اکراه موی مصنوعی

زدن موى دیگران به سر مکروه است‏

سلیمان بن خالد گوید: به امام ^{(علیه‌السلام)} عرضه داشتم: زن بر سر خود موى مصنوعى مى‏‌نهد، آیا جایز است؟ فرمود: اگر از موى خودش یا از پشم باشد مانعى ندارد ولى از موى دیگرى مکروه است.

از عمار ساباطى، به حضرت صادق ^{(علیه‌السلام)} گفتم میگویند پیغمبر ^{(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله)} واصله (وصل‏کننده) و موصوله (وصل‏شونده) را لعنت فرموده؟ حضرت فرمود: آرى. گفتم مراد کسى است که آرایشگرى میکند و بر سر زلف مصنوعى مى‏‌گذارد؟ فرمود: نه، این کار اشکالى ندارد. گفتم پس واصله و موصوله کیست؟ فرمود مراد زن دلاله و زن همه جایى است.

ابى بصیر گوید: از امام در باره کوتاه کردن موى جلوى سر، و زلف مصنوعى و این گونه چیزها که زن براى شوهر انجام میدهد پرسیدم؟ فرمود هیچ کدام اشکالى ندارد. (یونس در تفسیر این روایت گوید: مراد آن زلف مصنوعى است که از پشم باشد، ولى موى دیگرى را نباید بسر گذارد که مردار بشمار میرود).

از حضرت صادق ^{(علیه‌السلام)} : زن وقت حیض نباید موى خود را بیاراید، و آن را جلوى سر جمع کند.

مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى، ج‏۱، ص: ۱۶۱

آداب مخصوص زیارت امام حسین علیه السلام

مقصد دوم:در آدابى است که زائر حضرت‏ سیّد الشّهدا علیه السّلام باید آنها را در راه زیارت و در آن حرم مطهر مراعات کند

