سقیفه و غدیر – سوال بیست و نهم

اهل سنت معتقدند که تنها باید خدا را دوست داشته باشیم. چون هر چه داریم از اوست و اگر کسی را دوست می داریم برای خدا دوست می داریم. بنابراین این سوال مطرح است که چرا شیعیان تا این حد به سیدنا حسین ابراز محبت می کنند؟

✍️پاسخ

البته ما هم معتقدیم که فقط خداوند متعال است که شایسته ابراز محبت از طرف ماست و لذا اگر کسی مثلا به همسر و فرزند خود محبت می کند به این دلیل است که خداوند متعال به او امر کرده است. مومنین را دوست دارد چون خدا خواسته است.
آیا تا به حال از وجدان خود پرسیده اید که چرا ما اینقدر امام حسین علیه السلام را دوست داریم؟

اولا ⬅️ ما امام حسین را دوست داریم چون تمام هستیش را در راه خدا و برای خدا فدا کرد. پس ما ایشان را برای خدا دوست داریم. چرا که خداوند می فرماید:
مِنَ الْمُؤْمِنینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلاً (احزاب آیه ۲۳)
از مؤمنین مردانی هستند که صادقانه بر آنچه که خدا با آنها عهد بسته است، ایستاده اند. پس بعضی از آنها مدّتشان گذشت و بعضی از آنها منتظرند و در پیمانی که بسته اند، تغییری نداده اند.
کیست که بگوید امام حسین مصداق این آیه نیست. تاریخ گواه خوبیست در بیان اطاعت و بندگی امام حسین برای خدا.

ثانیا ⬅️ ما امام حسین را دوست داریم چون با گذشتن از جان و مال و فرزندان خود، ما را با خدا آشنا کرد. پس دوستی ما با اباعبدالله بخاطر دوستی با خداست.
و خداوند می فرماید:
وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّهٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها (سوره نساء آیه ۸۶)
«هنگامى که کسى به شما تحیت گوید پاسخ آن را به طرز بهتر بدهید و یا لااقل بطور مساوى پاسخ گویید».
آیا معنای این آیه این نیست که اگر کسی به شما خوبی کرد به بهترین وجه پاسخ دهید؟ آیا خوبی بالاتر از این است که کسی بخاطر عاقبت به خیری و سعادت ابدی ما از هر چه دارد در راه خدا بگذرد؟

ثالثا ⬅️ ما به کلام خدا عمل می کنیم چون به خدا ایمان داریم چون خدا را دوست داریم و خداوند فرموده است:
قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبى (سوره شوری آیه ۲۳)
” (ای پیامبر) بگو: من هیچ اجر و پاداشى بر این موضوع از شما درخواست نمى کنم، جز اینکه ذوى القرباى مرا دوست دارید”.
آیا دوست داشتن کسی یا کسانی به دستور خداوند نشانه این است که ما او را بیشتر از خدا دوست داریم؟

رابعا ⬅️ اگر ما اهلبیت علیهم السلام را بیشتر از خدا دوست داشتیم اگر ما آنها را بجای خدا می گذاشتیم پس چرا در زیارتنامه هایمان سراسر ذکر و نام خداست؟

سقیفه و غدیر -سوال بیست و هشتم

هر چند بنده امروز تردید دارم اما اهل سنت معتقدند: بیعت یزید، یک بیعت شرعی بود که پدرش از مردم گرفت و همه، تن به بیعت او دادند. اهل سنت و جماعت، بر این عقیده هستند که چون مردم با یزید بیعت کردند و او را امیرالمؤمنین و خلیفه الرسول و خلیفه شرعی دانستند بر تمام مسلمانان واجب بود که از یزید اطاعت کنند و دستورات او را اجرایی کنند. هر گونه خروج علیه یزید همچون قیام و خروج امام حسین علیه السلام، خلاف شرع و حرام بود. لطفا در این مورد توضیح بفرمایید؟

✍️پاسخ:

