سقیفه و غدیر – سوال پنجاه و نهم

در ارتباط با بیان اهل سنت در مورد ایه ۳۹ سوره فتح که می فرماید:
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ تَراهُمْ رُکَّعاً سُجَّداً یَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً سِیماهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ
استدلال شما واضح و قانع کننده بود. اینک برای بنده روشن شد که تفسیر اهل سنت از این آیه و ربط دادن آن به خلفای راشدین و اثبات ترتیب خلفا، ساخته و پرداخته افراد کم عقل بوده است. حال از جنابعالی استدعا دارم مستدل توضیح بفرمایید که به چه دلیل این آیه در مورد علی علیه السلام می باشد؟

✍️پاسخ (بخش اول)

بله از حسن نیت جنابعالی تشکر می کنم. خوب است بدانید که بزرگان علماء شما همچون طبرانی، محمد بن یوسف گنجی شافعی به صورت مستند از ابن عباس و دیگران، تا سی صد آیه از قرآن را درباره امیرالمومنین علی علیه السلام ثبت نموده اند.
بنابراین تصدیق خواهید نمود که شیعه برای اثبات مقام امیرالمومنین احتیاجی به جعل و وضع ندارد که بزور آیه ای را به آن حضرت مربوط نماید. مقام و منزلت آن حضرت همچون خورشید در روز، ظاهر و هویدا است.
محمد بن ادریس شافعی از علماء خودتان می گوید:
من تعجب می کنم از حال علی علیه السلام چه آنکه دشمنان آنحضرت از بغض و کینه فضائل ایشان را نقل نمی کنند و دوستان ایشان نیز از ترس و تقیه از ذکر مناقب ایشان خودداری می کنند. مع ذالک تمام کتابها از فضائل و مناقب آنحضرت پُر است.
اما برای پاسخ به این سوال اگر حوصله کنید در ادامه، توضیحات مختصری خدمتتان عرض خواهم کرد.

اولا》 در مورد “والذین معه” در این آیه اگر با دیده انصاف و حقیقت توجه نمایید تصدیق خواهید کرد که مولانا علی علیه السلام در این خصیصه اولی از ابوبکر و تمام مسلمین است که مشمول این آیه واقع شود. زیرا از حین طفولیت مخصوصا از اول بعثت با رسول اکرم صلی الله علیه و آله بوده است. زمانی علی علیه السلام با پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله بود که ابوبکر و عمر و عثمان و تمام مسلمین منحرف از دین و توحید و غرق در بت پرستی بودند.
✔️چنانچه اکابر علماء شما مانند بخاری و مسلم در صحیحین خود و امام احمد حنبل در مسند و ابن عبد البر در صفحه ۲۲ جلد سوم استیعاب و امام ابوسعید الرحمن نسائی در خصائص العلوی وسبط ابن جوزی در صفحه ۶۳ تذکره و شیخ سلیمان بلخی حنفی در باب ۱۲ ینابیع الموده از ترمذی و مسلم و محمد بن طلحه شافعی در فصل اول مطالب السول و ابن ابی الحدید در صفحه ۲۵۸ جلد سیم شرح نهج البلاغه و ترمذی در صفحه ۲۱۴ جلد دوم جامع و دیگران از علماء شما با مختصر کم و زیادی در الفاظ از انس بن مالک و دیگران نقل نموده اند که:
?️”بعث النبی فی یوم الاثنین و آمن علی یوم الثلاث”
پیغمبر روز دوشنبه مبعوث به رسالت شد و علی در روز سه شنبه ایمان آورد.
✔️و نیز طبری در صفحه ۲۴۱ جلد دوم تاریخ خود و ابن ابی الحدید در صفحه ۲۵۶ جلد سوم شرح نهج البلاغه و ترمزی در صفحه ۲۱۵ جلد دوم جامع و دیگران از ابن عباس روایت کرده اند که: “اول من صلی علی” یعنی اول کسی که نماز گذارد علی بود.
✔️البته از این قبیل اخبار در کتب شما بسیار است مثلا ابن ابی الحدید از صفحه ۳۷۵ تا صفحه ۳۷۸ جلد اول شرح نهج البلاغه اخبار بسیاری از طرق روات و علماء خودتان نقل نموده که علی علیه السلام از همه مسلمین اسبق در اسلام و ایمان بوده و در آخر از قول رسول الله صلی الله علیه و آله نقل می کند که ایشان فرمود:
هفت سال ملائکه بر من و بر علی صلوات فرستادند زیرا که در این مدت کلمه شهادت از احدی به آسمان برنخواست مگر از من و علی.

✔️بنابراین ملاحظه می فرمائید که علی آن کسی است که از اول با رسول خدا صلی الله علیه و آله بوده، پس اولی و احق است که ایشان را مشمول “والذین معه” بدانیم نه آن کسی که چند شبی در مسافرت غار با پیغمبر بوده است!

