سقیفه وغدیر – سوال بیستم

اهل سنت جریانی را نقل می کنند که نیت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را از جریان غدیرخم بازگو می کند به این صورت که:
علی علیه السلام از طرف پیغمبر برای تبلیغ و جمع آوری خمس و زکات به یمن رفتند. بعد متوجه شدند که پیغمبر به حج مشرف شدند لذا با یمینی ها به سمت مکه حرکت کردند. در راه یمنی ها گفتند نمی شود این مالی که جمع کردید بین ما تقسیم کنید؟ علی علیه السلام اجازه ندادند. از طرفی حضرت به سرعت حرکت کردند و از آنها جلو افتادند، یمنی ها که دیدند آمدن حضرت طول کشید. لذا برگشتند و دیدند اینها این اموال را بین خودشان تقسیم کردند.
حضرت خیلی ناراحت شدند و به انها سخت گرفتند. لذا بعضی از اینها به پیغمبر شکایت کردند. وقتی پیامبر از مکه برگشتند در محلی به نام غدیرخم مردم را نگه داشتند و فرمودند: “من کنت مولا فهذا علی مولا” برای اینکه اختلافی بین شان نباشد.
آیا این جریان برای شما قانع کننده نیست که ثابت کند هدف پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله اعلام جانشینی علی علیه السلام نبوده است؟

پاسخ:

اولا با استناد به کتب خودتان شما این جریان را کامل نقل نکردید!
در کتب شما آمده که پیامبر مردم را در غدیرخم نگه داشتند در حالی که یمنی ها رفتند و با پیامبردر مسیر برگشت همراه نشدند و فقط اهل مدینه با ایشان بودند!!!
لذا چه لزومی داشت بر فرص صحت این جریان، اختلافی که بین علی علیه السلام و اهل یمن ایجاد شده را پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، در جمع اهل مدینه بازگو کنند در حالی که اهل مدینه از این جریان اطلاعی نداشتند؟
ثانیا چه لزومی داشت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله صرفا براساس این جریانی که نقل کردید ۱۲۰ هزار نفر را در آن هوای گرم نگه دارند که تنها همین یک جمله را بیان کنند ضمن اینکه در کتب خود شما هست که پیامبر به حدیث ثقلین نیز اشاره کردند (به پاسخ سوال هشتم مراجعه کنید). هرچند متاسفانه آنچه در کتب اهل سنت از خطبه غدیر بیان شده بخش کوچکی از فرمایشات گوهربار پیامبراکرم صلی علیه و آله هست.
بنابراین می بینید که علماء شما برای سرپوش گذاشتن به جریان غدیرخم به استدلال هایی روی آورده اند که هر عقل سلیمی با بررسی موشکافانه متوجه تناقضات آشکار در آنها می شود.

ادامه دارد….

حدیث روز

آداب
امام علی علیه السلام

قَلَّمَن أکثَرَ مِن فُضولِ الطَّعامِ إلّا لَزِمَتهُ الأَسقامُ .
کمتر کسى است که غذا زیاد بخورد و بیمارى ها دامنگیرش نشوند .
. غرر الحکم : ج ۴ ص ۵۱۷ ح ۶۸۱۴