اعتقادات ۸۰

اعتقاد صحیح نسبت به تجمل.

 

 

جمال یعنی همون زیبائی و شکل و قیافهٔ ظاهریِ خدادادی و دست ما نیست. ولی تجمیل و تجمل یعنی زیبا کردن و آراسته نمودن که البته دست خودمونه و محدود به آراستگی شکل و قیافه ظاهری هم نیست. بلکه به آراستگی و آرایش تموم شئونات زندگیمون مربوطه.

 

متاسفانه عوام مردم به دو دلیل مفهوم درستی از تجمل در ذهن ندارند:

۱_ تجمل رو هم معنی افراط می دونند.

۲_ معنی افراط رو درست نمیدونند. یعنی افراط رو برخوردار بودنِ از شرایط یا لوازمِ به ظاهر غیر ضروری یا گرون قیمت یا پیشرفته و یا زیبا که کیفیت زندگیمونو بهتر میکنه، می دونند.

 

مثلا وقتیکه تازه تلفن همراه اومده بود، یه عده می گفتند این دیگه تجمله. مگه واجبه که یه تلفن دست بگیری و بری توی خیابون و با هرکی که دلت خواست، حرف بزنی؟

 

حالا ببینیم معصومین علیهم السلام که چهارچوب و قالبِ صراط مستقیم در زندگی ما هستند، چه نظری در مورد تجمل دارند؟

 

امام حسن مجتبی(علیه السلام) می‎فرمایند:

انَّ اللَّهَ جَمیلٌ یُحِبُّ الْجَمالَ فَاتَجَمَّلُ لِرَبّی.

یعنی خداوند با جمال است و زیبایی را دوست دارد و من به‏خاطر پروردگارم آراسته می‏شوم.

(بحار‎الانوار، ج ۸۳، ص ۱۷۵).

پس امام بخاطر پروردگار، تموم شئونات زندگیشونو آراسته و باتجمل می کنند.

 

خدای متعال به زیبائی گذرای ظاهری بسنده نمی کنه و اون آراستگی و تجملی رو دوست داره که موندگار باشه. یعنی آراستگی روحی. وقتی که روح دارای تجمل و آراسته گی باشه، ظاهر رو هم آراسته می کنه. به قول معروف: از کوزه همان برون تراود که در اوست.

 

در این مورد پیامبر خدا صلى الله علیه و آله می فرمایند:

إنَّ اللّه َ تعالى جمیلٌ یُحِبُّ الجَمالَ، و یُحِبُّ مَعالیَ الأخْلاقِ ، و یَکْرَهُ سَفْسافَها .

خداوند متعال زیباست و زیبایى را دوست دارد. خویهاى والا را دوست دارد و خصلتهاى پَست را ناخوش مى دارد.

 

از محاسن تجمل و خود آرائی، دوری از فقرنمایی و بیچاره نمائیه. مومن دارای عزت نفسه و حتی در شرایط تنگدستی، هیچ وقت نباید خودشو فقیر و بیچاره و از پا افتاده نشون بده. بقول معروف باید صورت خودشو با سیلی سرخ کنه. لذا به هر نحوی که ممکنه، از راه درست زندگیشو آراسته کنه.

این حدیثِ خیلی زیبا و پر معنی رو ملاحظه کنید:

 

الإمامُ الکاظمُ علیه السلام:

قال سَیّدُنا الصادقُ علیه السلام: إنّ اللّه َ یُحِبُّ الجَمالَ و التَّجْمیلَ ، و یَکْرَهُ البُؤْسَ و التَّباؤسَ ؛ فإنَّ اللّه َ عزّ و جلّ إذا أنْعَمَ على عَبدٍ نِعمَهً أحَبَّ أنْ یَرى علَیهِ أثَرَها .

قیلَ : و کیفَ ذلکَ ؟

قالَ : یُنَظّفُ ثَوبَهُ، و یُطیِّبُ رِیحَهُ ، و یُجَصِّصُ دارَهُ ، و یَکنِسُ أفْنیَتَهُ ، حتّى إنّ السِّراجَ قَبلَ مَغیبِ الشَّمسِ یَنْفی الفَقرَ و یَزیدُ فی الرِّزقِ .

 

امام کاظم علیه السلام فرمودند که آقای ما امام صادق علیه السلام فرموده اند:

خداوند زیبایى و خود آرایى را دوست دارد و بینوایى و فقرنمایى را ناخوش مى دارد. هرگاه خداوند به بنده اى نعمتى مى دهد، دوست دارد اثر آن نعمت را در او ببیند.

گفته شد: چگونه؟

فرمودند: لباس تمیز بپوشد، خود را خوشبو کند، خانه اش را گچکارى کند، جلوی در حیاط خود را بروبد و جارو کند، حتّى روشن کردن چراغ پیش از غروب خورشید، فقر را مى برد و روزى را زیاد مى کند .

 

حالا برای مقایسه، حدیث بالا رو بگذارید در کنار رفتار اونهائیکه خودشونو اهل دین نشون میدند ولی با وجود داشتن مال و منال کافی، هر جا صحبت میشه میگند ما اهل تجمل نیستیم و مثلا خونمون کاه گلی و در محله فقیر نشینه و ماشینمون فلان ماشین ارزون قیمته و توی اداره پشت میز و روی مبل نمیشینیم یا به مسافرت خارجی نمیریم و… . واقعا چه سنخیتی بین اینها و فرمایش امام معصوم علیه السلام هست؟

روایات معصومین می گند دنیای خود را آباد کنید (با رعایت زهد و دلبسته نبودن) ولی اینها با وجود دارا بودن، از آباد کردن زندگیشون دوری می کنند. خداوند میگه به سرزمینهای دیگه سفر کنید و درس بگیرید ولی اینها سفر خارجی رو به خودشون تحریم می کنند. چرا؟ چون اعتقاد درستی از تجمل ندارند.

 

گرایش به آراستگی واقعی و تجمل، در فطرت انسانهاست و اگر با تحریف معنی کلمات، از فطرتمون دوری کنیم، متزلزل و  سرخورده میشیم.

 

پس خلاصهٔ کلام اینکه تجملات منافاتی با دین و صراط مستقیم نداره.  فقط طبق فرمودهٔ امام صادق علیه السلام، نکتهٔ مهمش اینه که باید از حلال باشه.

 

عن الصادق علیه السلام :

البَسْ و تَجَمّلْ ، فإنَّ اللّه َ جمیلٌ یُحِبُّ الجَمالَ ، و لیَکُن مِن حَلالٍ.

 

امام صادق علیه السلام فرمودند:

لباس زیبا بپوش؛ زیرا خداوند زیباست و زیبایى را دوست دارد؛ اما باید از حلال باشد.

 

حدیث روز

جایگاه راستگو و دروغگو

امام علی سلام الله علیه:

 اَلصّادِقُ عَلى شَفا مَنْجاهٍ وَکَرامَهٍ وَالْکاذِبُ عَلى شُرُفِ مَهْواهٍ وَمَهانَهٍ؛

راستگو در آستانه نجات و بزرگوارى است و دروغگو در لبه پرتگاه و خوارى.

نهج البلاغه، خطبه ۸۶؛ میزان الحکمه، ج ۱۰، ص ۶۳ .