اعتقادات ۲۲

شرط دوم، خواستِ خود انسان برای هدایت شدن و حرکت در مسیر تکامل روحیه. یعنی برای رسیدن به خواسته های دِلش، خودشو به خواب و متوجه نشدن حقیقت و توجیه کردن کارهاش نزنه. در واقع خدای مهربون خوشه های رحمتش رو در کل عالم گسترده و این انسانه که باید با میلِ خودش مشغول خوشه چینی بشه و پرداختن به آبادانی دنیای خودش و خانوادش، در ذهنش به عنوان تنها ملاکِ زندگی سعادتمندانه، زینت داده نشه. کاری که سایر جانداران و بخصوص حیوانات خوب بلد هستند و سخت مشغولند تا بیشترین بهره از امکانات دنیایی رو ببرند. یعنی بهترین خونه، بهترین قلمرو، بهترین غذا، بهتربن جفت و … را داشته باشند.

خداوند متعال در قرآن مجید به دفعات با عباراتی مثل عبارت زیر، به این دو شرط اشاره کرده:

 

أَفَمَن زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَنًا فَإِنَّ اللَّهَ یُضِلُّ مَن یَشَاءُ وَیَهْدِی مَن یَشَاءُ… (فاطر، ۸). ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺯﺷﺘﺶ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ (ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ) ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺩﻳﺪﻩ ( ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ، ﺧﻮب ﻮ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ؟ ) ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ (خودش) ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ (ﺑﻪ ﻛﻴﻔﺮ ﺗﻜﺒﺮﺵ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﻖ ) ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰ  ﻛﻨﺪ ﻭ خدا ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ (خودش) ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻰ  ﻧﻤﺎﻳﺪ…

 

اما خدا در دنیا هدایتشو با ارسال رسول و نزول کتاب شروع میکرد و رسولان هم دارای جانشینان و اوصیائی بودند. توی دنیا، انبیاء نقش بشارت دهنده و بیم دهنده دارند و جانشینای اونها (اوصیاء) نقش هدایتگری بعد از انبیاء برای افراد بیدار را به عهده دارند. مثل نقش ۱۲ امام علیهم السلام بعد از پیامبر اسلام.

إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِکُلِّ قَوْمٍ هَادٍ (الرعد، ۷). ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﻢ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﻭﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻗﻮﻣﻰ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ.

در مورد جایگاه و نقش انبیاء و اوصیاء اونها در زندگی و هدایت انسانها، ان شا الله به شرط قید حیات، در مباحثی مثل ولایت، مطالبی بیان می کنیم.

 

ولی مسلما عاقبت کار ما به همین دنیا ختم نمیشه. بنابر این بهتره که ببینیم بعد از این دنیا چه راهی رو پیش رو داریم؟

 

استارت گذرِ از این دنیا با مرگ ما زده میشه. مرگ یعنی برعکس تولد. یعنی همونطوری که یه روزی بدون اینکه نگرانی ای داشته باشیم، از عالم ذر اومدیم توی این بدن خاکی، یه روز دیگه هم بدون دغدغه، این بدنو ترک کنیم و بریم توی عالم بعدی.

حدیث روز

مواظبت بر اوقات نماز

امام علیّ علیه السلام: 

صَلِّ الصَّلاهَ لِوَقتِها المُؤَقَّتِ لَها، ولا تُعَجِّل وَقتَها لِفَراغٍ، ولا تُؤَخِّرها عَن وَقتِها لِاشتِغالٍ، واعلَم أنَّ کُلَّ شَی‏ءٍ مِن عَمَلِکَ تَبَعٌ لِصَلاتِکَ؛

نماز را در وقت مقرّرش بخوان و به دلیل بیکار بودن، آن را جلو نینداز، و به دلیل اشتغال به کارى، آن را به تأخیر نیفکن و بدان که همه کارهایت تابع نماز توست.

نهج البلاغه: نامه ۲۷ / شناخت‌نامه نماز: ج۱ ص۱۱۸