و آن چند چیز است:اوّل:پیش از آن‏که از خانه بیرون رود،سه روز روزه بدارد و روز سوم غسل کند،چنان‏که امام صادق علیه السّلام‏ به صفوان دستور العمل دادند و در ذکر زیارت هفتم خواهد آمدو شیخ محمّد بن مشهدى در مقدمات زیارت«عیدین»ذکر فرموده‏ که چون زیارت آن حضرت را اراده کنى،سه روز روزه بدار و روز سوم غسل کن و اهل و عیال خود را نزد خود جمع کن و بگو:
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ الْیَوْمَ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ مَالِی وَ وُلْدِی وَ کُلَّ مَنْ کَانَ مِنِّی بِسَبِیلٍ الشَّاهِدَ مِنْهُمْ وَ الْغَائِبَ اللَّهُمَّ احْفَظْنَا [بِحِفْظِکَ‏] بِحِفْظِ الْإِیمَانِ وَ احْفَظْ عَلَیْنَا اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا فِی حِرْزِکَ وَ لا تَسْلُبْنَا نِعْمَتَکَ وَ لا تُغَیِّرْ مَا بِنَا مِنْ نِعْمَهٍ وَ عَافِیَهٍ وَ زِدْنَا مِنْ فَضْلِکَ إِنَّا إِلَیْکَ رَاغِبُونَ
خدایا من امروز به تو مى‏سپارم خودم و خاندانم و مال و فرزاندم،و هرکه را به شکلى از من‏ بوده،حاضرشان و غیبشان را.خدایا نگهدار ما را با نگهدارى‏ات،به نگهدارى ایمان‏ و بر ما حافظ باش.خدایا ما را در پناهت قرار ده،و نعمتت را از ما مگیر،و آنچه ما راست از نعمت و سلامت‏ کامل تغییر مده،و از فضلت بر ما بیفزا،که ما مشتاق به سوى توایم.
آنگاه از منزل خود با حال خشوع بیرون رو و بسیار بگو:لا اله الاّ اللّه و اللّه اکبر و الحمد للّهو ثناى خدا بر زبان جارى کن و بر پیامبر و آلش صلّى اللّه علیه و آله و سلّم صلوات‏ فرست و به آرامى و وقار حرکت کن،روایت شده:خدا از عرق زائر امام حسین علیه السّلام از هر قطره‏اى هفتاد هزار فرشته‏ خلق مى‏کند،که خداى تعالى را تسبیح مى‏کنند و از خدا آمرزش مى‏خواهند براى او و زائران آن حضرت تا روز قیامت‏ برپا شود.دوم:از حضرت امام صادق علیه السّلام نقل شده چون به زیارت امام حسین علیه السّلام بروى،آن حضرت را محزون‏ و غمناک و ژولیده‏مو و غبارآلود و گرسنه و تشنه زیارت کن که آن جناب با این احوال شهید شد و حاجات خود را بخواه و از کربلا بازگرد،و آن را وطن خود قرار مده.سوم:زائر در سفر زیارت آن حضرت توشه خود را از غذاهاى لذیذ مانند بریانى و حلواجات قرار ندهد،بلکه خوارکش را نان با شیر یا ماست تهیّه ببیند. از امام صادق علیه السّلام روایت شده که فرمود:شنیدم جماعتى به زیارت امام حسین علیه السّلام مى‏روند،و با خود سفره‏هایى برمى‏دارند که در آنها بزغاله‏هاى بریان و حلواجات هست،اگر به زیارت قبر پدران یا دوستان خود بروند قطعا این خوراکیها را با خود برنمى‏دارند.در حدیث معتبر دیگرى نقل شده است که امام صادق علیه السّلام به مفضل بن عمر فرمود:زیارت کنید امام حسین علیه السّلام را بهتر از آن است که زیارت نکنید،و زیارت نکنید بهتر از آن است که زیارت کنید،مفّضل عرضه‏ داشت:پشتم را شکستى!فرمود:و اللّه اگر به زیارت قبر پدران خود بروید،اندوهگین و غمناک مى‏روید،و به زیارت‏ آن حضرت که مى‏روید سفره‏ها با خود برمى‏دارید،درحالى‏که باید ژولیده‏مو و گردآلود بروید. مولّف گوید:پس براى اغنیا و تجّار چه اندازه شایسته است،که این مطلب را در این سفر ملاحظه کنند و هرگاه در شهرهایى که تا کربلا بین راه ایشان است،عدّه‏اى از دوستانشان ایشان را دعوت و میهمانى مى‏کنند و در زمان حرکت‏ سفره‏هاى آنان را از پخته‏هاى لذیذ،و مرغ بریان و سایر غذاها پر مى‏کنند،نپذیرند و بگویند:ما مسافر کربلا هستیم،و براى ما تغذیه به این غذاها شایسته نیست.