سقیفه و غدیر – سوال سی و یکم

شما شیعیان معتقدید که با توسلِ به روح بنده مقربی که مدتها ازمرگش گذشته می توانیم هم صدای مان را به گوش الله برسانیم و هم موجبات برآوردن خواسته هایمان را فراهم کنیم !!
اگر همان اولیاء و صالحانی که برایشان، پدر و مادرمان را به فدا می دهیم در محلی باشند که صدای ما را نشنوند و یا روز قیامت مانند حضرت عیسی که از طرفداران غلو کننده اش بی زاری می جوید، از ما برائت بجویند ما با این همه زحمات و مشقتهایی که در این راه متحمل شده ایم چه خاکی باید بر سرکنیم؟
آیا اگر این همه ناله و شیون و خودزنی! و اشک و آه اگر بی واسطه برای پاک شدن از معاصی مان نزد الله بود حقیقتا معقول تر و با ریسک کمتری همراه نبود؟

✍️پاسخ

اولا ⬅️ اعتقادات ما از روی گمان و احتمال به وجود نیامده تا به قول شما ریسک باشد بلکه ما با استناد به کتاب و سنت به این اعتقاد و باور رسیده ایم که توسل به مقربین نه تنها اشکالی ندارد بلکه بسیار راه گشا می باشد.
توسلات ما برای این نیست که صدایمان را به گوش خدا برسانیم بلکه ما به دستور و خواست خداوند متعال که فرموده اند
“یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّـهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیله… ” عمل میکنیم. امام علی علیه السلام در مورد این آیه می فرمایند: که آن وسیله ای هستیم که خداوند به آن امر فرموده است.
توسل از ریشه وسیله قرار دادن است نه اینکه شنیدن و برآورده ساختن حاجت. خداوند متعال سمیع است و حرف در نیامده از دهان را می شنود اما این بزرگان نزد خداوند آبرو دارند و خداوند متعال جایگاهی برایشان قائل است که میتوانند وسیله و میزان درست بودن اعتقادات ما باشند.
در اینجا من از شما می پرسم اگر فردای قیامت معلوم شد که شما با نادیده گرفتن این همه چراغ روشن در گمراهی بوده اید چه پاسخی برای خدا در قبال انحرافتان و انحراف کردنهایتان دارید؟

ثانیا ⬅️ پیامبر و اهل بیت احیا کننده دین خدا بوده و هستند لذا برای ما از هر عزیزی عزیزترند پس با افتخار جان خود و عزیزانمان را فدایشان می کنیم و این بالاترین افتخار هر انسان فهمیده است.

ثالثا ⬅️ این همه شیعه شفای بیماری لاعلاج گرفته در حرم امام رضا علیه السلام و حاجتمندانی که هر روز با دست پر بر می گردند نشانه چیست؟ اگر این توسلات مورد تأیید خدا نبود، پس چرا هست و ادامه دارد؟ و چرا امثال اولی و دومی ، ابو حنیفه و… حاجت روا نمیکنند؟

رابعا ⬅️ اگر به قول جنابعالی توسل به مقربینی که مرده اند کار بیهوده ای است و هیچ فایده ای ندارد پس چرا در منابع شما به بحث توسل پرداخته و آن را تایید کرده اند آیا جنابعالی بیشتر می دانید یا بزرگانتان که چنین کاری را با گفتار و عملشان تایید کرده اند؟
من در ادامه به گوشه هایی از این موارد اشاره می کنم.