اعتقادات ۷۷

 

آیا باید به شانس معتقد باشیم:

 

در منابع و روایات دین اسلام، چیزی به اسم شانس وجود نداره. اینکه همینطوری و بدون علت، خیر یا شری از روی خوش شانسی یا بد شانسی به کسی برسه، حقیقت نداره. در واقع اعتقاد داشتنِ به شانس ، زیر سوال بردن حکیم بودن خداست .

ما معتقد به قدر و قضای الهی هستیم و روزی و مقدرات و قضای امورات ما بدست خداست. خداوند متعال به صراحت در آیات ۳۹ و ۴۰ سوره نجم تاکید کرده که:

وَأَن لَّیْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَىٰ.

ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻠﺎﺵ ﻛﺮﺩﻩ [ ﻫﻴﭻ ﻧﺼﻴﺐ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﻯ ]ﻧﻴﺴﺖ ،(۳۹)

وَأَنَّ سَعْیَهُ سَوْفَ یُرَىٰ.

ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻠﺎﺵ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛(۴۰)

 

لذا اگه خیر یا شری مکرراً برای کسی اتفاق میفته، این برمیگرده به نتیجه نیات یا اعمال خودش که خدا هم به تبع رفتار خود شخص، براش تقدیرات یا قضاهایی در نظر میگیره. ولی چون فهم بشری علت این اتفاقات رو نمی دونه، فکر میکنه که این مربوط میشه به خوش شانسی یا بدشانسی افراد و لذا بشر رو به سمت خرافه می کشونه.

ضرب المثلی هست که میگه: از هر دست که بدی، از همون دست هم میگیری. یکی از مصادیق این ضرب المثل در همین موضوع شانسه. بعضیها دارای قلبی خیر خواه هستند یا دائم دست به خیر هستند. مسلما هم خلق الله و هم خدای تعالی از اون راضی میشند و نتیجهٔ این رضایت میتونه این باشه که این شخص، در شرایط ظاهری یکسان با سایرین، بیشتر از دیگران کسب خیر میکنه. مردم هم که از اصل قضیه خبر ندارند، فورا چیزی به اسم شانس رو علم کرده و به اون نسبت میدند. البته برعکس این حالت هم برای بدشانس معرفی کردن کسی وجود داره.

البته مواردی مثل شکرگذری، حسن ظن، دعا و … هم میتونه در رسیدن خیر یا محروم شدن از اون موثر باشه.

 

امیرالمومنین علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرمایند:

خداوند روزیها را مقدر فرمود و آنها را زیاد و کم بصورت عادلانه تقسیم نمود، تا از این طریق سپاسگذاری و شکیبائی توانگر و تهی دست را به آزمایش گذارد (نهج البلاغه، خ ۹۱).

 

پس باید معتقد باشیم که در صراط مستقیم، چیزی به اسم شانس وجود نداره اما اینکه توفیقات کسی زیاد باشه هم بر میگرده به کارهایی که قبلا کرده .

حدیث روز

پرهیز از دروغ

امام سجاد سلام الله علیه:

 اِتَّقُوا الْکَذِبَ الصَّغیرَ مِنْهُ وَالْکَبیرَ، فى کُلِّ جِدٍّ وَهَزْلٍ فَإِنَّ الرَّجُلَ إِذا کَذِبَ فِى الصَّغیرِ اجْتَرَأَ عَلَى الْکَبیرِ؛

از دروغ کوچک و بزرگش، جدّى و شوخیش بپرهیزید، زیرا انسان هرگاه در چیز کوچک دروغ بگوید، به گفتن دروغ بزرگ نیز جرئت پیدا مى‏کند.

تحف العقول، ص ۲۷۸؛ میزان الحکمه، ج ۱۰، ص ۶۶٫