(بخش دوم)

ثانیا》 در مورد “اشداء علی الکفار” چنانچه به وقایع تاریخ بدون تعصب توجه کنید تصدیق خواهید نمود، آن مرد شجاع که مایه فخر و مباهات اسلام و مسلمین است و وجودش سبب فتح و پیروزی لشکر اسلام بود امیرالمومنین علی بن ابیطالب علیه السلام بوده است، که اگر در جنگی حاضر نمی شد فتح حاصل نمی گردید.
چنانچه در خیبر که آنحضرت درد چشم داشت و نمی توانست به میدان برود روز اول رسول اکرم صلی الله علیه و آله علم و پرچم مسلمین را به ابوبکر دادند انها مقابل یهود مختصر جنگی نموده شکست خورده و برگشتند. روز دوم علم را به عمر بن خطاب دادند ولی هنوز در مقابل یهود نرسیده، ترسیدند و فرار کردند.
نهایتا علی علیه السلام به دعای رسول اکرم صلی الله علیه و آله شفا یافتند و پس از حمله به دشمن فتح قلعه خیبر بدست آن حضرت واقع شد.
وقایع غزوه خیبر از وقایع مهم تاریخی دوره زندگی رسول اکرم صلی الله علیه و آله می باشد که جمیع علماء و مورخین خودتان به نقل آن پرداخته اند. از جمله محمد بن اسماعیل بخاری در صفحه ۱۰۰ جلد دوم صحیح چاپ مصر سال ۱۳۲۰ و مسلم بن حجاج در صفحه ۳۲۴ جلد دوم صحیح چاپ مصر سال ۱۳۲۰ که از معتبرترین علماء اهل سنت هستند صریحا نوشته اند که در جریان غزوه تبوک عمر دو مرتبه از میدان جنگ فرار کرده و برگشت.
در غزوه احد که مسلمین همگی فرار کردند فقط علی علیه السلام بود که به یاری پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله شتافت تا منادی غیبی ندا داد “لا سیف الا ذوالفقار لافتی الا علی”.
بنابراین تصدیق خواهید نمود که با استناد وقایع تاریخ شدت و غلظت و شجاعتی از عمر نمی توان سراغ گرفت که مشمول “اشداء علی الکفار” باشد، بلکه او فردی بوده که در مقابل دشمن جا خالی نموده و از معرکه فرار کرده است.
بنابراین واجد این صفت بزرگ هم کسی نیست جز امیرالمومنین علی علیه السلام که در تمام جنگها شخصا شدید الغضب بر کفار و غالب بر آنها می آمده است.

(بخش سوم)

ثالثا 》در مورد “رحماء بینهم” که اشاره کردید اهل سنت انرا به عثمان بن عفان، که او را بسیار رقیق القلب و رحم دل می دانند منتصب می کنند، متاسفانه باید عرض این عقیده نیز به شهادت تاریخ با حال و اخلاق ایشان مطابقت ندارد و دلایل برای این ادعا بسیار است. لذا در ادامه به اقداماتی اشاره خواهم کرد که به اراده و دستور ایشان انجام شد و در تمام بلاد مسلمین ظلم و فساد بحد افراط رسید. فریادها بلند شد و هر کس از هر کجا آمد و نامه تظلم به دربار خلافت آورد تردش کردند. حاکمان منصوب ایشان اموال مردم را به تاراج بردند و کسی نبود تا متوجه درد و رنج آنها شود.
و اما در مورد اقدامات عثمان، در کتب معتبره خودتان همچون صحاح سته و از جمله جلد اول کتاب مروج الذهب صفحه ۴۳۳ الی ۴۳۵ از مسعودی و جلد اول شرح نهج البلاغه از ابن ابی الحدید ثبت است که:
۱) پس از مرگ عمر، در مجلس شوری برای انتخاب خلیفه، عبدالرحمن بن عوف با عثمان بیعت نمود تا علاوه بر کتاب خدا و سنت پیغمبر و طریقه شیخین، بنی امیه را روی کار نیاورد و بر مردم مسلط نکند. اما وقتی بر امر خود مستقر شد کاملا برخلاف آن عمل نمود. بنی امیه را بر جان و مال و ناموس مردم مسلط نمود و این اولین لکه ننگ بزرگی بود که دامن او را آلوده ساخت.
۲) خانه ای ساخت از سنگ و درهای آنرا از ساج و سرو قرار داد و اموال بسیار جمع نمود.
۳) علاوه بر بذل و بخشش بیجا به بنی امیه بدون مجوز شرعی خمس بلاد ارمنیه را که در زمان او فتح شد بعلاوه صد هزار درهم از بیت المال به مروان واگذار کرد.
۴) چهار صد هزار درهم به عبدالله بن خالد و صد هزار درهم به حکم ابن ابی العاص ملعون و طرد شده رسول الله و دویست هزار درهم به ابوسفیان واگدار نمود.
۵) ابن ابی الحدید در صفحه ۶۸ جلد اول شرح نهج البلاغه ثبت نموده، زمانی که عثمان کشته شد در نزد خزانه دار شخصی خودش یکصد و پنجاه هزار دینار و دو کرور درهم وجه نقد موجود بود. این مباِلغ به غیر از گاو و گوسفند و شتری بود که بی حساب در بیابان ها داشت و املاک وی در وادی القری و حنین، یکصد هزار دینار ارزش داشت. در واقع این نوع عملکرد او سبب شد تا بزرگان بنی امیه و غیره که روی کار آمده بودند، به غارت اموال مردم مشغول شوند چرا که معروف است، “الناس علی دین ملوکهم”.

بنابراین ملاحظه می فرمائید که تفسیر ساختگی اهل سنت در مورد خلیفه عثمان نیز مصداق نداشته و در ادامه، ان شاءالله توضیح خواهیم داد که این بخش از آیه فوق نیز به امیرالمومنین علی علیه السلام اختصاص دارد.