پیشگویی راهب درباره حضرت محمد صل الله علیه و آله

در یکی از سالها ابوطالب همراه کاروان قریش برای تجارت عازم شام شد. بنا به تقاضای محمد صل الله علیه و آله ( که بر حسب اختلاف مورّخان در آن هنگام ۸،۹،۱۲ یا ۱۳ ساله بود) ابوطالب او را نیز به همراه خود برد. زمانی که کاروان به «بُصرٰی»(۱) رسید در کنار صومعه‌ای به استراحت پرداخت. در آن صومعه راهبی به نام بحیرا زندگی می‌کرد که عالم بزرگ مسیحیان بود.

در میان جمعیت برادرزاده ابوطالب توجه وی را جلب کرد زیرا برخی از نشانه‌هایی را که او درباره پیامبر موعود می‌دانست، در محمد صل الله علیه و آله مشاهده کرد. او پس از اندکی گفت‌و گو با محمد صل الله علیه و آله و طرح پرسش‌هایی از او از نبوت آینده محمد صل الله علیه و آله خبر داد و به ابوطالب سفارش کرد که از او مراقبت و از گزند یهود حفظ کند. (۲)

تذکر چند نکته درباره این حادثه

۱. این حادثه در برخی از منابع تاریخی و حدیثی به صورت مختصر و در برخی دیگر با شاخ و برگ و تفصیلات نقل شده است. اما اصل قضیه جای شبهه و تردید نیست. زیرا قرآن مجید در آیات متعدد پیشگویی پیامبران پیشین از بعثت حضرت محمد صل الله علیه و آله را نقل کرده بر آگاهی علمای اهل کتاب از نشانه‌های او وشناخت آنان در این زمینه تاکید می‌کند.(۳) و همچنین پیشگویی‌های متعدد اهل کتاب از بعثت پیامبر صل الله علیه و اله در کتب تاریخ و حدیث نقل شده است.(۴)

۲. نشانه‌هایی که علمای اهل کتاب درباره محمد صل الله علیه و اله در اختیار داشتند. برخی مربوط به زندگی شخصی و ویژگی‌های بدنی او از قبیل یتیمی در کودکی سیما نام و برخی دیگر مربوط به ویژگی‌های خانوادگی و قبیلگی او مانند عرب بودن ازدواج با زنی با شخصیت و … بوده است. از بارزترین نشانه‌های بدنی حضرت خال درشتی بین دو کتف او بوده که «خال نبوت» یا «مُهر نبوت» نامیده می‌شد. (۵)

۳. پیشگویی بحیرا تنها برای کاروانیان تازگی داشت زیرا نه تنها ابوطالب بکله سایر بشتگان نزدیک محمد صل الله علیه و آله نیز از آینده درخشان او خبر داشتند. (۶)

منابع:

۱. قصبه‌ای در سرزمین حوران از توابع دمشق. معجم البلدان یاقوت حموی ج۱ ص ۴۴۱

۲. السیره النبویه ابن هشام ج۱ ص۱۹۱، تاریخ الامم و الملوک طبریج۲ ص۱۹۵، سنن ترمذی ج۵، المناقب باب ۳ ص۵۹۰، بحارالانوار ج۱۵ ص۴۰۹

۳. بقره آیات ۴۱،۴۲، ۸۹، ۱۴۶ اعراف ۱۵۷،انعام ۲۰ صف۶

۴. راز بزرگ رسالت، جعفر سبحانی ص۲۶۲

۵. بیهقی ص۱۹۵، سنن ترمذی، المناقب باب ۳ ص ۵۹۰

۶. تاریخ یعقوبی، ج۲ ص ۱۱ اصول کافی ج۱ ص۴۴۷

فضیلت تهلیل ماثور

دوازدهم:شیخ برقى به‏ سند موثّق از امام صادق علیه السّلام روایت کرده:هرکه پس از فارغ شدن از نماز،پیش از آن‏که زانوهاى خود را،از جاى خویش حرکت‏ دهد،ده مرتبه این تهلیل را بخواند،حق تعالى چهل هزار گناه او را محو مى‏کند،و چهل هزار حسنه براى او مى‏ نویسد،و چنان است که گویادوازده مرتبه‏ قرآن را ختم کرده باشد و نیز فرمود:من صدر مرتبه مى ‏خوانم،ولى براى شما ده مرتبه کافى است.
اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ اِلها واحِدا اَحَدا صَمَدا لَمْ یَتَّخِذْ صاحِبَهً وَلا وَلَدا.
گواهى مى ‏دهم که معبودى جز خدا نیست،یگانه است و شریکى براى او نمى‏ باشد،معبود یگانه و یکتا و بى‏نیاز است،نه همسرى گرفته‏ و نه فرزندى.

