زیارت عاشورا حدیث قدسی

چه کسی اولین بار زیارت عاشورا را برای مردم خواند؟

زیارت عاشورا حدیث قدسی است و اولین کسی که از اهلبیت علیهم السلام متن زیارت عاشورا را برای عموم مردم خواند، امام باقر علیه السلام است که فرمود پدرم، او از پدرش او از جد ما از پیامبر (صلی الله علیه و آله) و از جبرئیل و جبرئیل از خداوند متعال نقل کردند که خداوند فرمود: السلام علیک یا أبا عبدالله. یعنی متن زیارت در بین اهلبیت علیهم السلام بوده است.

مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح نقل می‌کند امام صادق فرمود: از پدرم از پدرش تا امیرالمؤمنین از پیامبر (صلی الله علیه و آله) و پیامبر از جبرئیل و جبرئیل از خداوند متعال نقل می ‌کند که خداوند فرمود: بسم الله الرحمن الرحیم السلام علیک یا اباعبدالله تا آخر زیارت.

 راز سجده آخر زیارت عاشورا

ابتدا که این زیارت به وسیله حدیث قدسی بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) وارد شد، سجده نداشته است و سجده آن در روز عاشورا به وجود آمده است که سیدالشهدا از صبح روز عاشورا بنا به مناسبتی فرازی از زیارت را می‌ خواندند و تا موقعی که حضرت به شهادت رسیدند تمام فرازهای زیارت را خواندند و بعد به شهادت رسیدند و این فراز سجده خوانده نشد تا زمانی که آن ملعون لعین بالای سر حضرت آمد تا سر مبارک ایشان را از تن جدا کند از جلو نتوانست سر را جدا کند، پیکر را برگرداند و سر را از قفا جدا کرد؛ وارد شده است که وقتی پیشانی حضرت به خاک افتاد حضرت این فراز انتهایی را شروع کرد و فرمود: «اللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاکِرِینَ» و این خیلی مهم است و به این علت این فراز سجده دار شده است؛ شما اینجا کلمه سجده ای را اینجا نمی بینید، با اینکه در آیات قرآن در تمام موارد واجب و مستحب، کلمه سجده وارد شده است چرا که حضرت در حال سجده عرضه می دارند: «اللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاکِرِینَ»؛ هم علت سجده دار شدن مشخص است، و هم اینکه حضرت در چه حالی بوده اند؟؛ نه در حالی که حضرت علی اکبر یا طفلشان را از دست داده اند یا از اسب افتاده اند، در حالی حضرت به اینجا رسیده که به پیکر بی جان حضرت رحم نمی کنند و می ‌خواهند سر حضرت را از بدن جدا کنند در این حال حضرت شاکر و حامد خداوند است اینجا باید صبر سیدالشهدا را مزه مزه کرد.

مورچه و حضرت سلیمان علیه السلام

روزی حضرت سلیمان (علیه السلام) در کنار دریا نشسته بود ، نگاهش به مورچه ای افتاد که دانه گندمی را باخود به طرف دریا حمل می کرد .سلیمان (علیه السلام) همچنان به او نگاه می کرد که دید او نزدیک آب رسید.

در همان لحظه قورباغه ای سرش را از آب دریا بیرون آورد و دهانش را گشود ، مورچه به داخل دهان او وارد شد ، و قورباغه به درون آب رفت.
سلیمان مدتی در این مورد به فکر فرو رفت و شگفت زده فکر می کرد ، ناگاه دید آن قورباغه سرش را از آب بیرون آورد و دهانش را گشود ، آن مورچه از دهان او بیرون آمد، ولی دانه ی گندم را همراه خود نداشت .

سلیمان(علیه السلام) آن مورچه را طلبید و سرگذشت او را پرسید.

مورچه گفت : ” ای پیامبر خدا در قعر این دریا سنگی تو خالی وجود دارد و کرمی در درون آن زندگی می کند . خداوند آن را در آنجا آفرید او نمی تواند از آنجا خارج شود و من روزی او را حمل می کنم . خداوند این قورباغه را مامور کرده مرا درون آب دریا به سوی آن کرم حمل کرده و ببرد .

این قورباغه مرا به کنار سوراخی که در آن سنگ است می برد و دهانش را به درگاه آن سوراخ می گذارد من از دهان او بیرون آمده و خود را به آن کرم می رسانم و دانه گندم را نزد او می گذارم و سپس باز می گردم وبه دهان همان قورباغه که در انتظار من است وارد می شود او در میان آب شناوری کرده مرا به بیرون آب دریا می آورد و دهانش را باز می کند ومن از دهان او خارج میشوم .”

