انگشتر با نگینهای ارزشمند

موسى بن جعفر ^{(علیه السلام)}، میفرماید که پدرش حضرت صادق ^{(علیه السلام)}از نگین بجادى (بجاد اسم جایى است) نهى فرمود، و فرمود که: زید بن على بن الحسین در روز کشته شدن نگین بجادى بدست داشت.
روایت شده که امیر مؤمنان ^{(علیه السلام)}چهار انگشتر بدست داشت:

انگشترى که نگین آن از یاقوت سرخ بود بواسطه شرافت آن بدست مى‏ کرد، و انگشترى با نگین عقیق سرخ براى حرز و محفوظ ماندن بدست مى ‏نمود، و انگشترى با نگین‏، فیروزه، براى پیروزى، و انگشترى با نگین آهن چینى براى قوت بانگشت مى فرمود: و شیعیان را از انگشتر آهنین نهى مى ‏کرد.
و آن حضرت در وصیت به اصحاب خود فرمود: هر کس در نگین انگشترش نقشى دارد که در آن اسماء الهى است از دستى که استنجاء مى‏ کند به دست دیگر انتقال دهد.
پیغمبر ^{(صلی الله علیه وآله)} فرمود: انگشتر عقیق به دست کنید که تا زمانى که آن را بدست دارید اندوهى بشما نخواهد رسید. و نیز فرمود: انگشتر عقیق بدست کنید که جبرئیل از بهشت برایم انگشتر عقیق آورد و گفت:

محمد! انگشتر عقیق بدست کن و امت خود را نیز امر کن که عقیق بدست کنند.
مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى، ج‏۱، ص: ۱۶۴

ستم بر خویش

قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَ إِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسرِِینَ(۲۳)

گفتند: اى پروردگار ما، به خود ستم کردیم و اگر ما را نیامرزى و بر ما رحمت نیاورى از زیان‏دیدگان خواهیم بود. (۲۳)

(اعراف-۲۳)

گاهی ظلم به دیگران است، گاهی ستم بر خویش است. ظلم به نفس نشانه جهل و غفلت انسان است. گنهکار، به خود ستم می کند، چرا که با دست خویش، آینده اش را تباه کرده و عذاب الهی را برای خود می خرد.

آنچه جبران کننده این خسارت بزرگ است، آمرزش الهی است، وگرنه فرجامی تلخ در پیش است!

لبیک به ندای آسمانی

رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِى لِلْایمَنِ أَنْ ءَامِنُواْ بِرَبِّکُمْ فََامَنَّا  رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ کَفِّرْ عَنَّا سَیَِّاتِنَا وَ تَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ(۱۹۳)
رَبَّنَا وَ ءَاتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلىَ‏ رُسُلِکَ وَ لَا تخُْزِنَا یَوْمَ الْقِیَامَهِ  إِنَّکَ لَا تخُْلِفُ المِْیعَادَ(۱۹۴)

اى پروردگار ما، شنیدیم که منادیى به ایمان فرا مى‏ خواند که به پروردگارتان ایمان بیاورید. و ما ایمان آوردیم. پس، اى پروردگار ما، گناهان ما را بیامرز و بدیهاى ما را از ما بزداى و ما را با نیکان بمیران. (۱۹۳)
اى پروردگار ما، عطا کن به ما آنچه را که به زبان پیامبرانت به ما وعده داده‏اى و ما را در روز قیامت رسوا مکن که تو وعده خویش خلاف نمى‏ کنى.( ۱۹۴)

(آل عمران-۱۹۳-۱۹۴)

وعده الهی راست است و رسولان خدا صادق ترین پیام رسانان خدایی اند.ایمان،رحمت و مغفرت را در پی دارد و عصیان کیفر عقوبت را. آنجه به آن میرساند و از این می رهاند، استغاثه بنده و بخشش خداست.

گناه و اسراف

وَ مَا کاَنَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَن قَالُواْ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ إِسْرَافَنَا فىِ أَمْرِنَا وَ ثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَ انْصرُْنَا عَلىَ الْقَوْمِ الْکَفِرِینَ(۱۴۷)

سخنشان جز این نبود که مى‏ گفتند: اى پروردگار ما، گناهان ما را و زیاده‏ رویهاى ما را در کارها بیامرز و ما را ثابت‏قدم گردان و در برابر کافران یارى کن. (۱۴۷)

(آل عمران-۱۴۷)

خطا و اسراف که از انسان سر می زند، او را از دایره ی بندگی بیرون میکند.اگر این خطا جبران نشود و این تجاوز از حد و حریم شرع و عقل بخشوده نشود، آینده آدمی سیاه و تباه است. این است که باید از خدای کریم و بخشایشگر، عفو و آرامش طلبید.

انگشتری طلا

از حضرت صادق ^{(علیه السلام)}، پیغمبر اکرم فرمود: خداوند دستى را که در آن انگشترى از آهن باشد پاکیزه نخواهد کرد.
حضرت صادق ^{(علیه السلام)}از قول آباء و اجداد گرامیش نقل میکند که پیغمبر ^{(صلی الله علیه و آله)} ما را به هفت چیز امر کرد و از هفت چیز نهى فرمود: از انگشتر طلا، و نوشیدن از ظرف طلا و نقره، و از نشستن بر زین که از ابریشم سرخ باشد، و از لباس قرمز شدید، و از پوشیدن لباس ابریشمین. به عیادت بیمار و تشییع جنازه، و بلند سلام کردن، و مظلوم را یارى نمودن، و دعوت دیگران را پذیرفتن، و بر قسم عمل نمودن، و به کسى که عطسه مى‏کند دعا گفتن به (یرحمک اللَّه: یعنى خدا بر تو رحمت فرستد).
حضرت صادق ^{(علیه السلام)}میفرماید: پیغمبر  ^{(صلی الله علیه و آله)} به على فرمود: که از انگشتر طلا بپرهیز که طلا زینت بهشت است.
على ^{(علیه السلام)}، میفرماید: پیغمبر ^{(صلی الله علیه و آله)} مرا از انگشتر طلا نهى کرد و نمى‏گویم که شما را نیز نهى فرمود.
داود بن سرحان گوید: از حضرت صادق ^{(علیه السلام)}در باره زینت کردن کودکان به طلا پرسیدم فرمودند: پدرم زنان و کودکان را به طلا و نقره زینت میکرد و مانعى ندارد

  مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى، ج‏۱، ص: ۱۶۳