لوازم زندگی ازنظرامام صادق علیه السلام

 

قال الصادق(علیه السلام)خَمْسُ خِصالٍ مَنْ فَـقَـدَ واحِدَهً مِنْهُنَّ لَمْ یَزَلْ ناقِصَ العَیْشِ زائِل َالْعَقْلِ مَشْغولَ الْقَلْبِ
امام صادق(علیه السلام) پنج چیز است که هر کس یکى از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگى اش کمبود دارد و کم خرد و دل نگران است

۱⃣ فاَوَّلُّها صِحَّهُ البَدَنِ …….. اول، تندرستى

۲⃣ و الثّانیَهُ: اَلاَْمْن ……… دوم امنیت

۳⃣ و الثّالِثَهُ: اَلسَّعَهُ فِى الرِّزْقِ ………. سوم روزى فراوان

۴⃣ و الرّابِعَهُ: اَلاَْنیسُ الْمُوافِقُ (قال الراوى:) قُلْتُ: و مَا الاَْنیسُ الْمُوافِقُ؟ قال: اَلزَّوجَهُالصّالِحَهُ،وَ الوَلَدُ الصّالِحُ، وَ الْخَلیطُ الصّالِحُ

چهارم همراهِ هم رأى.
راوى پرسید: همراهِ هم رأى کیست؟
امام فرمودند:همسر وفرزند وهمنشین خوب

۵⃣ و الخامِسَهُ:وَ هِىَ تَجْمَعُ هذِه الْخِصالَ:الدَّعَهُ ……..وپنجم که در برگیرنده همه اینهاست، رفاه و آسایش است.

?خصال، ابواب پنج گانه ص ۲۸۴

بالاتر از نعمت‏

 

امام هادى علیه السلام مى ‏فرماید:

 الشّاکِرُ اسْعَدُ بِالشُّکرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَهِ التَّى اوجَبَتِ الشُّکْرَ لِانَّ النَّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّکْرَ نِعَمٌ وَ عُقْبى‏ «۱»

آن کس که شکر نعمت گوید سعادتش به خاطر شکرش از سعادتش به خاطر آن نعمت بیشتر است، زیرا نعمت‏ها وسیله زندگى این جهانند و شکر سرمایه این جهان و آن جهان.

شرح کوتاه‏
با توجه به این حقیقت که شکر تنها قدردانى با زبان نیست؛ بلکه قدردانى عملى است و هر نعمتى را به جا مصرف کردن، روشن مى ‏شود که شکر نعمت، برکات و سعادت ‏هایى به بار مى ‏آورد که خود نعمت در برابر آن ناچیز است، نعمت‏ها را در مسیر رضاى خدا و خشنودى بندگان او به کار گرفتن، هم سرمایه افتخار این جهان و هم سعادت جاویدان آن جهان است؛ در حالى که اگر به نعمت بنگرى به تنهایى ممکن است جز یک موهبت مادى نباشد پس شکر از خود نعمت بالاتر و ارزنده ‏تر است!

(۱) تحف العقول، صفحه ۳۶۲

چه کنیم نفس، ما را به آسانی به گناه نکشاند؟

اگر انسان خیال را در اختیار خودش نگیرد یکی از چیزهایی است که انسان را فاسد می‌کند؛ یعنی انسان نیاز به تمرکز قوّه خیال دارد. اگر قوّه خیال آزاد باشد، منشأ فساد اخلاق انسان می‌‌شود.

امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند: النَّفْسُ انْ لَمْ تَشْغَلْهُ شَغَلَک؛ یعنی اگر تو نفس را به کاری مشغول نکنی، او تو را به خودش مشغول می‌‌کند.

یک چیزهایی است که اگر انسان آنها را به کاری نگمارد طوری نمی ‌شود، مثل یک جماد است. این انگشتر را که من به انگشتم می‌ کنم، اگر روی طاقچه‌ ای یا در جعبه‌ ای بگذارم طوری نمی‌ شود.