سلیمان به مورچه گفت :” وقتی که دانه گندم را برای آن کرم میبری آیا سخنی از او شنیده ای ؟”
مورچه گفت آری او می گوید :
ای خدایی که رزق و روزی مرا درون این سنگ در قعر این دریا فراموش نمی کنی رحمتت را نسبت به بندگان با ایمانت فراموش نکن…

خصیصه خاص سیدالشهدا علیه السلام

مقام نورانیّت؛ پایه‏ ى مقام خلافت، و اساس نبوّت و رسالت و وصایت‏

 انسان که خلیفه اللَّه و مظهر کامل‏ترین تجلّیات حقّ است، می‏تواند در مرتبه‏ اى قرار گیرد که به حساب سعه‏ ى ظرفیّت وجودى، به طور کامل، از آن منزلت نورانیّت بهره‏ مند شود، به شرط آن که هیچ حجابى میان او و منزلت نورانیّت وى- از جهت قذرات طینت، و یا توجّه به عالم طبیعت- حاصل نشده باشد؛ وگرنه میزان بهره‏ مندی اش از آن مقام، به حساب غلظت و رقّت حجاب است.

 انبیا و اوصیا- علیهم‏ السّلام-، چون هرگز حجابى بین آن‏ها و فطرت‏شان نبوده و نخواهد بود- البتّه با تفاوتى که بین رسول اکرم- صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم- و ائمّه‏ ى اطهار- علیهم‏ السّلام- با دیگر انبیا و اوصیا- علیهم ‏السّلام- است- لذا همیشه از منبع نور و مقام ‏نورانیّت حقّ سبحانه بهره‏ مند هستند، و از این نظر می توانند به اذن خدا و با حفظ جنبه ‏ى عبودیّت و بندگى و فقر، مانند حقّ سبحانه، علم و آگاهى داشته باشند که این، همان مقام خلیفه اللّهى است؛ چنان که در دعاى رجبیّه که از ناحیه‏ ى مقدّسه صادر شده، آمده است:
«لا فَرْقَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَها إِلّا أَنَّهُمْ عِبادُکَ وَ خَلْقُکَ.»
و هیچ فرقى میان تو و آنان نیست جز آن که آنان، بنده و آفریده ‏ى تواند.

کتاب فروغ شهادت، ص: ۲۶

اعتقادات ۷۴

 

اعتقاد صحیح نسبت به لعن:

 

تبری و دوری جستن از دشمنان اهل بیت علیهم السلام ، از فروع دین مبین اسلامه و لعن کردن نوعی از تبری است. لعن کردن یعنی درخواست دور بودن از رحمت خداوند برای کسی و این درخواست سنگینیه و نمیشه هرجا و هر کسی رو به راحتی لعن کرد. خیلیها با وجود اینکه با اهل بیت علیهم السلام نیستند و عملا ولایت دشمنان اهل بیت رو قبول کرده اند ولی مستضعفند و از روی جهلشونه. مثل عوام اهل سنت. لذا هر شخص مخالف اهل بیتی رو نمیشه فورا لعن کرد. از طرف دیگه، لعن کردن توقیفیه و این دور شدن از رحمت خدا، فقط باید از جانب خدا صورت بگیره. لذا موقع لعن باید گفت: لعنت خدا بر …

از طرفی روایتی هست که وقتی که لعن میکنید مراقب باشید چون اگر لعن شونده شرایط لعن شدن رو نداشته باشه اون لعن به لعن کننده بر میگرده .

از طرف دیگه، طبق روایات متعددی، لعن کردن مقدم بر سلام کردنه. مسلمه که وقتی بخایم به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام اظهار محبت و مودت کنیم، اول باید از دشمنانشون بریده بشیم و دوری کنیم تا بتونیم به این بزرگواران برسیم. در زیارت عاشورا که یکی از مهمترین زیارات و مهمترین کتابهای درسی شیعه است، اهمیت لعن و تقدم اون بر سلام رو میشه به وضوح دید (مثلا اول صد بار لعن و بعد صد بار سلام).

همینطور در روایات زیادی مطرح شده که لعن کردن دشمنان اهل بیت (به همون روشی که گفته شد)، موجب رشد و پیشرفت زیادی برای سالکین الی الله و محبین خاندان عصمت میشه. البته باید توجه داشت که لعن کردن مکان و زمان مناسب خودشو میخاد. یعنی اینکه بعضی جاها بخاطر رعایت تقیه و یا بخاطر جلب اعتماد فرد گمراهی و اصلاح کردن عقایدش، لازمه تا موقتا از لعن علنی دوری کنیم.

لعن کردنِ قلبیِ کسانیکه آگاهانه با خاندان عصمت و طهارت دشمنی می کنند، نشونه محبتِ به این خاندانه و قدر مسلم این خاندان محبت کسی رو بی جواب نمیگذارند.

حدیث روز

دعاى فرزند برای والدین

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: دُعاءُ الوَلَدِ لِلوالِدِ کَالأَخذِ بِالیَدِ؛

دعاى فرزند براى پدر و مادر، مانند یارى کردن آنان است.

الفردوس: ج ۲ ص ۲۱۳ ح ۳۰۳۸ / گزیده حکمتنامه پیامبر اعظم (ص)، ص۷۳۴