سقیفه وغدیر – سوال بیست و پنجم

مگر شما نمی گویید که عمر از امر پیامبر مبنی بر آوردن کاغذ و قلم تخلف کرد خوب مصادیقی وجود دارد که علی علیه السلام نیز در جریان صلح حدیبیه از امر پیامبر تخلف کردند. در این جریان وقتی قرار شد صلح نامه نوشته شود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به امیرالمومنین فرمودند که صلح نامه را بنویس و متن آنرا نیز فرمودند. که این صلح نامه ای است بین رسول خدا و قریش با این شرایط.
منتهی کفار گفتند این کلمه رسول الله را حذف کنید. پیامبر نیز به علی فرمودند که این کلمه رسول الله را پاک کن ولی علی علیه السلام اینکار را نکرده و تخلف کردند.

پاسخ:

اگر به متن این جریان در تاریخ مراجعه کنید خواهید دید که در نهایت اینکار انجام شد پیامبر به علی علیه السلام که به جهت احترام این کلمه را پاک نکردند فرمودند دست من را بگیر و به دست من اینکار را انجام بده.
قضیه نسبت به آنچه شما فرمودید کاملا متفاوت است. در اینجا جنبه تعارف و احترامی است که علی علیه السلام، برای شان و مقام پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله قائل بودند. آیا اگر شما با یک بزرگی به جایی بروید و آن شخص بزرگ به شما تعارف کند که بفرمائید جلو بروید و شما به جهت احترام امر او را اجابت نکنید تخلف کرده اید؟ آیا این تعارف و تانی که بواسطه احترام نسبت به مقام عظمی و الهی رسول خدا صورت گرفت تخلف محسوب می شود؟
آیا این عمل امیرالمومنین را کنار توهینی که عمر در جریان احتضار به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله کردند قرار می دهید؟ آیا عمر نمی توانست حداقل به جای گفتن ان الرجل (این مرد) بگوید “ان النبی” آیا این نشانه بی احترامی عمر به ساحت مقدس پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیست؟ در روایت داریم که بعد از این جریان بالای سر پیامبر نزاع شد و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آنها را بیرون کردند و این جریان باعث ناراحتی ایشان شد. اما در جریان صلح حدیبیه این عملی که امیرالمومنین علیه السلام انجام دادند مایه خوشحالی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله شد.
لذا این خطا قابل سرپوش گذاشتن نیست و توصیه می کنم با انصاف به وجدان خود مراجعه کنید تا حقیقت برای شما روشن شود.

ادامه دارد…

حدیث روز

آداب
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

مَنوُقِیَ شَرَّ لَقلَقِهِ وقَبقَبِهِ وذَبذَبِهِ ، فَقَد وُقِیَ الشَّرَّ کُلَّهُ.
هر که از شرّ زبان و شکم و شهوتش محفوظ بماند ، از همه بدى ها محفوظ مانده است .
. شُعب الإیمان : ج ۴ ص ۳۶۱ ح ۵۴۰۹