برکات این شب مبارک،ولادت با سعادت حضرت سلطان عصر امام زمان(ارواحنا له الفداء)است‏ که در سحر چنین شبى در سال دویست‏وپنجاه‏وپنج هجرى قمرى در سرّمن‏رأى[سامراى کنونى]واقع شد،و باعث فزونى‏ شرافت این شب مبارک گشت.براى این شب چند عمل دارد است:

اوّل:غسل کردن که باعث تخفیف گناهان است.

دوّم:شب‏زنده‏دارى به نماز و دعا و استغفار،چنان‏که امام زین العابدین علیه السّلام انجام مى‏دادند،و در روایت آمده:هرکه این‏ شب را به رازونیاز و عدابت بپردازد دل او نمیرد در روزى که دلها بمیرند.

سوّم:زیارت امام حسین علیه السّلام که افضل اعمال این شب است و باعث آمرزش گناهان است،و هرکه میل دارد تا ارواح صدوبیست‏ وچهار هزار پیامبر با او دست آشنایى دهند،در این شب امام حسین علیه السّلام را زیارت کند،کم‏ترین حدّ زیارت آن حضرت ان است که‏ بر بالاى بامى برآید و به جانب راست و چپ نظر کند،سپس سر به جانب آسمان برآرد،و با این کلمات حضرت را زیارت کند:
السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ السَّلامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَهُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ
درود بر تو اى ابا عبد اللّه،درود و رحمت و برکات خدا بر تو
و هرکس در هر کجا باشد و در هر زمان آن حضرت را به این شیوه زیارت کند،امید است که پاداش حجّ و عمره براى او نوشته شود.و ما زیارت مخصوص این شب را در باب زیارات به خواست خدا ذکر خواهیم نمود. چهارم:خواندن دعایى که شیخ و سیّد نقل کرده‏اند،و به منزله زیارت امام زمان(صلوات اللّه علیه)است:
اللَّهُمَّ بِحَقِّ لَیْلَتِنَا [هَذِهِ‏] وَ مَوْلُودِهَا وَ حُجَّتِکَ وَ مَوْعُودِهَا الَّتِی قَرَنْتَ إِلَى فَضْلِهَا فَضْلا فَتَمَّتْ کَلِمَتُکَ صِدْقا وَ عَدْلا لا مُبَدِّلَ لِکَلِمَاتِکَ وَ لا مُعَقِّبَ لِآیَاتِکَ نُورُکَ الْمُتَأَلِّقُ وَ ضِیَاؤُکَ الْمُشْرِقُ وَ الْعَلَمُ النُّورُ فِی طَخْیَاءِ الدَّیْجُورِ الْغَائِبُ الْمَسْتُورُ جَلَّ مَوْلِدُهُ وَ کَرُمَ مَحْتِدُهُ وَ الْمَلائِکَهُ شُهَّدُهُ وَ اللَّهُ نَاصِرُهُ وَ مُؤَیِّدُهُ إِذَا آنَ مِیعَادُهُ وَ الْمَلائِکَهُ [فَالْمَلائِکَهُ] أَمْدَادُهُ سَیْفُ اللَّهِ الَّذِی لا یَنْبُو وَ نُورُهُ الَّذِی لا یَخْبُو وَ ذُو الْحِلْمِ الَّذِی لا یَصْبُو مَدَارُ الدَّهْرِ وَ نَوَامِیسُ الْعَصْرِ وَ وُلاهُ الْأَمْرِ وَ الْمُنَزَّلُ عَلَیْهِمْ مَا یَتَنَزَّلُ [یَنْزِلُ‏] فِی لَیْلَهِ الْقَدْرِ ،
خداى به حق این شب و مولود در آن،و به حق حجتّت و موعود او،که به فضیلتش فضیلت دیگرى را قرین ساختى،پس کامل شد کلمه‏ات به راستى و عدالت،براى کلماتت دگرگون سازى نیست،و براى آیاتت پس زنده‏اى نمى‏باشد، نور درخشانت،و پرتو فروزانت،و نشانه روشنت در شب تاریک،آن غایب پوشیده از نظر، که عظیم بوده ولادتش،و شریف است اصل و نسبش،فرشتگان گواه اویند،و خدا یاور و تأیید کننده‏اش آنگاه که وعده ظهورش‏ در رسد و فرشتگان مددکاران اویند،شمشیر خداست که کند نشود،و نور حق است که خاوش نگردد،و با بردبارى است که‏ کارى بى‏منطق انجام ندهند،مدار روزگار است.[پدرانش]نوامیس عصر،و متولّیان حکومت حق‏اند،نازل شده بر آنان آنچه در شب قدر نازل مى‏شود،