شیخ کلینى روایت کرده:بعد از شهادت حضرت سیّد الشّهدا علیه السّلام‏ همسر کلبیّه آن حضرت اقامه عزا نمود،گریست و سایر زنها و خدمتکاران گریستند،تا حدى که اشکهاى آنها خشک‏ شد،از جایى براى آن مخدّره«جونى»هدیه فرستادند،که معنى آن را مرغ قطا گفته‏اند،این هدیه براى این بود که‏ از خوردن آن در گریستن بر امام حسین علیه السّلام قوّت بگیرند،چون آن بانوى محترمه آن را دید پرسید چیست؟گفتند: هدیه‏اى است که فلانى براى شما فرستاده،تا در ماتم امام حسین علیه السّلام به آن استعانت بجویید،فرمود:«ما که در جشن‏ عروسى نیستیم،ما را چه به این خوراک؟»پس دستور داد تا آن را از خانه بیرون بردند. چهارم:از مسائلى که در سفر زیارت امام حسین علیه السّلام مستحب است،تواضع و فروتنى و خشوع و راه رفتن همانند بنده ذلیل است،پس کسانى که در راه زیارت آن حضرت،بر این مرکبهاى جدید سوار مى‏شوند،باید خیلى متوجه‏ خود باشند،که بر سایر زائران و بندگان خدا،که به سختى و مشقّت به کربلا مى‏روند،بزرگى ننمایند و تکبّر نورزند و آنان‏ را زه چشم حقارت نبینند.علما در احوال اصحاب کهف نقل کرده‏اند که آنها از خاصان دقیانوس و به منزله وزارى او بودند وقتى حق تعالى رحمت خود را شامل حال آنها فرمود،و به فکر خداپرستى و اصلاح کار خود برآمدند،مصلحت خویش را در این دیدند،که از مردم کناره گیرند،و در غارى پناه گرفته به عبادت حق مشغول شوند،به این خاطر سوار بر اسبها شده، از شهر بیرون آمدند،همینکه سه میل راه رفتند،تملیخا که یکى از آنان بود گفت:«برادران این راه،راه آخرت است‏ و باید به صورت ندارى و مسکنت رفت،و ملک و ریاست دنیا را کنار گذاشت،اکنون از اسبها پیاده شوید،و با پاى پیاده به درگاه حق روید،شاید خدا به شما رحم کند،و در کار شما گشایشى نصیب شما فرماید،همگى از اسبها خود پیاده‏ شدند،و آن افراد محترم و معظّم در آن روز،هفت فرسخ با پاى پیاده راه رفتند،تا پاهایشان مجروح و خون‏چکان شد! پس زائران قبر مطهر امام حسین علیه السّلام این واقعیت را در نظر داشته باشند،و بدانند شخص در این راه هرچه براى خدا تواضع کند،باعث رفعت مقام او خواهد شد،بنابراین در آداب زیارت آن جناب از امام صادق علیه السّلام روایت‏ شده:هرکه پیاده به زیارت قبر امام حسین علیه السّلام برود،حق تعالى براى او به عدد هر گام هزار حسنه مى‏نویسد،و هزار گناه‏ را از او محو مى‏کند،و براى او هزار درجه در بهشت بلند مى‏کند،چون به شطّ فرات رسیدى غسل کن و پایت را برهنه‏ نما،و کفشهاى خود را در دست گیر،و راه برو همانند راه رفتن بنده‏اى خوار. پنجم:اگر در بین راه زائر پیاده‏اى را دید،که وامانده و خسته شده،و از او کمک خواست تا تواند در کار او اهتمام ورزد و او را به منزل رساند،و مبادا که او را سبک شمارد،و به او بى‏اعتنایى کند.شیخ کلینى به سند معتبر از ابو هارون روایت‏ کرده:من در خدمت امام صادق علیه السّلام بودم،به جمعیتى که نزد ایشان بودند فرمود:شما را چه شده که به ما استخفاف‏ مى‏نمایید؟از میان آنها مردى از اهل خراسان برخاست و گفت:پناه مى‏بریم به خدا از این که ما به شما یا به چیزى‏ از امر شما استخفاف کنیم و آن را کوچک شماریم،فرمود:آرى تو خودت یکى از آنانى هستى،که سبک شمردى و خوار کردى مرا!آن مرد گفت:به خدا پناه مى‏برم که من شما را خوار کرده باشم.فرمود:واى بر تو،وقتى که نزدیک به‏ جحفه بودیم،آیا نشنیدى که فلان کس به تو گفت:مرا به اندازه یک میل راه سوار کن،به خدا سوگند من از پیمودن راه‏ خسته شدم،به خدا قسم تو سر به سوى او بلند نکردى،و او را سبک شمردى،و هرکه مؤمنى را خوا رکند ما را خوار کرده،و حرمت ما را تباه کرده است!!