لیله الرغائب یا شب آرزوها؟

 

اولین شب جمعه ماه رجب لیله الرغائب نامیده شده است که برای این شب فضیلت های بسیار برشمرده اند… مدتی است که در رسانه ملی از این شب با عنوان شب آرزوها نام می برند مسؤولان رسانه ملی در نخستین شب جمعه از ماه رجب، در ده‌ها شبکه مختلف رادیویی و تلویزیونی مسابقه می‌گذارند تا مخاطبان، “آرزوهای خود!” را بیان کنند و راه‌های ارتباطی مختلفی نیز برای این کار در نظر می‌گیرند؛ از اعزام خبرنگار به سطح شهر برای گفت‌وگو با مردم با این پرسش که “امشب چه آرزویی می‌کنید؟” گرفته تا مسابقات پیامکی و میزگردهای شاد و مفرح برای بیان آرزوهای خانوادگی و مردمی و در بهترین حالت، تماس با خبرنگار اعزامی به مدینه منوره برای شنیدن آرزوهایش!

این در حالی است که موضوع “لیله الرغائب” هیچ ارتباطی با “آرزو” و “آرزو کردن” ندارد و اساساً “آرزو” در فرهنگ دینی چندان جای مثبتی ندارد و مؤمنان همواره در آیات و روایات، از داشتن آرزوهای دور و دراز، منع شده و “طول الأمل” همواره مذموم شمرده شده است و آنچه به جای آن مطرح است، موضوعیت “امید” و “رجاء” به رحمت الهی در عین اعتقاد به “خوف” از عذاب الهی است.

“رغائب” جمع مکسر “رغیبه” است که در زبان عربی دو معنا را افاده می‌کند:
۱- چیزی که میل و رغبت بنده را برمی‌انگیزاند.
۲- بخششی که فراوان باشد.

همان طور که دیدیم هیچ یک از این دو معنا، ارتباطی با “آرزو کردن” ندارد و موضوع این معانی مربوط به فلسفه و هدف خلقت جن و انس است که همانا “عبادت خدا” است.

هدف از لیله الرغائب از دید معصومین(ع) و عالمان و عارفان
آنچه از گفتار و نوشتار عالمان دین در این خصوص برمی‌آید این نیست که مردم با رسانه‌ها تماس بگیرند و مصاحبه کنند و آرزوهای خود را برای گوینده و مجری برنامه‌ها ردیف کنند بلکه “لیله الرغائب” شبی است که خداوند خواسته است تا بندگانش با میل و رغبت به‌سوی عبادتش بشتابند و پس از نماز مغرب و گشودن روزه خویش، ساعتی را به اقامه نماز و استغفار و مناجات با پروردگارشان به سرآورند و بخشش و رحمت و مغفرت او را طلب کنند.

شیخ المحدثین عباس قمی در کتاب شریف “مفاتیح الجنان” درباره این شب می‌نویسد: «بدان که شب جمعه اول ماه رجب را “لیله الرغائب” گویند و از برای آن عملی از حضرت رسول(ص) با فضیلت بسیار واردشده که “سید بن طاووس” در کتاب “اقبال” و علامه مجلسی در “اجازه نبی‌زهره” آن را نقل کرده‌اند. ازجمله فضیلت‌هایی که برای آن برشمرده‌اند اینکه به سبب شرافت این شب گناهان بسیار از کسانی که اعمال خاصی را انجام دهند آمرزیده می‌شود.»

لیله الرغائب و نام‌گذاری ملائکه الهی
عارف کامل و واصل مرحوم میرزا جواد ملکی تبریزی، استاد اخلاق و عرفان امام خمینی(ره) نیز در کتاب “المراقبات” خویش می‌نویسد: «نخستین شب جمعه ماه رجب را “لیله الرغائب” نامند زیرا در این شب فرشتگان بر زمین نزول می‌کنند.. از پیامبر اکرم(ص) روایت شده است که فرمودند: از اولین شب جمعه در ماه رجب غافل نشوید؛ زیرا شبی است که فرشتگان آن را «لیله الرغائب» می‌نامند. این نامگذاری به این جهت است که هنگامی که مقداری از شب گذشت، هیچ فرشته‌ای در آسمان‌ها و زمین نمی‌ماند مگر اینکه در کعبه و اطراف آن جمع می‌شوند.»

ایشان سپس درباره اعمال این شب می نویسد: «بهتر است کسی که این حدیث را می شنود، در این شب، زیاد بر فرشتگان صلوات فرستاده تا تکلیفی را که آیه تحیت (سوره نساء، آیه ۶۸) برای صلوات فرستادن به عهده ما گذاشته به اندازه توانایی انجام داده باشد»

برگرفته از سایت مشرق تیوز

میانجیگری در ازدواج

واسطه‌گری برای ازدواج
امیر مؤمنان ^{علی علیه‌السلام} می‌فرماید: بهترین شفاعت آن است که میان دو نفر در ازدواج میانجیگری کنی تا خدا آن دو را گرد هم آورد.۱
پاداش وساطت در ازدواج
بهره‌مندی از لطف خدا در قیامت:
امام صادق ^{علیه‌السلام} فرمود: هر کس زمینه ازدواج مجردی را فراهم کند، از کسانی است که خدا در روز قیامت به او نگاه لطف‌آمیز می‌کند.۲
ازدواج با همسران بهشتی:
رسول خدا ^{صلّی‌الله‌علیه‌واله} فرمود:هر کس در ازدواج حلالی بین دو نفر اقدام کند تا اینکه خدا آن دو را گرد هم آورد، خدا در روز قیامت همسری از حورعین به ازدواج او درآورد.۳
ثواب یک‌سال عبادت برای هر گام و سخن او:
رسول خدا ^{صلّی‌الله‌علیه‌واله} فرمود: هر کس در کار ازدواج دو نفر اقدام کند و خدا نیز آن دو را گرد هم آورد، خدا در برابر هر قدمی که وی در این راه برداشته و هر سخنی که گفته ثواب یک‌سال عبادت می‌دهد.۴
بهره‌مندی از سایه‌ی عرش خدا:
امام موسی کاظم ^{علیه‌السلام} می‌فرماید: سه گروه روزی که هیچ سایه‌ای جز سایه‌ی خدا نیست زیر سایه‌ی عرش خدا قرار می‌گیرند:

کسی که زمینه ازدواج برادر مسلمان خود را فراهم آورد یا به او خدمت کند یا راز او را بپوشاند.۵

۱(الکافی،ج۵،ص۳۳۱)

۲(الکافی،ج۵،ص۳۳۱)

۳(جامع الخبار،ص۱۰۲)

۴(جامع الخبار،ص۱۰۲)

۵(مسایل علی‌بن‌جعفر‌علیه‌السلام،ص۳۴۳)