۱) جنایات یزید بن معاویه بر کسی پوشیده نیست. او در سه سال حکومتی که داشت، در سال اول، فرزند پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله – سید الشهداء – و اهل بیتش را به شهادت رساند و در سال دوم، مدینه منوره را برای سپاهیانش مباح کرد و در سال سوم، خانه خدا را به آتش کشید.
ذهبی که از استوانه‌های اهل سنت است – وقتی در کتاب سیر أعلام النبلاء، جلد ۴، صفحه ۳۷ به یزید می‌رسد، می‌گوید:
و کان ناصبیا فظا غلیظا جلفا، یتناول المسکر و یفعل المنکر.
یزید، یک آدم ناصبی و تندخو و جِلْف بود و همیشه شراب می‌نوشید و منکرات را انجام می‌داد.
طبق صریح صحیح مسلم، ناصبی کسی است که نسبت به امیرالمؤمنین علیه السلام و اهل بیت علیهم السلام بغض داشته باشد و انها اهل آتش جهنم و منافق هستند. در نفاق نواصب، شکی نیست.
۲) عبدالملک – از بزرگان دودمان بنی‌امیه – وقتی می‌خواهد درباره یزید صحبت کند، این تعبیر را دارد:
لا أداوی أدواء هذه الأمه إلا بالسیف و لست بالخلیفه المستضعف یعنی عثمان و لا الخلیفه المداهن یعنی معاویه و لا الخلیفه المأبون یعنی یزید
من که خلافت را به دست گرفتم، چیز دیگری جز شمشیر، بر بالای سر ملت قرار نخواهم داد. همانند عثمان، خلیفه مستضعف نیستم و همانند معاویه، حیله‌گر نیستم و همانند یزید، أبنه‌ای نیستم.
(تاریخ الإسلام للذهبی، جلد ۵، صفحه ۳۲۵ – البدایه و النهایه لإبن کثیر، جلد ۹، صفحه ۷۷ – تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، جلد ۳۷، صفحه ۱۳۵)
وقتی یک خلیفه أموی، یزید را آلوده به عمل شنیع مفعولیت در لواط معرفی می‌کند، آیا زیبنده است که ما از او به عنوان خلیفه شرعی نام ببریم؟!!!
مگر به دستور خود یزید، در مدینه، ۷۰۰ نفر از صحابه را در واقعه حرّه به قتل نرساندند؟
این، عبارت ابن کثیر دمشقی سلفی است که از مدائنی نقل می‌کند و می‌گوید:
سئلت الزهری: کم کان القتلی یوم الحره؟ قال: سبعمائه من وجوه الناس من المهاجرین و الأنصار.
در حمله نماینده یزید به مدینه، چه تعدادی کشته شدند؟ گفت: ۷۰۰ نفر از صحابه از مهاجرین و انصار.
البدایه و النهایه لإبن کثیر، جلد ۸، صفحه ۲۴۲.
همین آقای ابن کثیر دمشقی در البدایه و النهایه، جلد ۸ صفحه ۲۴۱ از هشام بن حسان نقل کرده و می‌گوید:
در حمله لشکر یزید به مدینه، سه شبانه ‌روز، ناموس مردم و زن و بچه مردم را برای سپاهیانش مباح اعلام کرد.
در تاریخ، وحشی‌ترین ارتش‌های دنیا، چنین کاری نکردند. جنایت‌کارترین انسان‌ها، چنین برنامه‌ای را در تاریخ انجام ندادند. بعد شما او را خلیفه شرعی مسلمین معرفی می کنید انصافتان کجا رفته !!!

سقیفه و غدیر – سوال بیست و هفتم

شبهاتی وجود دارد که اهل سنت نسبت به عملکرد شیعیان دارند که اگر اجازه بفرمایید مطرح می کنم تا حقیقت روشن شود.
نزد أهل سنت اینطور مطرح هست که: ما چیزی به عنوان اعتراض بر قضا و قدر خدا نداریم. یعنی مثلا فرزندی از دست دادید، بعد لباس یا گریبان بدرید یا بر سر و صورت خود بزنید. شرعاً حرام است. رسول الله صلی الله علیه و آله می فرمایند:

لیس منا من ضرب الخدود و شق الجیوب و دعا بدعوی الجاهلیه.
از ما نیست کسی که این کار را انجام بدهد.
صحیح البخاری، جلد ۲، ص ۸۳ ـ صحیح مسلم، ج۱، ص۷۰.
البته شیعیان به خاطر محبت و آن ارادتی که نسبت به حضرت سیدنا حسین دارند، این کار را انجام می دهند، اما از نظر اهل سنت، این ابراز ارادت و محبت نیست. محبت در تبعیت است. امام حسین وار زندگی کن، نه این که سالی یک بار بیایی و این طور گریه کنی؟ لطفا در این مورد توضیح بفرمایید؟

پاسخ:

در آیه ۸۴ سوره یوسف، خداوند درباره حضرت یعقوب علیه السلام که در غم حضرت یوسف علیه السلام بود، می فرماید:

یا أَسَفی عَلی یُوسُفَ وَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظیمٌ
ای دریغ از یوسف! و دیدگانش از غم سفید شد، اما او خشم خود را فرو می برد.