وَ أَصْحَابُ الْحَشْرِ وَ النَّشْرِ تَرَاجِمَهُ وَحْیِهِ وَ وُلاهُ أَمْرِهِ وَ نَهْیِهِ اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى خَاتِمِهِمْ وَ قَائِمِهِمْ الْمَسْتُورِ عَنْ عَوَالِمِهِمْ اللَّهُمَّ وَ أَدْرِکْ بِنَا أَیَّامَهُ وَ ظُهُورَهُ وَ قِیَامَهُ وَ اجْعَلْنَا مِنْ أَنْصَارِهِ وَ اقْرِنْ ثَارَنَا بِثَارِهِ وَ اکْتُبْنَا فِی أَعْوَانِهِ وَ خُلَصَائِهِ وَ أَحْیِنَا فِی دَوْلَتِهِ نَاعِمِینَ وَ بِصُحْبَتِهِ غَانِمِینَ وَ بِحَقِّهِ قَائِمِینَ وَ مِنَ السُّوءِ سَالِمِینَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ صَلَوَاتُهُ عَلَى [وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى‏] سَیِّدِنَا مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَ الْمُرْسَلِینَ وَ عَلَى أَهْلِ بَیْتِهِ الصَّادِقِینَ وَ عِتْرَتِهِ النَّاطِقِینَ وَ الْعَنْ جَمِیعَ الظَّالِمِینَ وَ احْکُمْ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُمْ یَا أَحْکَمَ الْحَاکِمِینَ
اصحاب حشر و نشرند،و مفسّران وحى خدا،و والیان امر و نهى حق.خدایا! بر خاتم و قائمشان که پوشیده از عوالم ایشان است درود فرست.خدایا!ما را به درک ایام او و ظهور و قیامش‏ نایل فرما،و از یارانش قرارمان ده،و خوخواهى او قرین کن،و ما را در شمار یاران و دلدادگانش ثبت فرما، و در دولتش شاد و خرّم زنده بدار،و از همنشینى‏اش بهره‏مند ساز و برپادارنده حقش قرارمان ده،و از بدیها به سلامت بدار،اى‏ مهربانترین مهربانان،و سپاس خداى را پروردگار عالمیان،و درودهاى بى‏پایان خدا بر آقایمان محمّد خاتم پیامبران و رسولان، و بر اهل بیت راستگو و خاندان حقگویش باد،و خدا لعنت فرست بر همه ستمکاران،و بین ما و بین آنان‏ داورى کن،اى داورترین داوران.
پنجم:شیخ از اسماعیل بن فضیل هاشمى روایت کرده که گفت: حضرت صادق علیه السّلام این دعا را به من تعلیم داد که آن را در شب نیمه شعبان بخوانم:
أَنْتَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ الْخَالِقُ الرَّازِقُ الْمُحْیِی الْمُمِیتُ الْبَدِی‏ءُ الْبَدِیعُ لَکَ الْجَلالُ وَ لَکَ الْفَضْلُ وَ لَکَ الْحَمْدُ وَ لَکَ الْمَنُّ وَ لَکَ الْجُودُ وَ لَکَ الْکَرَمُ وَ لَکَ الْأَمْرُ وَ لَکَ الْمَجْدُ وَ لَکَ الشُّکْرُ وَحْدَکَ لا شَرِیکَ لَکَ یَا وَاحِدُ یَا أَحَدُ یَا صَمَدُ یَا مَنْ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوا أَحَدٌ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اغْفِرْ لِی وَ ارْحَمْنِی وَ اکْفِنِی مَا أَهَمَّنِی وَ اقْضِ دَیْنِی وَ وَسِّعْ عَلَیَّ فِی رِزْقِی فَإِنَّکَ فِی هَذِهِ اللَّیْلَهِ کُلَّ أَمْرٍ حَکِیمٍ تَفْرُقُ وَ مَنْ تَشَاءُ مِنْ خَلْقِکَ تَرْزُقُ فَارْزُقْنِی وَ أَنْتَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ فَإِنَّکَ قُلْتَ وَ أَنْتَ خَیْرُ الْقَائِلِینَ النَّاطِقِینَ وَ اسْئَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ فَمِنْ فَضْلِکَ أَسْأَلُ وَ إِیَّاکَ قَصَدْتُ وَ ابْنَ نَبِیِّکَ اعْتَمَدْتُ وَ لَکَ رَجَوْتُ فَارْحَمْنِی یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