مؤلف گوید:ما در فصول گذشته در آداب زیارت،در ادب نهم کلامى با روایتى‏ از على بن یقطین که مناسب با این مقام است ذکر کردیم،به آنجا رجوع کن،که در آن روایت موعظه نیکویى است‏ و این ادب که در اینجا ذکر شد،اختصاص به زائران امام حسین علیه السّلام ندارد،ولى چون این مطلب در راه زیارت‏ آن حضرت بسیار اتفاق مى‏افتد،به این خاطر آن را در اینجا ذکر کردیم. ششم:از ثقه جلیل القدر محمّد بن مسلم روایت شده است که به حضرت باقر علیه السّلام عرض کرد:ما زمانى که به زیارت پدرتان‏ حسین بن على علیه السّلام مى‏رویم آیا چنین است که در حج خانه خداییم؟فرمود:آرى،عرضه داشت:پس آنچه بر حاجیان‏ لازم است بر ما لازم است؟فرمود:بر تو لازم است با هرکه رفیق توست نیکو مصاحبت کنى،و بر تو لازم است که‏ کم سخن بگویى،مگر سخن خیر،و بر تو لازم است که بسیار یاد خدا کنى و لازم است که جامه‏هایت پاکیزه باشد،و پیش از آن‏که داخل حایر شوى غسل کنى،و لازم است که با خشوع و رقّت باشى و نماز بسیار بخوانى و بر محمّد و آل محمّد صلوات‏ بسیار فرستى،و باید خود را از چیزهایى که سزاوار تو نیست حفظ کنى،و دیده‏ات را از حرام و شبهه بپوشانى،و به برادران‏ مؤمن پریشان خود احسان کنى،و اگر کسى را ببینى که خرجى‏اش تمام شده از او دستگیرى کرده،و خرجى خود را بین او و خود به طور برابر قسمت کنى و تقیّه بر تو لازم است که قوام دین تو به آن است،و همچنین پرهیز از امورى که خدا از آنها نهى فرموده و خصومت و بسیار قسم خوردن و مجادله و منازعه‏اى که در آن سوگند باشد ترک کنى،چون چنین رفتار کنى‏ به اندازه ثواب حج و عمره براى تو تمام مى‏شود و از جانب کسى‏که به مال خرج کردن،و از اهل خود دور افتادن طلب‏ ثواب او کرده‏اى،مستوجب مى‏شوى به اینکه به آمرزش گناهان و رحمت و خشنودى خدا به وطن بازگردى. هفتم:در روایت ابو حمزه ثمالى(رضوان اللّه علیه)،از امام صادق علیه السّلام باب زیارت حضرت امام حسین علیه السّلام نقل شده: چون به نینوا رسیدى بارهاى خود را در آنجا بگذار،و به خود روغن ممال،و به چشم سرمه مکش،و گوشت مخور،البته تا زمانى‏که در آنجا اقامت دارى. هشتم:غسل کردن با آب فرات است،که روایات در فضیلت آن بسیار وارد شده،در حدیثى از امام صادق علیه السّلام نقل شده:هرکه به آب فرات غسل کند و قبر امام حسین علیه السّلام را زیارت کند،از گناهان خالى شود،همانند روزى که از مادر متولد شده اگرچه گناهانش از گناهان کبیره بوده باشد و روایت شده:خدمت آن حضرت عرض شد،که بسا شود که ما به زیارت قبر امام حسین علیه السّلام برویم و غسل زیارت به سبب سرورى هوا یا غیر آن بر ما دشوار باشد،فرمود:هرکه در فرات غسل کند و حضرت‏ حسین علیه السّلام را زیارت نماید،آن‏قدر از فضیلت براى او نوشته شود که به شماره درنیاید.از بشیر دهّان روایت شده:امام‏ صادق علیه السّلام فرمود:هرکه به زیارت قبر حسین بن على علیه السّلام برود،پس وضو بگیرد و در فرات غسل کند،قدمى بر ندارد و قدمى نگذارد مگر آنکه حق تعالى براى او حجّ و عمره بنویسد و در بعضى از روایات آمده:غسل کن از فرات،از جایى که برابر قبر آن حضرت واقع‏ شودو چنان‏که از بعضى روایات استفاده مى‏شود خوب است چون به فرات برسد صد مرتبه اللّه اکبر و صد مرتبه لا اله الاّ اللّه‏ و صد مرتبه صلوات بر پیامبر و آل آن حضرت فرستد.نهم:چون خواستى وارد حایر مقدّس شوى،از درى که در جانب مشرق قرار دارد وارد شو،چنان‏که امام صادق علیه السّلام به یوسف کنّاسى فرمودند.دهم:در روایت ابن قولویه آمده:امام صادق علیه السلام به مفضل بن عمر فرمود:اى مفضّل‏ چون به قبر امام حسین علیه السّلام رسیدى بر در روضه بایست و این کلمات را بخوان که تو را به هر کلمه نصیبى از رحمت الهى خواهد بود: (بیشتر…)