ولی نفس انسان جور دیگری است، همیشه باید او را مشغول داشت؛ یعنی همیشه باید یک کاری داشته باشد که او را متمرکز کند و وادار به آن کار نماید و الّا اگر شما به او کار نداشته باشید، او شما را به آنچه که دلش می ‌خواهد وادار می‌ کند و آن وقت است که دریچه خیال به روی انسان باز می‌ شود؛ در رختخواب فکر می‌ کند، در بازار فکر می‌ کند، همین‌ طور خیال خیال خیال، و همین خیالات است که انسان را به هزاران نوع گناه می ‌کشاند. اما برعکس، وقتی که انسان یک کار و یک شغل دارد، آن کار و شغل، او را به سوی خود می ‌کشد و جذب می ‌کند.

 استاد مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام، ص ۲۷۸

آمرزش و دور شدن فتنه

آمرزش و دور شدن فتنه را از خدا بخواهید.

 ربَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَهً لِلَّذِینَ کفَرُوا وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّک أَنتَ الْعَزِیزُ الْحَکیمُ 

[ای ] پروردگار ما! ما را (وسیله) آزمایش برای کسانی که کفر ورزیدند قرار مده و ما را بیامرز! [ای ] پروردگار ما! به راستی که تنها تو شکست ناپذیر [و] فرزانه ای.

? نکته ها و اشاره ها ?

۱⃣در مناجات ابراهیم علیه السلام با پروردگارش به چند مطلب اشاره شده است:
الف) لزوم توکل بر خدا در مبارزه با دشمنان؛
ب) توبه و بازگشت به سوی خدا؛
ج) یاد معاد و فرجام نهایی همگان به سوی خدا؛
د) طلب آمرزش از خدای عزیز و حکیم، برای تمایلات احتمالی به سوی دشمنان خدا؛
ه) درخواست این که خدایا ما را گرفتار کافران نکن و مایه ی آزمایش و گمراهی آنان قرار نده.

۲⃣مقصود از «فتنه» شدن مؤمنان برای کافران، انجام کاری مانند ارتباط مخفیانه با دشمنان خداست که موجب تقویت کافران شود و یا این که مؤمنان شکست بخورند و در چنگ کافران گرفتار شوند و مایه ی آزمایش کافران گردند.

? آموزه ها و پیام ها ?

۱⃣با خدا مناجات کنید و بر او تکیه نمایید.
۲⃣آمرزش و دور شدن فتنه را از خدا بخواهید.
۳⃣ممکن است مؤمنان مایه ی آزمایش کافران شوند و براساس حکمت الهی به فتنه دچار شوند.

منبع
تفسیر قرآن مهر، جلد پانزدهم، صفحه ۲۷۳

به جای هرسیّئه، حسنه ای به او بدهید

«به جای هرسیّئه، حسنه ای به او بدهید!»

در روایتی از ابوذر از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ میخوانیم: ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ: ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺻﻐﻴﺮﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﺮﺿﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻛﺒﻴﺮﻩ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ!
ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﻠﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﻠﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺻﻐﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﻗﻠﺒﺶ ﺍﺯ ﻛﺒﺎﺋﺮ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻟﻄﻔﻰ ﻛﻨﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺑﺠﺎﻯ ﻫﺮ ﺳﻴّﺌﻪ ﺣﺴﻨﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻴﺪ!
ﻋﺮﺽ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭا! ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻬﻤﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻢ! ﺍﺑﻮ ﺫﺭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ) ﺗﺒﺴّﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﺳﭙﺲ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺭﺍ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ «ﻓَﺎﻭﻟﺌﻚ ﻳُﺒَﺪّﻝُ ﺍﻟﻠﻪ ﺳَﻴّﺌﺎﺗِﻬِﻢ ﺣﺴﻨﺎﺕ»[..گناهانشان را خدا تبدیل به حسنات میکند].

منبع:تفسیرنمونه،ذیل آیه۷۰ سوره فرقان