خدایا تویى زنده به خود پاینده‏ برتر بزرگ،آفریننده روزى‏بخش،زندگى‏بخش میرانند،آغاز کننده پدیدآورنده،بزرگى توراست،برترى‏ توراست،سپاس از آن توست،نعمت و جود،کرم و فرمان،بزرگوارى‏ و شکر تنها توراست،یگانه‏اى،شریکى براى تو نیست،اى یگانه اى یکتا،اى مقصود خلق،اى آن‏که نزاده و زاد هنشده‏ و برایش همتایى نبوه،بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و مرا بیامرز و به من رحمت آر،و نیازهاى مهمّ مرا کفایت فرما، بدهکارى‏ام را ادا کن،روزى‏ام را وسعت ده،به درستى که تو در این شب هر کار استوارى را مقدّر مى‏کنى،و هرکه از خلق خود را بخواهى روزى مى‏دهى،پس مرا روزى ده که تو بهترین روزى‏دهندگانى،تو گفتى و تو بهترین‏ گوینده و سخنگویى:«از فضل خدا بخواهید»بنابر این از فضلت مى‏خواهم،و تو را قصد کردم‏ و به فرزند پیامبرت اعتماد نمودم،و به تو امید بستم،بر من رحم کن،اى مهربانترین مهربانان.
ششم:دعایى را بخواند که حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله در این شب میخواندند
اللَّهُمَّ اقْسِمْ لَنَا مِنْ خَشْیَتِکَ مَا یَحُولُ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ مَعْصِیَتِکَ وَ مِنْ طَاعَتِکَ مَا تُبَلِّغُنَا بِهِ رِضْوَانَکَ وَ مِنَ الْیَقِینِ مَا یَهُونُ عَلَیْنَا بِهِ مُصِیبَاتُ الدُّنْیَا اللَّهُمَّ أَمْتِعْنَا بِأَسْمَاعِنَا وَ أَبْصَارِنَا وَ قُوَّتِنَا مَا أَحْیَیْتَنَا وَ اجْعَلْهُ الْوَارِثَ مِنَّا وَ اجْعَلْ ثَارَنَا عَلَى مَنْ ظَلَمَنَا وَ انْصُرْنَا عَلَى مَنْ عَادَانَا وَ لا تَجْعَلْ مُصِیبَتَنَا فِی دِینِنَا وَ لا تَجْعَلِ الدُّنْیَا أَکْبَرَ هَمِّنَا وَ لا مَبْلَغَ عِلْمِنَا وَ لا تُسَلِّطْ عَلَیْنَا مَنْ لا یَرْحَمُنَا بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
خدایا از خشیتت چنان نصیب ما کن،که بین ما و نافرمانى تو حایل شود،و از طاعتت آنچه که ما را به خشنودى‏ات برساند،و از یقین به قدرى که گرفتاریهاى دنیا را بر ما آسان سازد،خدایا مار را به گوشهایمان و دیدگانمان و نیروهایمان تا گاهى که ما را زنده مى‏دارى بهره‏مند گردان،و آن را وارث ما قرار بده،و انتقام ما را بر عهده کسى قرار ده که بر ما ستم روا داشته،و ما را بر کسى‏که با ما دشمنى ورزیده یارى ده،و مصیبت ما را در دین ما قرار نده،و دنیا را بزرگ‏ترین اندیشه و نهایت دانش ما قرار مده،و آن را که به ما رحم نمى‏کند بر ما چیره مکن، به مهربانى‏ات اى مهربان‏ترین مهربانان.
این دعا دعاى جامع و کاملى است که خواندن آن در اوقات دیگر هم،مغتنم‏ است،و از کتاب«غوالى اللئالى»چنین روایت شده که حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله همواره این دعا را مى‏خواندند. (بیشتر…)