فضیلت زیارت امام حسین(ع)

فصل هفتم

در فضیلت زیارت حضرت ابى عبد اللّه الحسین علیه السّلام و آدابى که زائر آن جنابر باید در راه زیارت و در آن حرم مطهر رعایت‏ کند و کیفیت زیارت آن حضرت و آن در صه مقصد است:

مقصد اول:در فضیلت زیارت حضرت امام حسین علیه السّلام

بدانکه فضیلت زیارت امام حسین علیه السّلام از دایره بیان بیرون است و در روایات بسیارى وارد شده که معادل‏ حجّ عمره و جهاد و بلکه به مراتب بالاتر و افضل است و باعث مغفرت و سبکى حساب و بالا رفتن درجات و اجابت‏ دعاها گشته و موجب طول عمر و حفظ بدن و مال و زیاد شدن روزى و برآمدن حاجات و برطرف شدن غصّه‏ها و گرفتاریهاست‏ و ترک آن سبب نقصان دین و ایمان و ترک حقّ بزرگى از حقوق پیامبر صلّلى اللّه علیه و آله و سلّم است و دست‏کم ثوابى که نصیب‏ زائر آن قبر شریف مى‏شود،این است که گناهانش آمرزیده شده و حق تعالى جان و مالش را حفظ کند،تا او را به اهلش بازگرداند و چون روز قیامت شود،خدا او را حافظتر از دنیا خواهد بود و در روایت بسیارى آمده:زیارت آن حضرت‏ غم را زایل و شدّت جان دادن و هراس قبر را برطرف مى‏کند و هر مالى که در راه زیارت آن حضرت خرج شود،هر درهمى براى او به هزار درهم،بلکه به ده هزار درهم حساب مى‏شود،و چون به طرف قبر آن حضرت رود،چهار هزار فرشته از او استقبال کنند و چون بازگردد،او را مشایعت مى‏کنند.پیامبران و اوصیاى آنها و امامان معصوم و ملائکه سلام اللّه علیهم اجمعین‏ به زیارت آن حضرت مى‏آیند و براى زائران آن حضرت دعا مى‏کنند و ایشان را بشارتهاى مى‏دهند و حضرت حق به‏ جانب زائران آن حضرت،پیش از نظر به اهل عرفات نظر مى‏فرماید و هرکسى در روز قیامت آرزو مى‏کند،اى کاش‏ زائر آن حضرت بود،بخاطر بسیارى کرامت و بزرگوارى زائران آن جناب که در آن روز مشاهده مى‏کند،روایات‏ در این باب بى‏اندازه است و ما در ضمن زیارات مخصوصه اشاره به بخشى از فضیلت زیارت آن حضرت‏ خواهیم کرد در این قسمت فقط اکتفا به ذکر یک روایت مى‏کنیم: ابن قولویه و کلینى و سیّد ابن طاووس و دیگران به سندهاى معتبر از ثقه جلیل القدر معاویه بن وهب بجلّى کوفى،روایت‏ کرده‏اند که گفته:زمانى خدمت امام صادق علیه السّلام رفتم،آن حضرت را در مصلاّى خویش مشغول نماز دیدم،صبر کردم تا نمازش به پایان رسید،پس از آن شنیدم با پروردگار خود مناجات مى‏کرد و مى‏گفت:اى خدایى که ما را به کرامت‏ مخصوص کردى و به ما وعده شفاعت دادى و علوم رسالت را به ما عنایت کردى و ما را وارث انبیا قرار دادى،و امّتهاى گذشته‏ را به ما ختم فرموده و ما را به وصیّت پیامبر اختصاص داده و علم گذشته و آینده را به ما عطا فرموده و دلهاى مردم را به جانب‏ ما میل داده‏اى اغفرلى و لاخوانى و زوّار قبر ابى الحسین بن علىّ صلوات اللّه علیهما آنان‏که اموال خود را خرج کرده‏اند و بدنهاى خود را از شهرها بیرون آورده‏اند،به خاطر رغبت در نیکى ما و امید به ثوابهاى تو،در امر صله به‏ ما و براى شاد نمودن پیامبرت و اجابت کردن امر ما و به علّت خشمى که بر دشمنان وارد کرده‏اند و قصد ایشان از این عمل خشنودى توست،پس ایشان را از جانب ما به خشنودى جزا ده،و شب و روز آنها را حفظ کن و در اهل و اولادشان‏ که در وطن گذاشته‏اند خلیفه آنان باش به خلافت نیکو،و رفیق ایشان باش و شرّ هر جبّار معاند و هر ضعیف و شدید از آفریدگانت و شرّ شیاطین جن و انس را از آنان دفع فرما،و به ایشان زیاده از آنچه از تو امید دارند عنایت کن،امید به تو در دور شدن از وطنهایشان،و اختیار کردنشان ما را،بر فرزندان و اهالى و خویشان خود.خدایا دشمنان،بیرون‏ آمدن آنان را به زیارت ما عیب گرفتند،و این مخالفت دشمنان مانع ایشان از قصد و بیرون آمدن بسوى ما نشد،

(بیشتر…)

ایمان و اطاعت

رَبَّنَا ءَامَنَّا بِمَا أَنزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاکْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِینَ(۵۳)

 اى پروردگار ما، به آنچه نازل کرده‏اى ایمان آوردیم و از رسول پیروى کردیم، ما را در شمار گواهى‏‌دهندگان بنویس. (۵۳)

(آل‌عمران-۵۳)

ایمان به خدا،(تبعیت) از رسول را می‌طلبد. پیروی از پیامبر، گواه صدق انسان در ادعای خداپرستی است.

اطاعت از دستورهای دین، نشانه و سند (ایمان) است. در این صورت است که خداوند، انسان را جزء(شاهدان) به شمار خواهد آورد و به قرب خویش خواهد رساند.