فضیلت بسیارى براى این تهلیل وارد شده،به ویژه در تعقیب نماز صبح و شام و به هنگام طلوع و غروب‏ آفتاب. سیزدهم:کلینى و ابن بابویه و دیگران،به سندهاى صحیح از امام صادق علیه السّلام روایت کرده‏اند:جبرییل در زندان‏ نزد یوسف علیه السّلام آمد و گفت:پس از هر نماز بگو:
اَللّهُمَّ اجْعَلْ لى فَرَجا وَمَخْرَجا وَارْزُقْنى مِنْ حَیْثُ اَحْتَسِبُ وَمِنْ حَیْثُ لا اَحْتَسِبُ
خدایا براى من گشایشى و راه بیرون رفتن از مشکلات قرار ده،و از جایى که گمان مى‏برم، و هم از جایى که گمان نمى‏برم به من روزى ده.

چهاردهم:نویسنده کتاب«بلد الأمین»از حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله‏ روایت کرده هرکه بخواهد خدا در روز قیامت او را بر اعمال زشتش آگاه نسازد،و پرونده گناهانش نگشاید، باید پس از هر نماز بخواند:
اَللّهُمَّ اِنَّ مَغْفِرَتَکَ اَرْجى مِنْ عَمَلى وَاِنَّ رَحْمَتَکَ اَوْسَعُ مِنْ ذَنْبى اَللّهُمَّ اِنْ کانَ ذَنْبى عِنْدَکَ عَظیما فَعَفْوُکَ اَعْظَمُ مِنْ ذَنْبى اَللّهُمَّ اِنْ لَمْ اَکُنْ اَهْلا اَنْ تَرْحَمَنى فَرَحْمَتُکَ اَهْلٌ اَنْ تَبْلُغَنى وَتَسَعَنى لاَِنَّها وَسِعَتْ کُلَّ شَىْءٍ بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّحِمینَ
خدایا آمرزش تو،امیدبخش ‏تر از عمل من،و رحمتت وسیع‏تر از گناه من است،خدایا اگر گناهانم نزد تو بزرگ است،گذشت تو از گناه من بزرگ‏تر است،خدایا اگر سزاوار نبودم که به من رحم کنى،رحمت تو سزاوار است که به من دررسد،و مرا فرا گیرد،زیرا رحمت تو هر چیز را فرا گرفت،به مهربانى‏ات اى مهربان‏ترین مهربانان.

پانزدهم:کفعمى از حضرت رسالت‏پناه صلى اللّه علیه و آله روایت کرده که مردى از روى‏ بیمارى و تنگدستى به آن حضرت شکایت کرد،حضرت فرمود:پس از هر نماز واجب چنین بگو:
تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَىِّ الَّذى لا یَمُوتُ وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لَمْ یَتَّخِذْ صاحِبَهً وَلا وَلَدا وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَریکٌ فِى الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِىُّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبیرا.
توکل کردم بر زنده‏اى که هرگز نمى‏میرد،و ستایش خداى را که برنگزیده همسرى و نه فرزندى،و در فرمانروایى‏ شریکى براى او نیست،و براى او سرپرستى از روى خوارى نیست،و بزرگ شمار او را بزرگ‏ شمردنى شایسته.

و در روایت دیگرى فرمود:هیچ‏ سختى برایم روى نداد،مگر آن‏که جبرییل در برابرم،تمّثل یافت و گفت:این دعا را بخوان.و در احادیث معتبر وارد شده:براى‏ وسوسه‏ هاى درونى و قرض و پریشانى و بیمارى باید این دعا را به کرّات خواند.و در بعضى روایت در ابتداى آن:
لاحَوْلَ وَلاقُوَّهَ اِلاّ بِاللّهِ.
هیچ نیرو و جنبشى نیست جز به خداى والاى بزرگ.

آمده است.شانزدهم:شیخ مفید،در کتاب«مقنعه»در تعقیب هر نماز این دعا را آورده:
اَللّهُمَّ انْفَعْنا بِالْعِلْمِ وَزَیِّنّا بِالْحِلْمِ وَجَمِّلْنا بِالْعافِیَهِ وَکَرِّمْنا بِالتَّقْوى اِنَّ وَلِیِّىَ اللَّهُ الَّذى نَزَّلَ الْکِتابَ وَهُوَ یَتَوَلَّى الصّالِحینَ
خدایا ما را هب دانش سود ده،و به بردبارى بیاراى،و به عافیت زیبا گردان،و به تقوا گرامى دار، به درستى که سرپرست من خدا است که قرآن را نازل کرد،و او شایستگان را سرپرستى مى‏کند.