سکوت محض در برابر ولی را از عباس(علیه السلام) یاد بگیریم!

اینکه ما می گوییم ولایت مداری ذوب در ولایت است، یعنی انسان در مقابل ارادۀ مولا یک ارادۀ مستقلی نداشته باشد؟ نه منظور این نیست.
به این معنی است که پیش از آنکه مولا امری بدهد ما آن را بفهمیم، قبل از اینکه بگوید در همان جایگاهی بایستم که آقا می خواهد من را در آنجا ببیند. خودم وظیفه ام را پش از اینکه بگوید انجام بدهم.
این ۳۱۳ یار امام زمان (علیه السلام) که جنبش نهضت را رهبری می کنند، مزّیتشان نسبت به دیگران چیست؟
اینها خصوصیاتشان این است که می فهمند الآن حضرت چه اراده ای می کنند؟

این همان خصوصیتی است که انسانی را می کند عباس بن علی(علیه السلام) را میکند حضرت عباس(ع)
ایشان در تمام مسیر یکبار هم سوالی از امام حسین(علیه السلام) نکردند، یعنی سکوت محض!
سکوتی که حاکی از آن است که هرچه که لازم باشد من بدانم و بفهمم آقا به من می گویند و من فقط وظیفه ام اطاعت کردن است.

? بخشی از سخنرانی حجت الاسلام کرمی در هیئت روضه العباس (علیه السلام) – شب نهم محرم؛۱۱ آبان ۱۳۹۳

تمام شیعیان جهان، یا تمام مسلمین جهان؟

 

? «سالروز رحلت حضرت رسول اکرم (ص) را به تمام شیعیان جهان تسلیت عرض می کنیم.»
این زیرنویسِ امروزِ تعداد زیادی از شبکه های تلویزیونی بود و بر زبان تعداد زیادی از گویندگان و مجریان رسانه‌های دیداری و شنیداری ایران و حتی بسیاری از سخنران‌ها و مداحان جاری شد.
چه چیزی باعث می‌شود که رحلت رسول اکرم (ص) که باعث تأثر همه مسلمین جهان است فقط به شیعیان جهان تسلیت گفته می شود؟ آیا گویندگان این عبارت‌ها در رسانه‌ای که برای عموم مردم ایران پخش می‌شود، تصور می‌کنند که هیچ اهل سنتی در این کشور زندگی نمی‌کند؟ یا اینکه کلاً وجود نبی مکرم (ص) را مختص به شیعیان می‌دانند و باقی امت اسلام را دست خالی از میدان بیرون می‌کشند؟
متأسفانه سال‌هاست که این روش به یک عادت گفتاری تبدیل شده است که در مناسبت های دینی، فقط شیعیان را مخاطب برنامه قرار می‌دهند و دیگران را از دایرۀ مخاطبین خارج می کنند.
آیا دست‌اندرکاران این برنامه‌ها و گویندگان این جملات تا حالا با خود فکرکرده‌اند که اهل سنت شنونده یا بینندۀ برنامه، از این که فکر می‌کنند به هیچ انگاشته شده‌اند چه حس و حالی به آن‌ها دست می دهد؟ آیا از تبعات این اختصاصی‌سازی بزرگان دینی آگاهی دارند؟
متأسفانه این نگرش محدود و این اختصاصی‌سازی تا حدی در ذهن‌ها رسوخ کرده است که بعضی‌ها با دیدن اشتیاق و علاقه یک اهل سنت به امامان، متعجب می شوند و می گویند «با وجود اینکه سنی است، امام علی (ع) را دوست دارد.» و….
یکی از دوستان اهل سنت که از تاجیکستان آمده بود گلایه می کرد و می گفت که به حرم امام رضا (ع) رفته بودم. سخنرانی که در حرم در حال ایراد سخن بود گفت: « یا امام رضا، تو چقدر کریم و بزرگوار هستی که یک سنی هم به حرم تو می آید!»
می گفت:« خیلی ناراحت شدم. مگر ما را اینها چه تصور کرده اند که در باره ی ما این گونه قضاوت می کنند.»
حدود دو سه هفتۀ دیگر هفتۀ وحدت آغاز می‌شود و باز یک عالم شعر و شعار و تبلیغات برای وحدت مسلمین از رادیو و تلویزیون ها نشر می‌شود. آیا اهمیت به وحدت مسلمین فقط در حد یک هفته شعار و تبلیغات است یا اینکه رسانه‌ها و مبلغان مذهبی در طول سال باید از هر نکته‌ای که به این وحدت صدمه می‌زند جلوگیری کنند و برنامه‌سازی‌ها طوری باشد که در طول سال وحدت و همدلی بین اهالی دو مذهب بیشتر شود؟ یک هفته حرف از وحدت می‌زنیم و بعد در طول سال دوباره راه خودمان را می‌رویم و هیچ برنامه‌سازی در طول سال برای حفظ وحدت مسلمین نداریم. رهبر معظم انقلاب اسلامی آیت‌الله خامنه‌ای می‌فرمایند: « شخص شخیص نبی مکرم اسلام(ص) یک نقطه ی اصلی و محوری برای اتحاد همه ی گروه های اسلامی است. دلهای همه لبالب از محبت پیغمبر است. همه ی آحاد امت اسلامی عاشق و دلباخته ی این بنده ی برگزیده ی خدا و این انسان والای سراسر تاریخند. این را وسیله ی وحدت و محور اتحاد امت اسلامی قراربدهند و امت اسلامی به هم نزدیک بشوند.»

?زینب بیات