اعتقادات ۶۸

اعتقاد به لزوم استغفار ، توبه و توبه نصوح (۲):

 

توبهٔ واقعی (توبه نصوح) دارای شرطهایی هست:

 

اولین شرط اساسی برای توبه کردن اینه که توبه باید الی الله باشه. یعنی بازگشت باید به سمت خدا باشه.

التحریم، ۸:

” … تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَهً نَّصُوحًا … ”

توبه کنید به سوی خدا با توبه نصوح.

 

بعضیها از خواب غفلت بیدار میشند و از گذشتهٔ نافرجام خودشون پشیمون. ولی وقتی که میخاند توبه کنتد، دانسته یا ندانسته، مسیری غیر از راه خدا رو درپیش می گیرند. مثلا در دام اهل تصوف یا فلاسفه و غیره گرفتار میشند.

 

شرط اساسی دوم در توبه، ندامت و پشیمونی قلبی از خطا و اشتباهاته. یعنی بی بازگشت بودن و پلهای برگشتن به خطاهای قبلی رو پشت سر خراب کردن. یعنی اینقدر احساس ندامتِ از گذشته زیاد باشه که بی هیچ شک و شبهه ای به سوی خدا حرکت کرد و با قاطعیت و عزم کامل، خود را از گذشتهٔ آلوده جدا کرد.

 

گاهی اوقات افراد نگران از این هستند که چون در زندگیشون فقط یکبار می تونند توبهٔ واقعی و نصوح انجام بدند، اگر بعد از توبه نصوح مرتکب خلاف یا گناهی بشند، خلاف شرط توبهٔ نصوح رفتار کرده و این فرصت رو از دست می دند. لذا ممکنه هیچ وقت شرایط خودشونو مناسب برای توبه نصوح کردن نبینند.

 

اینجا توجه به دو نکته مهمه:

یکی اینکه توبه نصوح وقتی نقض و باطل میشه که فرد با آگاهیِ کامل و میل قلبی و اختیار خودش دوباره به سمت گناه بره. ولی اگر از روی ناآگاهی یا ناخواسته مرتکب گناهی بشه، اینجا شرط توبه رو نقض نکرده. مثل راننده ای که در طول مسیرش ممکنه بصورت غیر عمدی مسیر رو اشتباه بره و وقتی متوجه شد، اشتباهشو جبران میکنه. اینجا کسی اونو سرزنش نمیکنه. چون عزم و نیتش درست رفتن بوده.

 

نکته دیگه اینه که بعد از توبه و قرار گرفتن در مسیر سیر الی الله، ممکنه بدلیل وجود ضعفها و آلودگیهای روحی، دچار لغزشها و انحرافات و اشتباهاتی بشیم. یعنی کاملا از راهمون برنگردیم ولی مقداری انحراف پیدا کنیم. اینجا میشه استغفار کرده و ضمن طلب بخشش کردن، اون انحراف رو اصلاح کرده و دوباره به مسیر برگردیم. در واقع میشه گفت که استغفار کردن به مفهوم طلب بخشش و جبران همون اشتباهات غیر عمدیه.

حدیث روز

بهای بهشت

امام حسین سلام الله علیه:

خَشیَهُ اللّه مِفتاحُ کُلِّ حِکمَهٍ، وَالإِخلاصُ مِلاکُ کُلِّ طاعَهٍ

بیم از خدا ، کلیدِ هر حکمت و اخلاص ، ستون هر عبادت است» .

گزیده دانش‏نامه امام حسین علیه السلام، ص ۹۳۰