آیا حضرت یعقوب علیه السلام به قضا و قدر إلهی اعتراض داشتند؟!
آقای زمخشری که از استوانه های علمی أهل سنت است، وقتی به این آیه شریفه می رسد، نقل می کند:
أنه ما جفت عیناه من وقت فراق یوسف إلی لقائه ثمانین عاما و ما علی وجه الأرض أکرم علی الله عز وجل من یعقوب علیه السلام.
حضرت یعقوب از زمان فراق حضرت یوسف زمان دیدارش، هشتاد سال اشک ریخت و چشمانش از گریه خشک نشد و در روی زمین، هیچ بنده ای گرامی تر از حضرت یعقوب (علیه السلام) نزد خداوند نبود.
الکشاف عن حقائق التنزیل و عیون الأقاویل للزمخشری، ج۲، ض ۳۳۹ ـ تفسیر النسفی، ج۲، ص۲۰۱ ـ تفسیر البحر المحیط لأبی حیان الأندلسی، ج۵، ص۳۳۴ ـ تفسیر أبی السعود، ج۴، ص۳۰۱
آیا حضرت یعقوب علیه السلام ـ نستجیر بالله ـ اعتراض به خدا داشت؟!
آیا عظمت مصیبتی که بر اهل بیت رسول الله صلی الله علیه و آله در جریان کربلا وارد شد با فراق حضرت یوسف قابل مقایسه است؟ آیا امام حسین علیه السلام یک فرد عادی بود که بتوان چنین ظلمی را در مورد ایشان در طول تاریخ به فراموشی سپرد؟ مگر نه این که طبق حدیث جابر بن عبدالله انصاری که متواتر بین اهل سنت و شیعه است ایشان سومین امام منصوب شده از طرف خداوند متعال برای هدایت بشر بودند؟ چرا امت طوفان زده آن زمان در مقابل امام زمان خود ایستادند؟ و ایشان و فرزندان و یاران باوفایشان را به بدترین وجه ممکن به شهادت رساندند؟

حدیث روز

معارف دین – اهل بیت (ع)
امام مهدی علیه السلام

إجعَلوا قَصدَکُم إلَینا بِالمَوَدَّهِ عَلَى السُّنَّهِ الواضِحَهِ ؛
گرایش خود را به ما، با دوست داشتن سنّت روشن همراه کنید .
بحار الأنوار ج ۵۳ ص ۱۷۹

سقیفه وغدیر – سوال بیست و ششم

❓

علماء ما می گویند که عمری که آنقدر جرات داشت که نگذاشت پیامبر اکرم امر جانشینی علی علیه السلام را به فرموده شما در جریان احتضار انجام دهد خود باید پیامبر می شد. آیا برای این بیان توضیحی دارید؟

✍️پاسخ

واقعیت غیر ار این است. ما معتقدیم پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با علم الهی می دانستند که اگر بگویند قلم و کاغذ بیاورید او مانع خواهد شد و چنین توهینی خواهد کرد و کفر او آنروز و امروز برای ما روشن خواهد شد.
مگر امر جانشینی علی علیه السلام در آنروز بر کسی پوشیده بود؟ تنها حدود ۷۰ روز از جریان غدیر نگذشته بود لذا همه نسبت به امر خلافت علی علیه السلام توجیه بودند. اینطور نبود که اگر قلم کاغذ اورده می شد خلافت امیرالمؤمنین معرفی و چون نیاوردند امر معرفی خلافت ایشان ناکام ماند! پیامبر در طی ۲۳ سال از هر فرصتی برای انجام این امر مهم استفاده کرده بودند.
بنابراین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با انجام این حرکت نمایشی امروز این مدرک را در اختیار شیعه قرار دادند تا به کمک آن بتوانیم به شما نیت درونی این فرد را مبنی بر زمینه ساری غضب خلافت امیرالمومنین علیه السلام ثابت کنیم.
و البته با این نحوه برخورد و توهین اشکار نیز ثابت می شود که ذره ای ایمان در وجود او نسبت به وجود مقدس پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وجود نداشت. جالب است علماء شما از این جریان چطور بهره برداری نموده و عمر را لایق پیامبری می دانند. قضاوت این موضوع را به خود شما واگذار می کنم.

ادامه دارد….