خودبینى هرگز!

یکى از یاران حضرت عیسى ^{علیه السلام} که قد کوتاهى داشت و همیشه در کنار حضرت دیده مى شد، در یکى از مسافرتها که همراه عیسى علیه السلام بود، در راه به دریا رسیدند.

حضرت عیسى با یقین خالصانه گفت :

((بسم الله )) و بر روى آب حرکت کرد!

مرد کوتاه قد، هنگامى که دید عیسى بر روى آب راه مى رود، با یقین راستین گفت :

بسم الله ، و روى آب به راه افتاد تا به حضرت عیسى رسید. در این حال مرد دچار خودبینى و غرور شد و با خود گفت :

عیسى روح الله روى آب راه مى رود و من هم روى آب راه مى روم ، بنابراین ، عیسى چه فضیلتى بر من دارد؟ هر دو روى آب راه مى رویم .

همان دم یک مرتبه زیر آب رفت و فریادش بلند شد:

((اى روح الله مرا بگیر و از غرق شدن نجاتم ده !))

حضرت عیسى دستش را گرفت و از آب بیرون آورد و فرمود: اى مرد مگر چه گفتى که در آب فرو رفتى ؟

مرد کوتاه قد گفت :

من گفتم ، همان طور که روح الله روى آب راه مى رود، من نیز روى آب راه مى روم . پس با این حساب چه فرقى بین ماست! خودبینى به من دست داد و به کیفرش گرفتار شدم.

حضرت عیسى فرمود:

تو خود را (در اثر خودبینى) در جایگاهى قرار دادى که شایسته آن نبودى بدین جهت خداوند بر تو غضب نمود و اکنون از آنچه گفتى توبه کن!

مرد توبه کرد و به رتبه و مقامى که خدا برایش قرار داده بود بازگشت و موقعیت خود را دریافت.

امام صادق ^{علیه السلام} پس از نقل این قضیه فرمود:

((فاتقو الله و لا یحسدن بعضکم بعضا.))

((پس شما نیز از خدا بترسید و پرهیز کار باشید و به همدیگر حسد نورزید.))